Baby-blues na laatste kind?

A

Anoniem

Guest
Hallo meiden,
Ben in augustus bevallen van mijn derde kind. Alles is goed gegaan. Mijn vriend en ik hadden vantevoren tegen elkaar gezegd dat we het bij drie kinderen zullen laten (en we waren het goed met elkaar eens). Maar nu deze bevalling achter de rug is en de kleine groeit (ik mag niet klagen) voel ik een enorm verdriet over het feit dat ik nooit meer zwanger zal zijn en "mogen" bevallen (hoe gek dat ook klinkt). Ik heb bijna het idee dat me alleen nog de overgang wacht (ben 39 jaar), snik.
Ik mag natuurlijk niet klagen, maar ik kan dit gevoel niet wegdenken. Verder ben ik superdol op mijn kind(eren), dus een depressie zal het wel niet zijn.
Heeft een of meerderen van jullie dit meegemaakt?

Groetjes, Susanne
 
Begin september is ons 2e kindje geboren. Rationeel gezien kun je wel zeggen dat ons gezin nu compleet is; meisje en een jongetje, alle kamers zijn vol, erg breed qua geld zitten we ook niet, enz. Zo denkt mijn man er in ieder geval over.
Maar ik heb toch altijd een gevoel gehad dat ik 3 kids zou willen. En nu m'n zoontje geboren is, kan ik ook nog niet aan de gedachte wennen dat het de laatste keer zou zijn geweest. Ik voel erg sterk de behoefte aan nog een kindje, over een paar jaartjes.
Eigenlijk wil ik dus de confrontatie met die babyblues nog niet aangaan.

Maar het is zeker niet raar; ik hoor er veel vrouwen over! Sterkte ermee!

Jacoline.
 
hoihoi!

Ik ben in september bevallen van ons eerste kindje, de zwangerschap was niet heel soepel verlopen, de bevalling nog minder soepel.
En toch...................om de heel verkeerde redenen begint het bij mij ook al weer te kriebelen, ik wil alles zo graag nog eens over doen om een positief gevoel aan het geheel over te houden.........geen goede reden om een kindje op de wereld te zetten, maar als ik zou weten dat Maudy de eerste en laatste zou zijn.......brrrrrr, niet aan denken!

Ik kan me je gevoel dus heel erg voorstellen! Nare gedachte lijkt me, zeker wat je beschrijft, over de overgang. Is natuurlijk niet waar, dat kun je je rationeel ook wel bedenken, maar het leven bestaat helaas niet alleen uit rationaliteit.........

Sterkte en een dikke knuffel,

Rimke,
Mama van Maudy, 8-9-2008
 
Oh hou op, het is zoooooo herkenbaar. Het werd bij mij trouwens op een gegeven moment wel een beetje  minder. Maar ik vind het nog steeds moeilijk hoor. Bij mij is het ook behoorlijk tegenstrijdig omdat onze wens altijd 3 of 4 kinderen was. We wilden een groot gezin. Maar zoals jullie misschien wel weten heb ik in mijn eerste zwangerschap een alvleesklierontsteking gehad en in de tweede het HELLP-syndroom. Ik weet dat ik nu geen beslissing erover moet nemen. Binnenkort ga ik naar een specialist en laat ik me eens goed informeren over de halingskans. Maar zomaar, nog een keer zwangfer worden ( onbezorgd ) ziet er hier echt niet in. En zeer wsc komt er helemaal geen volgende. En ook ik heb daarvan soms best een beetje de baby bluess.
 
Heel herkenbaar, ik heb er ook verschrikkelijk veel last van! Ik ben 30 juli bevallen van onze 2e zoon en het idee dat ik nooit meer zwanger zal zijn doet ontzettend veel pijn. Ik heb er heel veel moeite mee dat ik 2 jongens heb, ik had zo graag een meisje gewild terwijl ik echt 2 prachtige gezonde lieve zonen heb dus ik voel me vreselijk schuldig dat ik  dat zo voel. Bij ons op het KDV zitten mijn beide kinderen tussen de meiden als enige jongens dus dat is voor mij helemaal slikken omdat ik het vooral voor de oudste  zo sneu vind en die roept ook iedere keer  dat hij niet wil als we  naar het KDV rijden. Een derde kind zit er voor ons gewoon niet in om verschillende redenen, financieel, ruimte, mijn leeftijd (36 jaar), en ik heb bij  de 1e een PPD gehad en nu bij de 2e weer. Hoewel ik  met weemoed naar een zwangere vrouw kan kijken denk ik dat het voor mij beter is om niet meer zwanger te raken en mijn eigen ik komend jaar weer een beetje terug te krijgen.  Rationeel gezien dus veel redenen om geen kinderen meer te krijgen maar als ik mijn hart zou volgen........hou maar op! Het is voor mij wel een troost om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, ooit zal een zwangerschap de laatste zijn of het nu je 1e, 2e, 3e of weet ik hoeveelste kind zal zijn en we moeten er doorheen hoe  moeilijk het ook is.

Heel veel groetjes,

Puk    
 
quote: rimke s reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('16-11-2008 09:19:32'));

hoihoi!

