Baby alleen bij papa

G

Gebruiker10233699

Hoi,

Is jullie kleine vaak alleen met papa? Wij hebben een kleine van 5 maanden nu, en hij gaat ook al tijdje naar kdv 2x per week.. maar werk thuis nu. En moet zeggen als hij naar kdv gaat gaat t heel goed dan heb ik er geen problemen mee meer.. maar nu gaat mij vriend vanmiddag voor het eerst alleen met mijn lieve zoontje op pad.. naar een vriend van hem. Want:" hij wil ook wel eens een keer alleen met onze zoon op pad" zegt ie. ( ik werk thuis, ben er eigenlijk altijd wel of op vrije dag neem ik ons zoontje ook mee natuurlijk. )

Maar is het normaal dat ik hier veel moeite mee heb, dat hij alleen op pad gaat met ons zoontje ? Ik kan me er al zo lang van te voren druk om maken.. voelt zo niet lekker.. ik wil er bij zijn haha.. en als hij naar kdv gaat heb ik deze gevoelens niet, dan vind ik het prima. Maar het idee dat paps alleen weg gaat met de kleine man.. heeft iemand dit ook? En hoevaak is paps dan alleen met jullie kleine?
 
Mijn vriend werkt in het onderwijs en heeft dus regelmatig vakantie. Tijdens zijn vakantie is hij, op mijn werkdagen, alleen met onze kleine meid en ik vind dat geweldig! Aangezien ik zelf maar 3 dagen werk en hij fulltime merk ik dat ze echt een mama's kindje is dus ik vind het juist heel belangrijk dat ze veel quality time met haar vader heeft! Ook op dagen dat ik wel thuis ben, zodat ik eventjes me-time heb haha :)
Vraag jezelf af wat het precies is dat je lastig vind. Doet je vriend dingen in de opvoeding waar je niet achter staat? Of is het meer een gevoel van jezelf buitengesloten voelen als hij met jullie zoontje naar anderen toe gaat? Bespreek het vooral ook met je vriend zodat je er uiteindelijk beide een goed gevoel bij hebt! Succes!
 
Deels herkenbaar hoor! Alleen ons zoontje is dan nooit naar een KDV geweest. Bij mij was alles tot in de kleinste puntjes gestructureerd en mijn vriend was hierin wat losser. In mijn optiek toen "te" los en ik zag gelijk allemaal beren op de weg: ritme door de war, oververmoeide baby, hongerige baby. Ik had dan het gevoel dat ik dan naderhand weer kon gaan puin ruimen. 
Achteraf zie ik nu in dat ik zelf te krampachtig aan het opvoeden was, mijn zoontje had het prima overleefd en zijn vader is de liefste vader die hij zich maar kan wensen. Dus ik had mijn vriend veel meer vertrouwen kunnen geven, hij wil namelijk ook gewoon het beste voor ons zoontje, alleen wel op zijn manier 
Ligt het verschil bij jou ook niet in het feit dat je bij het KDV simpelweg de optie niet hebt om erbij te zijn (dus heb je het wel los moeten laten) en bij je vriend zou je mee kunnen gaan. 
Ik weet natuurlijk niet hoe jouw situatie er uit ziet, maar hopelijk kun je iets met mijn verhaal ? 
 
In het begin vond ik dit ook wel lastig hoor, je weet dat hij het allemaal kan maar toch wel een beetje bezorgd of alles wel goed gaat ofzo en je hebt zelf totaal geen controle. 
Naarmate ze ouder werd, had ik dat gevoel steeds minder, en nu (1,5 nu) heb ik er juist helemaal geen moeite meer mee, het enige wat ik nog belangrijk vind is dat ze smiddags en savonds optijd in haar bed ligt en verder kijkt hij maar haha. Als ze het nu ergens niet leuk vind of er is wat dan geeft ze het wel aan. 
 
Wat vind je precies eng aan het idee?

Ik vond het de eerste maanden heel moeilijk. Mijn dochter was een huilbaby en wilde alleen maar bij mij zijn. Was moeilijk in slaap te krijgen en pappa lukte dat al helemaal niet. Ik hoefde maar een stap van de slapende baby vandaan te zetten en ze voelde het, werd wakker en raakte volledig overstuur voor de rest van de dag. Ze sliep ook niet op pappa's buik. En soms ging hij even wandelen, kwam dan thuis met een baby die over haar toeren is. Ja toen vond ik het heel moeilijk. 

Maar sinds ze opgeknapt is, en ook van haar vader de dagelijkse zorg accepteert vind ik het prima. Hij heeft ook 1 pappadag in de week, en dan werk ik. Dus ik ben er misschien ook meer aan gewend. Wel zeg ik vantevoren hoe laat ze ongeveer moet slapen en wat ze moet eten. Hij denkt daar gewoon wat minder over na en "ziet wel". Daar voel ik wel wat controledrang, omdat ik weet wat er gebeurt als je het ritme verstoort. Maar dat vind man niet erg. 
 
Ze is nog steeds een mammaplakker, dus ik vind het juist ook belangrijk dat hij tijd met haar doorbrengt waar ik niet bij ben. Ze vindt spelen met pappa ook geweldig. Hij gaat ook gewoon met haar wandelen of boodschappen doen. 
 
Poeh, ik kan me die eerste dag dat ze helemaal alleen met papa was ook nog wel herinneren (mijn eerste werkdag). Daarvoor was ze wel vaak wat uurtjes alleen met hem zodat ik even kon bijtanken (huilbaby). 
Ik merkte dat ik me vooral druk maakte om ritme/structuur, want liefde was er natuurlijk in overvloed :) Maar we hebben van te voren duidelijke afspraken gemaakt omdat ik niet wilde dat het bij hem ineens heel anders zou gaan omdat ik dan inderdaad daarna kon gaan puinruimen. Dit uitspreken naar elkaar was super fijn en nam meteen mijn nare gevoel weg. Ze had een topdag haha! 
denk dat het belangrijk is om bij jezelf te achterhalen waardoor het nare gevoel ontstaat, daar over te praten en je ook neer te leggen bij het feit dat er sommige dingen wél anders gaan. En dat dit ook helemaal niet erg is :) 
 
 
Is toch juist prachtig dat de papa ook alleen op pad wil met zijn kindje! Wellicht de eerste keer nog even helpen met de tas inpakken wat alles mee moet (eten,luiers,reservekleding). Komt goed, loslaten hoort er ook bij :D 
Later zal je alleen maar blij zijn als je kindje af en toe wat alleen met papa doet. Vind het ook voor de Papa-kind relatie belangrijk!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan