Hallo allemaal,
Mijn dochter is inmiddels 8 weken oud (hallo sprongetje nummer 2) en slaapt overdag steeds minder goed. De nachten gaan over het algemeen prima en ook de eerste ochtendslaapje lukt vaak prima, maar daarna begint het gedonder. Tot de laatste voeding voor we de nacht in gaan rond half 10 wil ze niet slapen. Ook niet op of naast mij. Leg ik haar toch weg in de box of wagen dan kan ik rekenen op gehuil en gejammer. Boven in de co-sleeper is het hard huilen maar als ik haar bij me neem is het werkelijk hysterisch krijsen. Tot ik haar neerleg dan huilt ze of jammert ze. Of aan de borst dat helpt ook. Ze hoeft van mij absoluut niet alleen te slapen, op/naast mij of in mijn buurt is helemaal prima als ze maar slaapt.
Ze is dus continu oververmoeid en prikkelbaar. We doen wat we kunnen maar ik heb sterk het gevoel in een neerwaartse spiraal te zitten. Ik voel me echt enorm opgebrand en de situatie frustreert me enorm. Vooral haar afwijzing raakt me keer op keer diep dat moet zij toch ook aanvoelen zou je denken. Ik ben zo bang dat ik de hechting verstoor en dat ze later net als ikzelf onveilig gehecht zal zijn.
Ik weet alleen niet meer hoe we het kunnen keren. Ik raak steeds meer vermoeid en zij ook. Op deze manier kan ik er gewoon echt niet van genieten, om me daar dan vervolgens weer enorm schuldig over te voelen. Begrijp me niet verkeerd, ik zou haar voor geen goud willen missen en haar niet in mn buurt vind ik verschrikkelijk, maar door de situatie durf ik eigenlijk niet meer buiten de deur te gaan of mensen uit te nodigen waardoor ik sociaal een beetje afsterf, ik mis de sociale contacten en er soms even uit zijn.
Dat maakt dat ik soms gewoon even klaar ben met het moeder zijn, wat me vervolgens weer enorm schuldgevoel oplevert. Ik ben zo bang dat mn dochter mij niet moet en straks een hechtingsprobleem heeft door mij.
Zijn er moeders die dit herkennen? Of weten wat we kunnen doen om het positief te keren?
Mijn dochter is inmiddels 8 weken oud (hallo sprongetje nummer 2) en slaapt overdag steeds minder goed. De nachten gaan over het algemeen prima en ook de eerste ochtendslaapje lukt vaak prima, maar daarna begint het gedonder. Tot de laatste voeding voor we de nacht in gaan rond half 10 wil ze niet slapen. Ook niet op of naast mij. Leg ik haar toch weg in de box of wagen dan kan ik rekenen op gehuil en gejammer. Boven in de co-sleeper is het hard huilen maar als ik haar bij me neem is het werkelijk hysterisch krijsen. Tot ik haar neerleg dan huilt ze of jammert ze. Of aan de borst dat helpt ook. Ze hoeft van mij absoluut niet alleen te slapen, op/naast mij of in mijn buurt is helemaal prima als ze maar slaapt.
Ze is dus continu oververmoeid en prikkelbaar. We doen wat we kunnen maar ik heb sterk het gevoel in een neerwaartse spiraal te zitten. Ik voel me echt enorm opgebrand en de situatie frustreert me enorm. Vooral haar afwijzing raakt me keer op keer diep dat moet zij toch ook aanvoelen zou je denken. Ik ben zo bang dat ik de hechting verstoor en dat ze later net als ikzelf onveilig gehecht zal zijn.
Ik weet alleen niet meer hoe we het kunnen keren. Ik raak steeds meer vermoeid en zij ook. Op deze manier kan ik er gewoon echt niet van genieten, om me daar dan vervolgens weer enorm schuldig over te voelen. Begrijp me niet verkeerd, ik zou haar voor geen goud willen missen en haar niet in mn buurt vind ik verschrikkelijk, maar door de situatie durf ik eigenlijk niet meer buiten de deur te gaan of mensen uit te nodigen waardoor ik sociaal een beetje afsterf, ik mis de sociale contacten en er soms even uit zijn.
Dat maakt dat ik soms gewoon even klaar ben met het moeder zijn, wat me vervolgens weer enorm schuldgevoel oplevert. Ik ben zo bang dat mn dochter mij niet moet en straks een hechtingsprobleem heeft door mij.
Zijn er moeders die dit herkennen? Of weten wat we kunnen doen om het positief te keren?