Ik ben in september bevallen van ons eerste kindje, de zwangerschap was niet heel soepel verlopen, de bevalling nog minder soepel.
En toch...................om de heel verkeerde redenen begint het bij mij ook al weer te kriebelen, ik wil alles zo graag nog eens over doen om een positief gevoel aan het geheel over te houden.........geen goede reden om een kindje op de wereld te zetten, maar als ik zou weten dat Maudy de eerste en laatste zou zijn.......brrrrrr, niet aan denken!

Ik kan me je gevoel dus heel erg voorstellen! Nare gedachte lijkt me, zeker wat je beschrijft, over de overgang. Is natuurlijk niet waar, dat kun je je rationeel ook wel bedenken, maar het leven bestaat helaas niet alleen uit rationaliteit.........

Sterkte en een dikke knuffel,

Rimke,
Mama van Maudy, 8-9-2008


Hoi Rimke,

Jouw gevoel deel ik exact...ben in mei voor de 1e keer mama geworden, maar t is allemaal niet gegaan zoals ik had voorgesteld, spoedkeizersnee, zoontje 1,5 week in  t ziekenhuis aan sondevoeding en zuurstof, borstvoeding is een enorm gewakkel, mede door de keizersnee en doordat ik t met kolven op gang moest brengen omdat hij nog niet zelf kon drinken, de hoeveelheid blijft 'mondjesmaat' zeg maar... en met mn verstand zeg ik: nu gaat alles perfect met Jesse (alsof er nooit iets mis geweest is!!), ik geniet enorm van hem en wil zeker nog een jaartje of 3 van hem genieten voor ik aan een tweede wil denken...

Maar in mn hart voel ik heel erg het verlangen om een zwangerschap opnieuw te beleven, en dan een normale bevalling en leuke kraamtijd, gewoon genieten! En dat is een heel foute motivatie om nog een kindje te nemen, dus ik zal ook zeker niet naar dat gevoel gaan luisteren, maar t zit er wel, t kriebelt echt heel erg, zeker als ik om me heen weer pasgeboren baby's zie. Maar ik denk, als ik t goed beredeneer, dat t niet zozeer een verlangen is naar een nieuwe baby, maar meer een verlangen om alles met Jesse opnieuw te beleven, en dan wél positief. En die kans ga ik nooit krijgen, dus moet je t niet op willen vullen met een nieuwe baby... maar ja, dat zegt mn verstand he hihihi.... maar nee, ik ga er niet aan toegeven, dat gevoel slijt vanzelf!

 
Fijn dat je me begrijp! Eindelijk iemand aan wie ik het niet twee keer hoef uit te leggen..........whahaha!!
Het is precies wat je zegt, ik had het zo graag anders gewild...........maudy meteen na de geboorte op mijn buik, bewuster mee maken van de bevalling (ik weet alles van seconde tot seconde maar mijn gevoel er bij is weg.............of het is boosheid, onmacht en controle verlies.........niet echt de gevoelens waar je blij van wordt.......). Kan wel janken als ik er aan terug denk, dat doe ik dus ook regelmatig, ik had haar zo graag een andere start gegeven, lekker in mijn armen in plaats van in de couveuse, lekker haar geur op snuiven, lekker haar naakte lijfje tegen me aan en inspecteren........van dat soort dingen......
Maar weet je, ik weet dat ik dit niet meer over kan doen, en niemand kan me garanderen dat de volgende bevalling WEL soepel verloopt. En als dat niet zo is, wat dan.........doorgaan tot dat ik wel een positieve ervaring heb.......misschien hebben we dan zometeen wel 10 kinderen, en dat is nou net niet de bedoeling.
Maudy verdient het dat haar ouders van haar genieten, hoe kut de bevalling en haar start ook waren, dus probeer ik alles met behulp van proffesionals een plekje te geven en dan met een goede basis ooit aan een tweede te beginnen. Als het ons gegeven is...........


Kus Rimke
 
Hoi Susanne en anderen

Ik had t al tijdens m'n zwangerschap heel bewust, laatste keer dikke buik...
Ook wij wilden het bij 3 laten. (De oudste is 3 de middenste bijna 2 en baby   2 en een halve mnd.) (3jongens) Ze zijn alledrie met een ks geboren en bij de laatste heb ik gevraagd er een knoopje in te leggen. (Ik moest ervoor tekenen en m'n man ook, is dat in nederland ook?) De avond na de geboorte van beebje ging t fout, inwendige bloedingen en ben weer geopereerd, baarmoeder en eierstokken verwijderd. Dit was begin sept. Er staat me dus een overgang te wachten (ik ben 37). En nu sta ik voor t dilemma ga ik 'hormonen' slikken???? Tegen opvliegers maar ook osteoporose. M'n moeder heeft borstkanker gehad en ik val dus in een risicogroep. Nu moet ik kiezen....
Maar dat is een ander verhaal.
Ik heb een fijne zwangerschap gehad (netals de 1ste met minder kilo's) de 2de had ik vanaf week20 bloedingen. Ik heb 3 prachtjochies die alle problemen goedmaken (en ze zeker ook dagelijks bezorgen haha)
Het zijn WEL de hormonen die je gevoeliger maken (je zal inderdaad vast niet depri zijn)
duty calls (beebje)
groetjes,Priscilla
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan