Baby-blues na laatste kind?

Heey meiden,

Heerlijk herkenbaar allemaal.
Wij hadden de hoop op een tweede al opgegeven maar toch kregen we een tweede kindje. We hebben ook altijd gezegd dat het dan de laatste zou zijn.
Maar net als bij sommige van jullie begint t toch weer te kriebelen. Zijn idd vast de hormonen. De eerste zwangerschap was niet geweldig, eindigde in een keizersnee.
Ik dacht misschien is het de tweede keer beter en beval ik op de natuurlijke manier.
Nou niet dus... De zwangerschap was een drama, dus ik ben de hele zwangerschap bang geweest dat het alsnog mis zou gaan. En ook deze keer werd het een keizersnede.
Nu hebben we twee gezonde jongens waar we ontzettend blij en gelukkig mee zijn.
En ja baby's blijven geweldig, en het lijkt me prachtig om er nog ééntje bij te krijgen, maar ik moet realistisch blijven. Op een mooie zwangerschap hopen...dat weet je nooit en eerlijk gezegd; ik moet er niet aan denken zwanger te zijn...weer allemaal spanning?!   Dus ik ben nu het hoofdstuk "meer kinderen" aan het afsluiten. En dat is moeilijk, alle spulletjes weg doen. Kleertjes opruimen en weten dat we het niet weer gaan gebruiken... Maar ik denk maar zo, we hebben twee pracht kinderen, gezond en wel. Wat wil een mens nog meer! Ik weet dat t goed is nu.
Ach het zullen de hormonen wel zijn....

Groetjes Christina
 
Hallo mede-moeders,

Ik weet niet of helemaal in dit rijtje thuis hoor, maar wil toch graag reageren.
Mijn dochtertje is nu 5 maanden oud. de zwangerschap verliep opzich wel goed.
Ik wilde graag thuis bevallen, maar omdat zij in stuit lag moest dit in het ziekenhuis. Ik baalde hier verschrikkelijk van.
Eenmaal in het ziekenhuis, kon ik niet wachten op de bevalling. Ik had al 9 maanden zin om te ervaren hoe het is om te baren.
Helaas kwam er na het breken van de vliezen 10cm navelstreng naar buiten, dus noodgedwongen naar de ok. Jammer genoeg werd ik onder algehele narcose gebracht, dus heb helemaal niets mee gekregen van de geboorte. Een paar uur later wakker worden, zonder kind in je buik. Heel vreemd.
Ik kan niet wachten op de volgende, maar weet dat dit nog wel even gaat duren. Mijn vriend wilt graag nog een jaar of 3/4 wachten. Ik weet ook wel: eerste genieten van onze kleine meid.  
Mijn zusjes zijn op dit moment alletwee zwanger en 1 daarvan heeft 11/2 jaar geleden een prima zwangerschap en bevalling kunnen ervaren.
Wat zou ik dit ook graag willen.
Ik wil ook zo graag die zwangerschap weer ervaren. Ondanks de 23kilo die ik aangekomen ben, slecht slapen  en aan het eind de opgezwollen voeten, was het  achteraf toch  een fijne ervaring.

Ik snap het gevoel van: het willen ervaren van hoe het hoort.
Wij hebben  zouden graag 2 kinderen willen, maar nog even wachten    

Groetjes Petra
 
Hej!

Baby blues.... wel heel erg gehad tussen zoon 2 en Linde, heeft 'maar' 7 jaar geduurd.... nu Linde er is, de hemel zij dank! ben ik in één klap vd blues af. Ik heb soms wel zo iets van oooohhhh wat jammer dat ze nu geen broertje of zusje meer onder zich heeft die iets dichter bij haar zit qua leeftijd. Maar nee, ik moet er niet meer aan denken om zwanger te zijn, of om nog een keer te bevallen. het is goed zo, ik ben uitgebroed! Mijn man wil zich laten steriliseren. Daar moet ik nog wel fftjes aan wennen, maar we zijn er wel over eens dat Linde de kroon is op ons gezin, zij mag de rij sluiten. Ik ben nu net 37 geworden en ben al grijs aan het worden;-((
Ik ben erg tevreden, en dankbaar dat ik toch nog die fijne zwangerschap heb mogen meemaken. Met de stress, het wachten op uitslagen, stuit, wel-geen (spoed) ks, toch gewoon kunnen bevallen, in het buitenland zonder familie in de buurt, bloeddruk, wel-geen zwschapsvergift. etc. Het is goed zo.
Weet wel, dat als je gevoel heel diep zit, het misschien wel erg lang gaat duren voor het afneemt of misschien wel nooit. Wij zijn superblij dat Linde er nog mocht komen, het was mijn wachten en blues meer dan goud waard!
Maar let op, hormonen doen ook echt dingen met je die een beetje buiten je zelf omgaan. Als je dat weet te herkennen, kun je er beter mee overweg.

Succes! Liefs Pippi
 
Whihihi! Wees blij dat je nu pas grijs wordt.................
Ik ben 31 en zeg langleve de haarverf..................het is nog niet verschrikkelijk maar toch.........er zijn er een paar te ontdekken........brrrrrr.
 
Jeetje, volgens mij heeft zowat niemand een normale zwangerschap of bevalling gehad. Er is altijd wel een kink in de kabel. Onbezorgd zwanger zijn....wat is dat?????

Na mijn eerste dramatische zwangerschap, waarbij ikzelf op het randje heb gelegen, heb ik het toch weer aangedurfd. Misschien een geruststelling voor diegenen die twijfelen vanwege een nare ervaring. Mijn tweede zwangerschap was, totdat het misging, redelijk onbezorgd. Helaas dus tijdens deze zwangerschap wederom zelf slecht gelegen en een kindje gekregen met veel zorgen. Hoe gaat ze zich ontwikkelen?????

Nu zou je denken, na deze ervaringen  moet je er toch niet meer aan denken. Veels te gevaarlijk. Er zijn  ook mensen in mijn omgeving, die vinden dat we moeten afwachten hoeveel zorg  Fenna nodig zal hebben en hoe gehandicapt ze uit de strijd gaat komen. Ik kan daar best boos om worden. Alsof het krijgen van een kindje dat wat anders is dan anderen, je het recht ontneemt om nog meer kinderen te krijgen.  Natuurlijk realiseer ik me dat wij het wsc nog drukker en zwaarder zouden krijgen dan mensen met 3 gezonde kids, maar dat wil niet zeggen dat we ze niet net zoveel te bieden hebben. Maar goed, dat is een hele andere discussie.

Waar ging het me nu eigenlijk om.....oh ja. Voor de meiden met een nare ervaring. Realiseer je, dat het nu allemaal nog vers is en je zorgen daarom groter kunnen zijn. Als je het echt wilt, is er vaak wel een mogelijkheid, maar geef jezelf de tijd om bij te komen van een nare ervaring. Bovendien kunnen hormonen idd rare dingen met je doen, dus stel beslissingen hierover lekker uit.


Hmmmmm zucht. Ik zal zelf nooit een normale zwangerschap beleven. Maar misschien durf ik het ooit nog weleens aan
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan