Baby 10 mnd al 3 mnd lang moeite met inslapen

F

FerLiNo

Hi!

Mijn dochter is inmiddels 10 maanden. Ze is nooit echt een geweldige slaapster geweest (eerste 3 maanden sliep ze alleen als ze in de draagzak zat). Met 4 maanden leek ze zich eindelijk veilig te voelen in haar bedje en ging dat super. Tot ze 7 maanden was. Toen wilde ze ‘s avonds niet meer slapen.

We vermoeden dat het een beetje een combo is van sprong 6, gevolgd door 8 maanden slaapregressie en nu dan middenin sprong 7. En alles met een sausje van mega verlatingsangst eroverheen.

We laten haar niet huilen. Even beetje piepen is oké, maar bij echt huilen halen we haar maar uit bed.

Veel al geprobeerd (op kamer blijven, troosten in bed, geleidelijk aan verder weg zitten als ze stil is, op de gang in de deuropening sussen). Elke keer is het toch gelijk weer krijsen als we haar kamer uitgaan. Met dikke tranen.

Tot een week geleden lieten we haar dan maar gewoon bij ons beneden tv kijken en ging ze soms pas om 22u slapen. Afgelopen week zijn we begonnen met in ons bed haar in onze armen in slaap laten vallen. Dan is het alsnog 21u en leggen we haar daarna over.

Overdag slaapt ze wel gewoon goed en is het voor haar voldoende om te horen “mama is hier, op de gang.” Dan valt ze binnen 2 min in slaap.

Meer moeders (of vaders) bekend met zo’n situatie? Was het na sprong 7 soms ineens weer helemaal goed? ? Ben benieuwd naar herkenning en ook wat hoop, haha.

We houden onwijs van ons meisje, maar onze avond terughebben zou heerlijk zijn, zodat we ook nog even iets voor onszelf te doen. ?
 
Voor ons herkenbaar, ons zoontje is nog jonger 8 maanden maar valt 's avonds altijd moeilijk in slaap. Het ging een tijdje goed maar vanaf denk ik 6/6,5 maand niet meer, hij valt nu altijd in onze armen in slaap (proberen wel het bedje tot hij echt moet huilen). 
Geen tips, wel herkenning. Ben benieuwd naar andere ervaringen idd ook wanneer het voorbij gaat?
 
Hier ook een meisje van 8,5 maand die sinds een tijdje niet meer zelfstandig inslaapt, ook niet meer voor haar dutjes. In de opvang blijkbaar wel maar thuis wil ze steeds in slaap gewiegd worden. In haar bedje ligt ze vaak nog even te spelen en wanneer ze daar genoeg van heeft gehad, begint ze meteen heel hard te huilen. Ben ook benieuwd naar andere ervaringen/tips ?
 
Hoe komt het dat je je kindje niet wilt laten huilen? We zijn vaak geneigd om het huilen bij baby's meteen te stoppen. Terwijl ik denk dat we onze kinderen vanaf deze leeftijd juist al kunnen leren dat je verdriet mag hebben. Het gaat er mijn inziens vooral om hoe sensitief en adequaat jij als ouder hierop reageert. 
Een baby van 10 maanden heeft een besef van oorzaak - gevolg. "Als ik huil, word ik opgepakt. Ik ga harder huilen als ik niet word opgepakt". Ze kunnen dit lang vol houden. Zeker naarmate ze ouder worden. Als ouder word je geduld dan op de proef gezet.
Je kan eens proberen om je baby te laten liggen. Troost op een liefdevolle maar kordate manier. Zeg iets geruststellend,  aai over de bol en zeg dat je terugkomt als ze je nodig heeft. Verlaat de kamer en wacht even af. En handel daarna precies hetzelfde. Ze zal hierdoor ervaren dat het veilig is om in haar bedje te blijven en dat haar mama of papa er voor haar is doordat je terug komt om te troosten.
Paar avonden/nachten op investeren en je hebt een kindje wat weer goed gaat slapen. Deze manier blijf je toepassen als ze bijvoorbeeld op latere leeftijd een periode heeft waarin ze slecht slaapt.
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Succes ermee.
 
Wij hebben een man gehad weet even niet hoe het heet maar is therapie hij komt aan huis en ik moest onze dochter naar bed brengen 5 minuten laten huilen troosten door haar te laten liggen maar over haar hoofdje aaien niks zeggen dan weer naar beneden weer 5 minuten laten huilen weer troosten enz eerste keer 6 keer op een avond moeten doen toen bij je pakken en dat steeds korter tot dat ze zelf weer in slaap viel 
Hier zaten wij ook met onze dochter voor die therapie met haar beneden tot 22.30u dan nam ik ze maar in ons bed zodat ze stil was ivm mijn man die er om half 6 weer uit moet elke dag.
Maar je hebt totaal geen avond zelf meer.
Dus toch maar die therapie gaan volgen en dat ging goed tot 2.5 jaar en begon het weer van voren af aan omdat ze een groter bed kreeg en er zelf uit kon klimmen dus weer die therapie toegepast zonder hulp van die man want wist nog hoe ik het moest doen en binnen 1 week sliep ze weer in haar eigen bed.
 
Oh ja en steeds moet dezelfde persoon haar troosten om de 5 minuten waar ze het meeste aan hangt dus ik was de pineut ?
Maar het is niet goed om dan die te laten troosten en volgende keer weer iemand anders 
 
Ik probeer je verhaal een beetje te begrijpen, wil ze s'avonds niet alleen in slaap vallen omdat ze niet moe genoeg is of moet ze in slaap gewiegd worden?
Je kindje zal wel moe genoeg moeten zijn wanneer ze naar bed gaat, wij kunnen ook niet slapen als we niet moe genoeg zijn. Dat is echt even uitzoeken, want elke dag is anders dus probeer lekker alle energie eruit voordat ze naar bed gaat.
Voor het in slaap wiegen, voel je er echt niet vervelend om dat dit is wat ze nodig heeft. Wij hebben onze zoon (nu 13 maanden) altijd in slaap gewiegd, en dan slapend in bed gelegd, hij viel gewoon niet zelf in slaap. (bij onze gastouder overigens wel.. weet ook niet waarom). 
Verlatingsangst piekt echt rond de 8 maanden, ze heeft je nodig om in slaap te komen, doe dit ook lekker!! Het kan namelijk echt geen kwaad, je leert geen slechte associaties aan, dat kan namelijk nog helemaal niet. Slaap is een ontwikkeling die elk kindje op zijn eigen tempo volgt.
En ja, het gaat echt over en het word beter!! Onze zoon wilde ineens rond een maand of 11 overdag niet meer gewiegd worden, hij wurmde zich echt los uit mijn armen en zodra hij in bed lag draaide hij zich om en viel in slaap. S'avonds heeft dat iets langer geduurd, maar met een maand of 12 kan ik hem s'avonds ook gewoon in bed leggen en valt hij in slaap.
Wanneer hij ziek is dan merk ik dat hij me meer nodig heeft, is wat huiliger en wil weer lekker gewiegd worden, of soms zelf bij ons in bed slapen. 
Het belangrijkste is om te doen wat goed voor jou voeld! Alles komt echt goed maar wees niet bang dat je dingen verkeerd doet, volg je gevoel
 
En wat bij mij hielp is het loslaten van de sprongen en regressies, daar niet op focussen. Niet op zoek gaan naar een reden waarom het slapen nu weer niet lekker gaat, en dat is echt super moeilijk en ik betrap me er zelf af en toe nog steeds op..
Probeer het meer te zien als momenten dat die kleine ons wat meer nodig had. Als wij ons niet goed voelen, vinden we het ook fijn als er voor ons gezorgd word, zo is het net met kleintjes :)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan