Babytijd niet leuk

[ANONYMOUS_USERNAME]

Oh lieve mama! Weet dat je echt niet de enige bent. Ik ben in de eerste corona lockdown bevallen. Mijn bevalling was heftig en traumatisch en daarna mochten onze ouders niet komen. Pas na een week mochten mijn ouders komen, na drie weken mijn schoonouders (zij hadden allebei corona). Het was zo niet wat ik me had voorgesteld! Toen bleken we ook nog een huilbaby te hebben. Hij bleek koemelkallergie, zware reflux en Kiss syndroom te hebben. Op de top huilde hij zo'n 20 uur per dag. Pas met 8 maanden hadden we de juiste combinatie van hulp gevonden en werd het wat rustiger. Vervolgens bleek hij een lastige darmrijping te hebben waardoor het invoeren van vaste voeding heel moeilijk was en we af en toe weer terug bij af waren. Door al het gedoe was hij wat achter in ontwikkeling waar het consultatiebureau vervolgens weer wat van vond... ik vond de babytijd hierdoor echt heel pittig! Hij is nu bijna 17 maanden en ik kan nu steeds vaker zeggen dat ik echt van hem geniet. Voor de buitenwereld was alles hier altijd koek en ei en was er niks aan de hand. Maar weinig mensen weten hoe het echt was en nog minder mensen begrijpen ook hoe het was. Hou vol lieve mama, je kunt het!

 

[AnnetdeK]

Hi lieve mama, wat kan het zwaar zijn hè? Ik herken je verhaal. Onze eerste was een huilbaby (prikkelbaar én verborgen reflux), waarmee we een hele zware tijd hebben gehad in het eerste halfjaar. Toen ik zwanger was van de tweede heb ik mezelf moed in gepraat dat de kans toch heel klein was dat we weer zo'n babytijd zouden krijgen... Maar helaas. Ons zoontje had ook verborgen reflux.
Ondanks dat het redelijk snel onder controle was doordat we alle symptomen herkenden en wisten waar we hulp moesten inschakelen, vond ik het extreem zwaar. Ook nog toen het ergste voorbij was. Ik dacht het nu beter aan te kunnen omdat ik het al een keer had meegemaakt, maar eigenlijk kwam er vooral een soort trauma naar boven dat het alleen maar erger maakte. Het zou best kunnen dat dat voor jou ook het geval was.
Ik reageerde heftig op alles, was ook constant nerveus, bij elk huiltje mijn hart in mijn keel en ik genoot absoluut niet. Ik heb zo vaak tegen mijn vriend gezegd dat ik niet kon wachten tot onze zoon 1 was en die babytijd voorbij zou zijn. Het slechte slapen, de darmkrampjes, niet in de kinderwagen willen liggen, niet in de maxi-cosi. En dat icm een peuter. 


Maar dan misschien het goede nieuws: ons zoontje is nu 6 maanden. Het slapen gaat de laatste tijd beter (hij valt goed zelf in slaap en overdag zit er meer ritme in), hij is makkelijker geworden (kinderwagen en maxi-cosi gaan steeds beter) en ook ik heb mijn draai veel beter gevonden. En ik vind het nu oprecht leuk. Het is nog steeds geen peuleschil en we wandelen veel buiten (draagzak) om soms wakkertijd te overbruggen. Maar het is zoveel makkelijker en rustiger dan in het begin. 


Er is hier veel herkenning en het wordt dus echt beter. Maar in de tussentijd moet jij wel voor jezelf gaan zorgen. Niet slapen, niet eten en je zo rot voelen is destructief. Ik herken dit heel erg. Ga bekijken op welke manieren jij tussentijds kan opladen. Ik denk dat het belangrijk is dat je soms even afstand neemt van je gezin en zelf iets doet. Of dat je vriend met kids even het huis uit gaat en jij rustig iets voor jezelf kunt doen, zonder de spanning of je de baby zo weer hoort huilen. Misschien is het ook goed om dit even met de huisarts te bespreken zodat je wat hulp kan krijgen. Dat is juist sterk en niet zwak, want het is zorgen voor jezelf! 


Succes en sterkte lieve mama!! 

 

[Feutje]

Lieve mama, wat heftig zeg! Het klinkt vreselijk zwaar om elke dag met zoveel spanning op te staan. Probeer een uitlaatklep te vinden om die spanning kwijt te kunnen! Sporten, zingen, meditatie, schreeuwen, springen, dansen, een paar dagen bij je ouders logeren, whatever voor jou werkt. Anders breekt het je op!
Heel veel liefs en sterkte! En voel je vooral niet schuldig ??