Hoi,
Ik Zal even mijn verhasl doen en lees het aub aandachtig en neem mijn advies aan, ik ben van mijn eerste zwanger geworden ik heb veertig weken gespuugd , misselijk geweest. Ik heb bijna 40 niks gekookt niet buiten geweest op een paar keer na, hdb veel maagontstekingen gehad op een duur zo zwaar geworden allemaal dat ik van dd spanning ging hyperventileren. Toen veertig weken bereikt was, was ik enorm blij dat het zo achter de rug ging zijn en jammer het schoot niet op ik ben overtijd geraakt elke dag dat ik overtijdging heb ik mij meer gespannen , ik had ook geen afleiding want kind was nog niet ingedaald dus kon niet veel gaan doen omdat als mijn vliezen zouden breken het gevaarlijk kon worden, dus continu thuis wachtende met een hoop dat mijn weeen zouden beginnen, continu surven redenen opzoeken van overtijd geraken bevallingsverhalen lezen vooral het 'inleiden' awel op een duur ben ik psychisch en fysisch zo gdblokkeerddoor de spanning dat de weeen helemasl wegbleven, ondertussen 41+4 nog steeds geen wee hup naar het ziekenhuis voor inleiding, daarna begon het allemaal al de spanning al die verhaaltjes kwamen al een filmstrook voorbij mijn ogen, ik wist ook niet wat mij te wachten stond, ze hebben eerste dag met gel geprobeerd om ontsluiting te bevorderen (hiervoor nog vaak gestript ook maar geen effect gehad) wat niet doorzette, tweede dag opnieuw pas tegen de middag om3 uur zette het door en mocht ik door naar verloskamer, ja dan denk je oke nu komt het echt
weeenopwekkers gehad een storm van rug en buikweeen gehad maar ondanks die opwekkers was mijn lichaam zo geblokkeerd dat de ontsluiting heel traag ging
toen bleek dat mijn vliezen al sinds vijf dagen gebroken waren wat ik allang bevestigde maar ja ik draag geen uniform he dus niemand geloofde mij
toen bleek dat kindje gepoept had en dan na zes uurtjes weeenstorm bleef ik hangen op acht if negen cm ontsluiting kon niet meer de weeen opvangen was helemaal uitgeput en kon alleen maar op men rechterzijde weeen opvangen omdat baby het in een andere ositie het niet goed deed, oke daarna kreeg ik persweeen maar mocht nuet persen omdat ik niet genoeg ontsluiting had maar werd zo heftig dat ik verpleegster vroeg om mij dood te maken of anders vermoord ik jou
toen beseften ze dat het echt heel ernstig werd voir mij kwam de gynaecoloog , zonder twijfel gelijk een knip gezet kindje werd met vacuum eruit gehaald geloof het of niet ik heb niet eens gevoeld dat het kindje eruit was gekomen :d het hoofdje was eruit maar schouder bleef hangen achter mijn bekken :s na voorzichtig trekken kwamm het wondertje met geluk zonder enig letsel, daarna kwam het placenta en todn begon het volgende
ik begon te bloeden ze kon het niet stopzetten mijn man en schoonmoeder werden opzij geduwd kindje werd weggehaald toen zag ik mensen binnen komen met witte schorts en nog eentje dan nog eentje uiteindelijk stonden ze daar met 12 man in een kamer , iedereen liep om mij heen ik niet wetende wat er gebeurde, ik zag mijn man en mieder huilen op een hoek ik durfde hun niet meer aan te kijken , zie ik ze nog wel terug ? Dus keek ik de andere kant op toen was ik buiten bewustzijn , toen ik terug wakker werd zag ik mijn schoonmoeder mijn kind troosten en mijn man had mijn hand vast en zijn tranen liepen als een kraan over zijn wangen , gelukkig werd de bloeding stopgezet, na een opvang van 5 dagen mocht ik naar huis ik heb achteraf meer pijn geleden dan tijdens de bevalling
en dat omdat ik veel hechtingen had. , waarom vertel ik je dit nu allemaal awel laat ik het zeggen ten eerste je miet helemaal niet schrikken van de pijn want je kan het op voorhand gewoon niet inschatten wn dat zorgt alleen maar voor spanning en dat heb ik dus gedaan, zoek de laatste weken afleiding en geniet van je buikje en intieme moment want straks heb je die nietmeer en wat bevalling betreft ik heb dit allemaal zonder pijnstilling gedaan maar laat dit even duidelijk zijn voor iedereen die het leest, ik ben sterker dan ooit, ik ben gelukkiger ik voel mij echt een superwomen heb energie en kracht voor alles, het wondertje dat je in ruil krijgt doet je alles vergeten ik ben er overheen en de pijn van de weeen herinner ik bijna niet eens , raar maar wel de pijn vd hechtingen dus een tweede zou ik zonder twijfel weer overwegen en ook nog zonder pijnstilling maar dit keer alleen voorzichtiger en meer ontspannen, ik hoop dat je na bevalling nog een ttopic komt plaatsen om te vertellen hod jullie het stellen met je ukje en je gaat zeker na het moederschap belevenis mijn verhaal bevestigen daar ben ik vAn overtuigd
) nousorry voor het lange verhaal maar wou alleen maar even duidelijk maken dat je niks op voorhand kan voorspellen maar wat al wel zeker is, is dat je gewoon een gevoel gaat meemaken wat je met niks nog in wereld zou willen ruilen, zo sterkte nog met je bevalling en remember just relaxxxxxx
))
Liefssss
