<p>Hallo allemaal, ik ben 9 dagen geleden bevallen. Het was voor mij een hele heftige bevalling, de ontsluiting ging eigenlijk te snel en daarentegen duurde het persen een uur en 3 kwartier zonder persweeën. Wel thuis bevallen wat ik heel graag wilde.</p><p>Echter heb ik de bevalling als heel traumatisch ervaren en dacht ik echt oprecht dat ik dood ging. Na de bevalling de eerste dagen ging best oke, maar rond de 4e of 5e dag speelden mijn hormonen ineens op. Mijn man is dag 6 weer gaan werken, gelukkig had ik nog wel 2 dagen kraamzorg toen. Met haar had ik een super goeie klik maar zag er dus ook enorm tegenop dat ze na 8 dagen niet meer zou komen. Het is nu de 2e dag dat ze er niet is, maar ik mis haar echt continu. Zowel omdat ik natuurlijk al mijn vragen de hele dag door kon stellen als ook de aanspraak. </p><p>We hebben best veel bezoek gehad tot nu toe en ik heb het gevoel dat ik de eerste week echt geleefd ben. Sinds dag 5 dus ook de hele dag door tranen en zit ik er voor mijn gevoel helemaal doorheen.</p><p>Borstvoeding lukt helaas ook niet goed. Hij hapt niet goed aan, lactatiekundige erbij, doorverwezen naar osteopaat. En ik heb de eerste week elke voeding, hij drinkt nu dus uit de fles bv, ook daarnaast gekolfd. In overleg met de verloskundige nu 5x per dag kolven en s nachts niet.</p><p>Daarbij komt ook nog eens dat ik elke nacht een soort van nachtmerries heb en wakker schrik in paniek, en er van overtuigd ben dat mijn zoon in het dekbed verstrikt is geraakt en stikt, terwijl hij op dat moment gewoon in bed ligt.</p><p>Ik denk continu tja wat ga ik nu met mijn verlof doen. We hebben echt een super makkelijk mannetje naar mijn idee, maar het voelt gewoon erg leeg allemaal. </p><p>Ik kan echt van hem genieten, lekker met hem knuffelen en vind het super leuk om hem in bad te doen etc, maar ik had gewoon van te voren de verwachting dat je de hele tijd alleen maar een soort van verliefdheid gevoelens zou ervaren en op dit moment overheerst de neerslachtigheid. Dit maakt me dan vervolgens weer bang omdat ik denk, ik ben toch geen depressie of zo aan het ontwikkelen... </p><p>Zijn er misschien mensen die iets in mijn verhaal herkennen? Of die misschien tips hebben om uit deze soort van negatieve spiraal te komen?</p><p>Of zouden het toch gewoon alleen de hormonen zijn die even moeten stabiliseren en dat het over een week een stuk beter is? </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Baby blues of?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon!
Ik denk dat wat je voelt normaal is. Althans, ik herken er veel van. En vergeet niet dat je het gewoon echt zwaar hebt nu en het ook zwaar mag vinden. Natuurlijk spelen hormonen een rol, maar los daarvan: je hebt een superzware bevalling gehad en moet het nu al in je eentje rooien. Dat is niet niks hoor!
Zelf heb ik de eerste vier weken elke dag gehuild en zat ik er regelmatig doorheen. Terwijl ik een prima bevalling heb gehad en mijn vriend drie weken thuis was. Ok, ons kindje slaapt heel slecht en huilt veel.
Dat je ook kunt genieten van je baby is het belangrijkst, geeft aan dat het ws geen postnatale depressie is.
Geef het tijd, het is echt overleven die eerste weken. Zeg bezoek af (heb ik na 3 weken ook gedaan, al het kraambezoek gecanceld behalve goede vriendinnen en die gevraagd om te helpen. Duidelijk aangegeven dat ik geen gastvrouw kon spelen). Neem de tijd, praat veel over je bevalling of probeer het op te schrijven.
Zorg dat je af en toe een momentje voor jezelf hebt. Vraag een vriendin om langs te komen en neem een lange douche terwijl zij een rondje doet met de baby, of ga even koffie drinken in het weekend als je man even een uurtje het overneemt.
En huil gewoon! Het wordt allemaal makkelijker en leuker, maar het kost tijd.
En als het kolven te zwaar is: probeer af te bouwen naar bijvoorbeeld 2 voedingen per dag. Krijgt hij toch wat goeds binnen en verder is er echt niks mis met de fles. Zit zelf nu ook in dat proces (na 5 weken kan hij nog steeds niet goed uit de borst drinken), het is even accepteren, maar je moet het ook wat makkelijker maken voor jezelf als je er anders aan onderdoor gaat. Het hielp mij om het boek ‘de Melkfabriek’ te lezen, met heel veel ervaringen van allerlei vrouwen. Borstvoeding is niet makkelijk en niet voor iedereen weggelegd en heel wat geklooi. Een moeder die het aankan is belangrijker dan borstvoeding koste wat het kost.
Veel sterkte! En je doet het supergoed!
Ik denk dat wat je voelt normaal is. Althans, ik herken er veel van. En vergeet niet dat je het gewoon echt zwaar hebt nu en het ook zwaar mag vinden. Natuurlijk spelen hormonen een rol, maar los daarvan: je hebt een superzware bevalling gehad en moet het nu al in je eentje rooien. Dat is niet niks hoor!
Zelf heb ik de eerste vier weken elke dag gehuild en zat ik er regelmatig doorheen. Terwijl ik een prima bevalling heb gehad en mijn vriend drie weken thuis was. Ok, ons kindje slaapt heel slecht en huilt veel.
Dat je ook kunt genieten van je baby is het belangrijkst, geeft aan dat het ws geen postnatale depressie is.
Geef het tijd, het is echt overleven die eerste weken. Zeg bezoek af (heb ik na 3 weken ook gedaan, al het kraambezoek gecanceld behalve goede vriendinnen en die gevraagd om te helpen. Duidelijk aangegeven dat ik geen gastvrouw kon spelen). Neem de tijd, praat veel over je bevalling of probeer het op te schrijven.
Zorg dat je af en toe een momentje voor jezelf hebt. Vraag een vriendin om langs te komen en neem een lange douche terwijl zij een rondje doet met de baby, of ga even koffie drinken in het weekend als je man even een uurtje het overneemt.
En huil gewoon! Het wordt allemaal makkelijker en leuker, maar het kost tijd.
En als het kolven te zwaar is: probeer af te bouwen naar bijvoorbeeld 2 voedingen per dag. Krijgt hij toch wat goeds binnen en verder is er echt niks mis met de fles. Zit zelf nu ook in dat proces (na 5 weken kan hij nog steeds niet goed uit de borst drinken), het is even accepteren, maar je moet het ook wat makkelijker maken voor jezelf als je er anders aan onderdoor gaat. Het hielp mij om het boek ‘de Melkfabriek’ te lezen, met heel veel ervaringen van allerlei vrouwen. Borstvoeding is niet makkelijk en niet voor iedereen weggelegd en heel wat geklooi. Een moeder die het aankan is belangrijker dan borstvoeding koste wat het kost.
Veel sterkte! En je doet het supergoed!
Allereerst gefeliciteerd!
Ik herken (helaas) ook veel in je verhaal. Voor mij nu bijna 3 jaar geleden.
Met name de nachtmerries herken ik. Ik kreeg uiteindelijk na 8 weken de diagnose PTSS. Ik dacht toen: dat krijg je toch van hele traumatische dingen. Echter bleek tijdens de therapie dat ik mijn zwangerschap met heel veel kwaaltjes en zeer snelle heftige bevalling toch echt als traumatisch heb ervaren. Ik heb ook veel gehuild de eerste weken, in een roes geleefd en veel nachtmerries/herbelevingen gehad. Dat i.c.m. een huilbaby niet fijn was. Door de psychische blokkades die ik had kwam de borstvoeding ook niet goed op gang (d.m.v. oxytocine neusspray wel goed gekomen).
Vergelijk het niet met een postnatale depressie. Het is echt iets heel anders, . Want ik kon echt wel genieten van mijn kindje. Alleen de psychische klachten waren dus wel aanwezig.
Zoek hulp bij je huisarts en vraag evt om een doorverwijzing.
