Baby 6 weken, mijn hoofd landt niet

Klinkt allemaal supernormaal hoor! Hormonen, gebroken nachten, nieuwe dingen die je onzeker maken.... Als je er veel last van hebt dat je je zo voelt, zoek dan eens op Colour Your Cloud (op Facebook maar ik dacht ook een gewone website). Daar vind je tips/adviezen/ervaringen rondom de twijfels en onzekerheden.
Verder: dat je kindje bij visite zoveel slaapt vind ik alleen maar logisch! Zo'n kleintje krijgt dan enorm veel prikkels te verwerken. Als ze daar al niet ontzettend moe van worden, zullen ze misschien ook eerder slapen om aan de drukte te ontkomen... Jammer voor de visite dan, maar dat hoort er nu eenmaal bij! Als ze een wakkere baby willen, wachten ze maar wat langer hoor ?
 
Je verwoordt heelgoed waar ik ook mee zit. Mijn hoofd landt ook niet. Ik ben 24/7 beig met die baby en wat hij nodig zou kunnen hebben, google me suf, lees boeken, weeg alle verschillende adviezen af, probeer van alles en raak er bijna gestrest van. Lastig om te ontspannen of iets voor mezelf te doen. Weet bijna niet meer wie ik ben en schaam me vervolgens voor familie en vrienden dat ik zo’n wrak ben. Eerst had ik veel zin om weer te gaan werken, maar nu ben ik bang dat ik het niet meer kan en alleen maar met mn hoofd ergens anders zit.
het zal allemaal over een tijdje wel weer normaliseren denk ik? 
 
Bij m'n eerste kindje heb ik me weken/maanden lang zo "gejaagd" gevoeld, kon me niet goed ontspannen. Continue sta je "aan". Vroeg me bij alles af of het de juiste keuze was.
Dat gevoel wordt écht minder! Het kost alleen wat tijd. Wat bij mij hielp: slapen (!! vet cruciaal, echt..), lunchen met zus of vriendin, een goed glas wijn, soms even huilen  (het mag er echt wel even uit soms), en erover praten praten praten.
Het hoort erbij maar die hormonen zijn soms écht monsters haha!
Ik vond weer gaan werken ook wel erg lekker, even mind verzetten. 
En boven alles: je bent een nieuwe moeder, je doet je stinkende best en dat is GOED GENOEG!
 
 
Ooh dit is zo herkenbaar! Mijn dochter is nu 12 weken, maar nog steeds gaat de halve wereld langs me heen. Ik heb nog 2 maanden verlof en inmiddels went het, maar de eerste weken na de bevalling had ik constant het idee dat ik weer moest gaan werken ‘en dan de droom over was’. Niet zozeer dat de baby er dan niet meer zou zijn, maar dat ik dan uit de bubbel moest en weer ‘mezelf’ zou zijn. Nou mooi niet, want een deel van mij is voor altijd mama geworden. Dat is niet erg, maar wel even wennen. Nu loop ik er tegenaan dat ik liever niet zonder mn dochter ben. Waar ik na twee weken blij was als ik even de stad in kon zonder (gewoon mezelf zijn), gun ik mezelf dat nu op de een of andere manier niet. Ach, ben 30 jaar ‘ik’ geweest en nu ben ik opeens verantwoordelijk voor iemand anders. Probeer mezelf eraan over te geven en te genieten van de leuke momentjes. 
 
Hai hai, ik had al jullie berichtjes al gelezen hoor maar nu pas weer een reactie. Toevallig de laatste weken is mijn kleine man nu ook bij visite wakker. Jullie hadden dus gelijk, dat ze vanzelf een wakkere baby zouden zien haha. Verder gaat het landen van mijn hoofd nog steeds niet echt maar ook door jullie berichten weet ik dat dat tijd nodig heeft. Ik wil gewoon dat mijn hoofd gauw landt zodat ik mindful dingen kan meemaken op een dag. Ik probeer me vaak te focussen en dingen in me op te nemen zoals als ie lacht en huilt etc maar mijn hoofd lijkt vol terwijl ik op een dag alleen met hem bezig ben. Niks dringt tot me door of onthoud ik. Zo zonde. Ik kan het weer niet goed uitleggen maar ik ben bang dat ie straks alweer een paar maanden ouder is en ik niks echt bewust heb meegemaakt.ik wil niks missen en toch die ik dat omdat mijn hoofd vol lijkt. Bizar maar zo is het wel :(
 
Het is inderdaad heel normaal dat je je totaal nog niet jezelf voelt. Ik denk dat er over het algemeen te weinig aandacht gegeven wordt (zowel in de media als bij vrouwen onderling als bijvoorbeeld bij een na controle bij de VK) aan het feit dat je zelf enorm verandert na een bevalling. Toen ik twee jaar geleden bevallen was van onze zoon, voelde ik me zeer lange tijd niet mezelf. Zoals je zegt, je bent in je hoofd ineens constant met je baby bezig. Dat zorgen maken om was in het begin zo erg, dat ik regelmatig aan zn bed stond te luisteren of hij nog wel ademde. En dat terwijl ik normaal gesproken de meest nuchtere persoon ben die er rondloopt ;) Dat is er gelukkig voor een groot deel wel af, maar het gaat nooit helemaal weg: je bent nu eenmaal mama en draagt de zorg voor je kinderen. Dus dat je je zorgen maakt is normaal, maar je gaat het steeds meer relativeren. Ik sta er nu vaak bijvoorbeeld niet meer van te kijken als ze bij het kinderdagverblijf aangeven dat ie weer een tand door zn lip heeft bijvoorbeeld haha. Ik voel me ook weer veel meer mezelf (hij wordt over twee weken 2 jaar), maar dat heeft wel even geduurd. Je moet weer een balans zien te vinden tussen mama zijn en nog gewoon jezelf zijn én daarnaast ook nog een partner zijn. Dat heeft tijd nodig. Wat inderdaad wel helpt is erop uit gaan zonder baby en weer dingen oppakken die voor jou alleen zijn, zodat je die balans ook weer terug kan vinden. Maar wel als jij er aan toe bent. Zoals ik zei heb ik het bij mijn eerste gehad, sinds 5 weken heeft hij een babyzusje erbij. Dat hele erge zorgen maken en aan haar bed staan heb ik niet zo erg als toen bij de eerste, maar ik merk dat ik wel degelijk binnen mezelf weer een balans aan het zoeken ben. En dat terwijl ik al een kind had. Dit is toch weer een nieuw hummeltje dat van mij afhankelijk is, nu even niks zelf kan, mijn hele lijf staat in dienst van haar (geef volledig borstvoeding) en vergeet die hormonen niet! Ik ben dan ook alweer begonnen met dingen voor mezelf doen, laat papa af en toe alleen met twee kinderen en ga er lekker op uit. Het komt allemaal vanzelf weer goed en in balans, dat heeft alleen gewoon even tijd nodig ;)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan