Hier nog zo'n kleine spruit. Momenteel ligt ze heerlijk in de draagzak tegen mij aan te slapen. Niet altijd handig en ik besef ook dat dit een fase is en voorbij gaat. M.a.w. ik geniet nu van haar warmte en complete overgave, zo tegen mij aan. Straks is dit over...
Wij hanteren wel het beleidt dat ze altijd eerst haar bed in gaat. Als ze gaat huilen troosten wij om de vijf minuten met de liefdevolle mantra: ' Wij zijn bij je. Wij houden van jou. Wij leren je nu slapen. Je bent veilig, want wij zijn dichtbij'. Dit herhaal ik een minuut en wrijf zachtjes over haar wang. Dan geef ik haar een kus en loop weg. Als dit na drie keer niet werkt, haal ik haar eruit. De laatste week gaat het heel goed. Ze heeft haar huilmomemt soms gewoon nodig om in slaap te komen. En gisteravond stopte ze vanzelf toen ik naar bed ging. Ze wilde gewoon niet alleen zijn in de slaapkamer.
Het is uitproberen. En zo klein als ze zijn, ze worden vanzelf groot ;-) Wees geduldig en vol liefde. Volg wat je hart ingeeft in het moment. Uiteindelijk is ze precies op de plek waar ze op dat moment wezen moet.