Hormonen maken het er absoluut niet makkelijker op. En hulp vragen is niets mis mee. En het is ook niet erg dat je je psychisch niet oké voelt. Daar heb je geen invloed op.
Qua borstvoeding denk ik echt dat je moet doen wat goed voor jou is en voelt. Ik heb tijdens mijn 'ziek' zijn (psychisch dus) ook 10 weken gekolfd omdat mijn zoon niet goed aan de borst ook drinken. Ik wilde persee borstvoeding geven. En uiteindelijk ging ik er aan onderdoor, geen blije mama is geen blije baby.
Denk goed aan en om jezelf. En laat je niet gek maken door alle perfecte verhalen. Je doet het goed zoals je het doet.
Sterkte xx
Ik herken (helaas) ook veel in je verhaal. Voor mij nu bijna 3 jaar geleden.
Met name de nachtmerries herken ik. Ik kreeg uiteindelijk na 8 weken de diagnose PTSS. Ik dacht toen: dat krijg je toch van hele traumatische dingen. Echter bleek tijdens de therapie dat ik mijn zwangerschap met heel veel kwaaltjes en zeer snelle heftige bevalling toch echt als traumatisch heb ervaren. Ik heb ook veel gehuild de eerste weken, in een roes geleefd en veel nachtmerries/herbelevingen gehad. Dat i.c.m. een huilbaby niet fijn was. Door de psychische blokkades die ik had kwam de borstvoeding ook niet goed op gang (d.m.v. oxytocine neusspray wel goed gekomen).
Vergelijk het niet met een postnatale depressie. Het is echt iets heel anders, . Want ik kon echt wel genieten van mijn kindje. Alleen de psychische klachten waren dus wel aanwezig.
Zoek hulp bij je huisarts en vraag evt om een doorverwijzing.
Hormonen maken het er absoluut niet makkelijker op. En hulp vragen is niets mis mee. En het is ook niet erg dat je je psychisch niet oké voelt. Daar heb je geen invloed op.
Qua borstvoeding denk ik echt dat je moet doen wat goed voor jou is en voelt. Ik heb tijdens mijn 'ziek' zijn (psychisch dus) ook 10 weken gekolfd omdat mijn zoon niet goed aan de borst ook drinken. Ik wilde persee borstvoeding geven. En uiteindelijk ging ik er aan onderdoor, geen blije mama is geen blije baby.
Denk goed aan en om jezelf. En laat je niet gek maken door alle perfecte verhalen. Je doet het goed zoals je het doet.
Sterkte xx
Allereerst gefeliciteerd!
Ik herken (helaas) ook veel in je verhaal. Voor mij nu bijna 3 jaar geleden.
Met name de nachtmerries herken ik. Ik kreeg uiteindelijk na 8 weken de diagnose PTSS. Ik dacht toen: dat krijg je toch van hele traumatische dingen. Echter bleek tijdens de therapie dat ik mijn zwangerschap met heel veel kwaaltjes en zeer snelle heftige bevalling toch echt als traumatisch heb ervaren. Ik heb ook veel gehuild de eerste weken, in een roes geleefd en veel nachtmerries/herbelevingen gehad. Dat i.c.m. een huilbaby niet fijn was. Door de psychische blokkades die ik had kwam de borstvoeding ook niet goed op gang (d.m.v. oxytocine neusspray wel goed gekomen).
Vergelijk het niet met een postnatale depressie. Het is echt iets heel anders, . Want ik kon echt wel genieten van mijn kindje. Alleen de psychische klachten waren dus wel aanwezig.
Zoek hulp bij je huisarts en vraag evt om een doorverwijzing.
Hormonen maken het er absoluut niet makkelijker op. En hulp vragen is niets mis mee. En het is ook niet erg dat je je psychisch niet oké voelt. Daar heb je geen invloed op.
Qua borstvoeding denk ik echt dat je moet doen wat goed voor jou is en voelt. Ik heb tijdens mijn 'ziek' zijn (psychisch dus) ook 10 weken gekolfd omdat mijn zoon niet goed aan de borst ook drinken. Ik wilde persee borstvoeding geven. En uiteindelijk ging ik er aan onderdoor, geen blije mama is geen blije baby.
