Hi Victory,
Hier ook iemand die zeer bang ik voor de bevalling. Waar ben je bang voor? Voor de pijn? Want dat kun je aankaarten bij je vk en je kan om pijnbestrijding vragen. Iets wat ik niet durfde bij mijn vorige zwangerschap maar wat ik nu wel gelijk aangekaart heb en ze waren er heel open over.
Maar goed, mijn bevallingsverhaal:
Onze zoon lag in een stuit. En met 36 weken hebben ze geprobeerd hem te draaien. Een natuurlijke bevalling is altijd beter dan een stuitbevalling of een keizersnede. Maar helaas, de kleine spruit was toen al eigenwijs en wilde niet naar beneden met zijn hoofd. Een week later zou ik dus met de gyn gaan bespreken hoe nu verder. Wat waren de voors en tegens van een keizersnede tegenover een stuitbevalling.
Maar al na 4 dagen braken mijn vliezen. Ik had me de dagen er voor vreselijk druk gemaakt: stel dat ik voor een stuitbevalling zou kiezen, ik zag mezelf al helemaal inscheuren (wat echt niet zo hoeft te zijn) en vreselijk pijn lijden. Maar ja, de andere optie was de ruggeprik en daar zag ik als een berg tegen op. Misschien wel omdat ik me zo druk maakte, heeft de bevalling zich plotseling in gang gezet.
Ik was heel relaxed op het moment dat mijn vliezen braken. Net 37 weken stond mijn tasje nog niet klaar. Ik was er van uit gegaan dat ik wel de 40 weken zou halen. Dus midden in de nacht mijn man nog heerlijk gedoucht en ik mijn tasje gepakt en op ons gemak naar het ziekenhuis gegaan. Een kindje in een stuit kan niet thuis geboren worden. Daar aangekomen werd ik aan de ctg gelegd en waren er totaal geen weeen te zien. De vk in het ziekenhuis liet duidelijk haar voorkeur merken voor een vaginale stuitbevalling. Ik werd daar angstig van.
Om half tien in de ochtend kwam de gyn kijken. Zij had het gauw bekeken: geen indaling, geen weeen, een kindje in de boedha houding: dat werd geen vaginale stuitbevalling. De keizersnede werd ingepland. En dan begint het circus. Kleding uit, operatieschort aan, infuus (was ik erg bang van, viel best mee), cathether (vond ik ook erg eng, maar heb ik niks van gemerkt, het was fijn dat ik niet meer ieder half uur naar de wc hoefde) en tot slot werd ik weg gereden. Ik zei nog tegen mijn man: wat er ook gebeurt, je blijft bij die ruggeprik. Ik moet iemand kunnen knijpen!
Toen ik in de voorkamer van de OK kwam, zag ik allemaal uiterst rustige mensen. En die brachten de rust ook goed over. Een verpleegkundige legde mijn hoofd tegen haar schouder en sprak op zeer vriendelijke wijze tegen mij. Intussen kneep ik toch voor de zekerheid maar in de hand van mijn man. Toen mocht ik rechtop gaan zitten en ineens voelde ik weinig meer in mijn tenen. Binnen no-time lag ik toen ook op bed. Dat gaat zo super!
Een uurtje later was onze zoon er! Ik heb nergens iets van gemerkt. Ik zat gezezllig te kletsen met man en verpleegkundige, totdat ik ineens een baby hoorde huilen: Die is van mij! En toen hielden ze onze zoon boven het laken uit.
Wat wel jammer was, was dat mijn man en mijn zoon al naar de afdeling mochten en ik dus nog even naar de vercouverkamer moest om te kijken of ik de operatie echt zo goed had doorstaan. Dat duurde een half uurtje. Ik heb er ook wel gelachen, maar toch.
Dit was een lang, maar positief verhaal. Laat je niet bang maken, lieve Victory. Praat met mensen. Volg cursussen (ik heb veel baat gehad bij zwangerschapsyoga), overleg met vk of ha. Probeer er straks als het zover is, ontspannen in te staan.
Gr. Tamara.
Maar jullie hebben al wat stress weggenomen, eerst maar de 9 maanden doorkomen. Ik ben nu nog geneens zwanger en nu al bang, erg he? Ben wel druk bezig om zwanger te worden hihi. Bedankt!