Ik vond het heeeeellll heftig die eerste weken, vooral na de eerste twee weken waarin hij alleen nog sliep. Had ook het gevoel dat hij alleen maar huilde en ik niks goed kon doen.
Wat hier hielp is er echt aan toegeven. Het klinkt cliché, maar het werkte. Heb serieus 2 weken denk ik vrijwel non stop met hem op de bank gelegen, netflix aan en bingen maar. Hij werd er veel rustiger door, waardoor de nachten hier gelukkig weer redelijk gingen: hij sliep oké in zijn eigen bedje 's nachts. Soms waren er toen wel nog steeds uitschieters, om 4 uur wakker en echt niet meer zonder één van ons willen slapen, maar ook daar gold: gewoon aan toegeven. Dan maar vanaf 4 uur op de bank met baby op je buik.
Het is echt waar, het gaat over, want nu (4 maanden) hebben we een heel relaxt kindje (en het werd hier beter vanaf ongeveer 5-6 weken). Huilt bijna nooit (zonder reden), is heel vrolijk en slaapt zonder problemen in zijn eigen bed. Maar die eerste weken vond ik ontzettend pittig.
Probeer niet te stressen, en ze doet het er echt niet om. Je zal merken dat als je er oprecht aan toe gaat geven een tijdje, jij je relaxter voelt en zij ook snel relaxter wordt (want als jij alleen maar denkt WAAROM SLAAP JE NIET IN JE EIGEN BED slaat die stress ook over op haar en dat bevordert het allemaal niet). Daarna zal het alleen maar beter gaan, echt waar!