Hoi allemaal,
Ik dacht ik schrijf even een stukje over iets heel actueels, namelijk die moeder die haar kind vergeten is uit de auto te halen met fatale gevolgen.
Ik lees op telegraaf.nl dan tientallen reacties, en het valt me op dat er zoveel mensen zijn (waarschijnlijk veelal mensen die zelf geen kinderen hebben) die oordelen dat deze moeder opgesloten moet worden. Ook in mijn familie roepen de meesten dat het onbegrijpelijk is en dat het haast wel opzet moet zijn geweest, want, wie doet dat nou....Ik ben dan ongeveer de enige die zegt dat ik het wel kan begrijpen. Niet dat het mij is overkomen, ik heb een kleintje van bijna 15 maand, maar ik ben sinds haar geboorte nooit meer dezelfde geweest, mijn leven staat ook op de kop, alles verandert. Ik ben zelf enorm vergeetachtig, komt dat door de hormonen? Zeg het maar, ik vond van mezelf dat ik altijd vrij intelligent was, nu vind ik mezelf soms een dom blondje. Het is net of ik uit het gewone leven ben en mijn hele leven moet omgooien om voor die kleine en het huishouden te zorgen. Wij zitten ook al een jaar midden in een grote verbouwing, al 2 jaar geen vakantie gehad, dus wij hebben ook genoeg stress. Ik vind het erg hard om zo over die vrouw te praten als dat ze doen op de telegraaf site. Ik vind het afschuwelijk voor die ouders, en ben ervan overtuigd dat het een ongeluk is, geen opzet. Iedereen heeft toch wel eens dat je zo in gedachten bent, of dat je zo op routine de dingen doet, dat je iets vergeet? Iets vergeten staat natuurlijk niet gelijk aan een kind vergeten, maar een kind kan ook aan je aandacht ontsnappen, helemaal als het net even stil in zn stoeltje ligt. Eenmaal op het werk worden je gedachten weer opgeslurpt door andere dingen.
Kortom, ik vind het zo tragisch en ongelooflijk erg voor hen, ik mag hopen dat het mij nooit zal overkomen!
Wat is jullie mening? Moeders kunnen zich wellicht meer inleven dan mannen en meiden die nog geen moeder zijn, hoe het leven van een moeder eruit ziet....dat denk ik.
Groetjes,
mama van Bobo
Ik dacht ik schrijf even een stukje over iets heel actueels, namelijk die moeder die haar kind vergeten is uit de auto te halen met fatale gevolgen.
Ik lees op telegraaf.nl dan tientallen reacties, en het valt me op dat er zoveel mensen zijn (waarschijnlijk veelal mensen die zelf geen kinderen hebben) die oordelen dat deze moeder opgesloten moet worden. Ook in mijn familie roepen de meesten dat het onbegrijpelijk is en dat het haast wel opzet moet zijn geweest, want, wie doet dat nou....Ik ben dan ongeveer de enige die zegt dat ik het wel kan begrijpen. Niet dat het mij is overkomen, ik heb een kleintje van bijna 15 maand, maar ik ben sinds haar geboorte nooit meer dezelfde geweest, mijn leven staat ook op de kop, alles verandert. Ik ben zelf enorm vergeetachtig, komt dat door de hormonen? Zeg het maar, ik vond van mezelf dat ik altijd vrij intelligent was, nu vind ik mezelf soms een dom blondje. Het is net of ik uit het gewone leven ben en mijn hele leven moet omgooien om voor die kleine en het huishouden te zorgen. Wij zitten ook al een jaar midden in een grote verbouwing, al 2 jaar geen vakantie gehad, dus wij hebben ook genoeg stress. Ik vind het erg hard om zo over die vrouw te praten als dat ze doen op de telegraaf site. Ik vind het afschuwelijk voor die ouders, en ben ervan overtuigd dat het een ongeluk is, geen opzet. Iedereen heeft toch wel eens dat je zo in gedachten bent, of dat je zo op routine de dingen doet, dat je iets vergeet? Iets vergeten staat natuurlijk niet gelijk aan een kind vergeten, maar een kind kan ook aan je aandacht ontsnappen, helemaal als het net even stil in zn stoeltje ligt. Eenmaal op het werk worden je gedachten weer opgeslurpt door andere dingen.
Kortom, ik vind het zo tragisch en ongelooflijk erg voor hen, ik mag hopen dat het mij nooit zal overkomen!
Wat is jullie mening? Moeders kunnen zich wellicht meer inleven dan mannen en meiden die nog geen moeder zijn, hoe het leven van een moeder eruit ziet....dat denk ik.
Groetjes,
mama van Bobo