Denk goed aan en om jezelf. En laat je niet gek maken door alle perfecte verhalen. Je doet het goed zoals je het doet.
Sterkte xx
Ik herken (helaas) ook veel in je verhaal. Voor mij nu bijna 3 jaar geleden.
Met name de nachtmerries herken ik. Ik kreeg uiteindelijk na 8 weken de diagnose PTSS. Ik dacht toen: dat krijg je toch van hele traumatische dingen. Echter bleek tijdens de therapie dat ik mijn zwangerschap met heel veel kwaaltjes en zeer snelle heftige bevalling toch echt als traumatisch heb ervaren. Ik heb ook veel gehuild de eerste weken, in een roes geleefd en veel nachtmerries/herbelevingen gehad. Dat i.c.m. een huilbaby niet fijn was. Door de psychische blokkades die ik had kwam de borstvoeding ook niet goed op gang (d.m.v. oxytocine neusspray wel goed gekomen).
Vergelijk het niet met een postnatale depressie. Het is echt iets heel anders, . Want ik kon echt wel genieten van mijn kindje. Alleen de psychische klachten waren dus wel aanwezig.
Zoek hulp bij je huisarts en vraag evt om een doorverwijzing.
Hormonen maken het er absoluut niet makkelijker op. En hulp vragen is niets mis mee. En het is ook niet erg dat je je psychisch niet oké voelt. Daar heb je geen invloed op.
Qua borstvoeding denk ik echt dat je moet doen wat goed voor jou is en voelt. Ik heb tijdens mijn 'ziek' zijn (psychisch dus) ook 10 weken gekolfd omdat mijn zoon niet goed aan de borst ook drinken. Ik wilde persee borstvoeding geven. En uiteindelijk ging ik er aan onderdoor, geen blije mama is geen blije baby.
Denk goed aan en om jezelf. En laat je niet gek maken door alle perfecte verhalen. Je doet het goed zoals je het doet.
Sterkte xx
Allereerst gefeliciteerd!
Ik herken (helaas) ook veel in je verhaal. Voor mij nu bijna 3 jaar geleden.
Met name de nachtmerries herken ik. Ik kreeg uiteindelijk na 8 weken de diagnose PTSS. Ik dacht toen: dat krijg je toch van hele traumatische dingen. Echter bleek tijdens de therapie dat ik mijn zwangerschap met heel veel kwaaltjes en zeer snelle heftige bevalling toch echt als traumatisch heb ervaren. Ik heb ook veel gehuild de eerste weken, in een roes geleefd en veel nachtmerries/herbelevingen gehad. Dat i.c.m. een huilbaby niet fijn was. Door de psychische blokkades die ik had kwam de borstvoeding ook niet goed op gang (d.m.v. oxytocine neusspray wel goed gekomen).
Vergelijk het niet met een postnatale depressie. Het is echt iets heel anders, . Want ik kon echt wel genieten van mijn kindje. Alleen de psychische klachten waren dus wel aanwezig.
Zoek hulp bij je huisarts en vraag evt om een doorverwijzing.
Hormonen maken het er absoluut niet makkelijker op. En hulp vragen is niets mis mee. En het is ook niet erg dat je je psychisch niet oké voelt. Daar heb je geen invloed op.
Qua borstvoeding denk ik echt dat je moet doen wat goed voor jou is en voelt. Ik heb tijdens mijn 'ziek' zijn (psychisch dus) ook 10 weken gekolfd omdat mijn zoon niet goed aan de borst ook drinken. Ik wilde persee borstvoeding geven. En uiteindelijk ging ik er aan onderdoor, geen blije mama is geen blije baby.
Denk goed aan en om jezelf. En laat je niet gek maken door alle perfecte verhalen. Je doet het goed zoals je het doet.
Sterkte xx
Ik herken (helaas) ook veel in je verhaal. Voor mij nu bijna 3 jaar geleden.
Met name de nachtmerries herken ik. Ik kreeg uiteindelijk na 8 weken de diagnose PTSS. Ik dacht toen: dat krijg je toch van hele traumatische dingen. Echter bleek tijdens de therapie dat ik mijn zwangerschap met heel veel kwaaltjes en zeer snelle heftige bevalling toch echt als traumatisch heb ervaren. Ik heb ook veel gehuild de eerste weken, in een roes geleefd en veel nachtmerries/herbelevingen gehad. Dat i.c.m. een huilbaby niet fijn was. Door de psychische blokkades die ik had kwam de borstvoeding ook niet goed op gang (d.m.v. oxytocine neusspray wel goed gekomen).
Vergelijk het niet met een postnatale depressie. Het is echt iets heel anders, . Want ik kon echt wel genieten van mijn kindje. Alleen de psychische klachten waren dus wel aanwezig.
Zoek hulp bij je huisarts en vraag evt om een doorverwijzing.
Hormonen maken het er absoluut niet makkelijker op. En hulp vragen is niets mis mee. En het is ook niet erg dat je je psychisch niet oké voelt. Daar heb je geen invloed op.
Qua borstvoeding denk ik echt dat je moet doen wat goed voor jou is en voelt. Ik heb tijdens mijn 'ziek' zijn (psychisch dus) ook 10 weken gekolfd omdat mijn zoon niet goed aan de borst ook drinken. Ik wilde persee borstvoeding geven. En uiteindelijk ging ik er aan onderdoor, geen blije mama is geen blije baby.
Denk goed aan en om jezelf. En laat je niet gek maken door alle perfecte verhalen. Je doet het goed zoals je het doet.
Sterkte xx
Hoi!
Goed dat je je verhaal zo open deelt! Ik herken er veel van en heb het gevoel dat ik net uit de fase kom waar jij nu in zit. Ons meisje is nu 17 dagen oud en nadat de kraamzorg weg was had ik het ook moeilijk. Ik miste haar en dat was vooral de veiligheid van het kunnen stellen van alle vragen.
Verder tobben wij ook al vanaf dag 1 met de borstvoeding, ze hapte niet goed aan en daarna alles geprobeerd, kolven, tepelhoed, etc. Op dag 10 ben ik totaal uitgeput en met hoge koorts (borstontsteking) en bloeddruk in het ziekenhuis beland na al dagen huilen en niet goed slapen (continu alert en strak van de adrenaline).
Inmiddels kolf ik minder en wissel ik bv en kunst af om mezelf te ontlasten. Mijn ‘zieke’ borst produceert niet meer waardoor we wel moeten bijvoeden.
Ik ervaar nu meer rust en merk dat ik stabieler ben. Dat komt bij mij ook echt door de combi met voeding nu. Wij zullen wss helemaal gaan afbouwen naar 2x (of geen) bv per dag in overleg met een Lactatiekundige. Heb ik veel moeite mee, maar geeft ook rust.
Kortom: herkenbaar rond de periode na de kraamweek en ik merk dat het nu weer beter gaat. Hoop dat jij dat straks ook zult merken! Volgens mij doe je het heel goed door aan te geven wat wel/ niet gaat voor jou. Vooral naar jezelf blijven luisteren en hulp vragen!
Goed dat je je verhaal zo open deelt! Ik herken er veel van en heb het gevoel dat ik net uit de fase kom waar jij nu in zit. Ons meisje is nu 17 dagen oud en nadat de kraamzorg weg was had ik het ook moeilijk. Ik miste haar en dat was vooral de veiligheid van het kunnen stellen van alle vragen.
Verder tobben wij ook al vanaf dag 1 met de borstvoeding, ze hapte niet goed aan en daarna alles geprobeerd, kolven, tepelhoed, etc. Op dag 10 ben ik totaal uitgeput en met hoge koorts (borstontsteking) en bloeddruk in het ziekenhuis beland na al dagen huilen en niet goed slapen (continu alert en strak van de adrenaline).
Inmiddels kolf ik minder en wissel ik bv en kunst af om mezelf te ontlasten. Mijn ‘zieke’ borst produceert niet meer waardoor we wel moeten bijvoeden.
Ik ervaar nu meer rust en merk dat ik stabieler ben. Dat komt bij mij ook echt door de combi met voeding nu. Wij zullen wss helemaal gaan afbouwen naar 2x (of geen) bv per dag in overleg met een Lactatiekundige. Heb ik veel moeite mee, maar geeft ook rust.
Kortom: herkenbaar rond de periode na de kraamweek en ik merk dat het nu weer beter gaat. Hoop dat jij dat straks ook zult merken! Volgens mij doe je het heel goed door aan te geven wat wel/ niet gaat voor jou. Vooral naar jezelf blijven luisteren en hulp vragen!
Hoi! Ook gefeliciteerd met je zoontje!
Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken hoor, hoewel het natuurlijk wel erg vervelend is. Maar ik herken veel van je verhaal. Ben zelf 1 augustus bevallen van onze zoon en had de eerste week precies wat jij zegt, het gevoel dat ik geleefd werd. Ook ons mannetje is relatief makkelijk heb ik het idee (slaapt goed, eet goed en heeft s nachts alleen een voeding om 3 en slaapt verder ook aardig), maar toch had ik ook dat neerslachtige gevoel dat jij beschrijft. Toen mijn vriend weer ging werken vond ik het niet erg dat hij niet meer constant thuis was, maar ik vond het wel erg confronterend dat dit dus ‘het leven’ zou zijn van de komende weken van mijn verlof nog: hij werken en ik met de baby. Daarnaast struggelde ik de eerste week ook heel erg met borstvoeding en ik herken ook wat je zegt over de aanspraak met de kraamzorg.
Ik wil je zeggen: het is volkomen normaal je zo te voelen! Het zijn volgens mij inderdaad je hormonen die ‘stabiliseren’ (echt een rotwoord omdat je je juist totaal instabiel voelt) en het ís ook allemaal heel heftig, voor het eerst ouders worden! Bij mij maakte het feit dat ik constant moest kolven (had het gevoel dat ik dat vrijwel de hele tijd aan het doen was of me aan het voorbereiden was dat te gaan doen) ook dat ik me gestrester voelde (hoe moet dat straks als de huurkolf terug moet? Gaat onze zoon ooit wel goed kunnen aanhappen? Krijg ik geen borstontsteking? Etc) en ik heb uiteindelijk besloten te stoppen met de borstvoeding (niet alleen hierdoor hoor, ik twijfelde sowieso wel of het bij me paste maar bovenal doordat ik me realiseerde dat we alledrie beter zouden gaan op kunstvoeding). Sinds vorige week voel ik me beter. Ik heb het idee onze zoon steeds iets beter te leren kennen en andersom, en kom steeds iets meer in een ritme (gek genoeg vooral op de dagen dat mijn vriend moet werken). Dus: even volhouden, het komt vanzelf goed en je gaat je vanzelf beter voelen! En maak je niet te druk, het hoort er allemaal bij.
Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken hoor, hoewel het natuurlijk wel erg vervelend is. Maar ik herken veel van je verhaal. Ben zelf 1 augustus bevallen van onze zoon en had de eerste week precies wat jij zegt, het gevoel dat ik geleefd werd. Ook ons mannetje is relatief makkelijk heb ik het idee (slaapt goed, eet goed en heeft s nachts alleen een voeding om 3 en slaapt verder ook aardig), maar toch had ik ook dat neerslachtige gevoel dat jij beschrijft. Toen mijn vriend weer ging werken vond ik het niet erg dat hij niet meer constant thuis was, maar ik vond het wel erg confronterend dat dit dus ‘het leven’ zou zijn van de komende weken van mijn verlof nog: hij werken en ik met de baby. Daarnaast struggelde ik de eerste week ook heel erg met borstvoeding en ik herken ook wat je zegt over de aanspraak met de kraamzorg.
Ik wil je zeggen: het is volkomen normaal je zo te voelen! Het zijn volgens mij inderdaad je hormonen die ‘stabiliseren’ (echt een rotwoord omdat je je juist totaal instabiel voelt) en het ís ook allemaal heel heftig, voor het eerst ouders worden! Bij mij maakte het feit dat ik constant moest kolven (had het gevoel dat ik dat vrijwel de hele tijd aan het doen was of me aan het voorbereiden was dat te gaan doen) ook dat ik me gestrester voelde (hoe moet dat straks als de huurkolf terug moet? Gaat onze zoon ooit wel goed kunnen aanhappen? Krijg ik geen borstontsteking? Etc) en ik heb uiteindelijk besloten te stoppen met de borstvoeding (niet alleen hierdoor hoor, ik twijfelde sowieso wel of het bij me paste maar bovenal doordat ik me realiseerde dat we alledrie beter zouden gaan op kunstvoeding). Sinds vorige week voel ik me beter. Ik heb het idee onze zoon steeds iets beter te leren kennen en andersom, en kom steeds iets meer in een ritme (gek genoeg vooral op de dagen dat mijn vriend moet werken). Dus: even volhouden, het komt vanzelf goed en je gaat je vanzelf beter voelen! En maak je niet te druk, het hoort er allemaal bij.
Ik herken ook veel van je verhaal. Mijn zoon is nu 7weken oud.
Ik heb alleen de bevalling niet als traumatisch ervaren en had absoluut geen verwachtingen vooraf van een roze wolk.
De eerste week ging bij mij best goed toen de kraamzorg er nog was maar de tweede week vond ik heel erg pittig, ook emotioneel. Ik heb 2 dagen de hele dag gehuild toen de kraamzorg weg was en de hele week elke dag wel even.
omdat mijn zoon ook niet uit de borst wilde drinken (korte tongriem) was ik ook fulltime aan het kolven. Dit vond ik zo zwaar dat ik besloten heb na 2 weken te gaan afbouwen. Dat heeft mij erg veel rust gegeven. Ook al duurde het bij mij wel 3 weken voor ik volledig afgebouwd was.
Ook bezoek heb ik op voorhand op afstand gehouden, alleen familie in de eerste 2 weken.
Probeer je verwachtingen van de roze wolk opzij te zetten want het is heel normaal dat die er niet is!
Zeg bezoek gewoon lekker af, dat komt wel weer als je je wat beter voelt. En probeer elke dag even naar buiten te gaan om te wandelen (weet niet of je dat lichamelijk al kan) al is het meer tot het einde van de straat en elke dag een klein beetje meer.
wat ik ook erg prettig vond is (schoon)ouders en zus te vragen om te komen koken en eten. Gewoon mensen uitnodigingen waar je volkomen jezelf kan zijn en je niet beter voor hoeft te doen dan je bent, vragen of ze eten meenemen. Jij hoeft geen boodschappen te doen en niet te koken en het bezoek kan iets langer genieten van je kindje waardoor jij even je handen vrij hebt.
Succes hopelijk voel je je snel weer wat beter!
Ik heb alleen de bevalling niet als traumatisch ervaren en had absoluut geen verwachtingen vooraf van een roze wolk.
De eerste week ging bij mij best goed toen de kraamzorg er nog was maar de tweede week vond ik heel erg pittig, ook emotioneel. Ik heb 2 dagen de hele dag gehuild toen de kraamzorg weg was en de hele week elke dag wel even.
omdat mijn zoon ook niet uit de borst wilde drinken (korte tongriem) was ik ook fulltime aan het kolven. Dit vond ik zo zwaar dat ik besloten heb na 2 weken te gaan afbouwen. Dat heeft mij erg veel rust gegeven. Ook al duurde het bij mij wel 3 weken voor ik volledig afgebouwd was.
Ook bezoek heb ik op voorhand op afstand gehouden, alleen familie in de eerste 2 weken.
Probeer je verwachtingen van de roze wolk opzij te zetten want het is heel normaal dat die er niet is!
Zeg bezoek gewoon lekker af, dat komt wel weer als je je wat beter voelt. En probeer elke dag even naar buiten te gaan om te wandelen (weet niet of je dat lichamelijk al kan) al is het meer tot het einde van de straat en elke dag een klein beetje meer.
wat ik ook erg prettig vond is (schoon)ouders en zus te vragen om te komen koken en eten. Gewoon mensen uitnodigingen waar je volkomen jezelf kan zijn en je niet beter voor hoeft te doen dan je bent, vragen of ze eten meenemen. Jij hoeft geen boodschappen te doen en niet te koken en het bezoek kan iets langer genieten van je kindje waardoor jij even je handen vrij hebt.
Succes hopelijk voel je je snel weer wat beter!