Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Zoals de andere dames al schreven, is het nu een mooie tijd om een eerste afspraak te maken met je verloskundige voor een intake en eerste echo.
Ben je van nature angstig aangelegd? Dat je je sneller zorgen maakt dan de mensen om je heen?
Ik herken het wel hoor, ik ben een onwijze hypochonder en bij elk pijntje loop ik te stressen dat ik doodziek word.
Tijdens je zwangerschap kunnen je hormonen ook wel met je aan de haal gaan, waardoor je je wellicht nog meer gaat piekeren.
Bij mijn eerste zwangerschap was ik heel blij en vond ik het ook megaspannend of alles wel goed zou gaan. Heb mezelf wel min of meer gedwongen om er wel van te genieten en vooral om het rustig aan te doen. Bleef toen sporten (klimmen) tot 36 weken en we kregen met 41 weken een gezonde zoon.
Nu bij de 2e maak ik me ook elke dag wel zorgen, ondanks dat ik inmiddels 18 weken zwanger ben. Gaat mijn lichaam het allemaal trekken (ben zelf inmiddels 41 jaar), wordt het niet eens tijd dat ik de kleine vaker voel, groeit mijn buik wel genoeg etc. Ik heb maar geaccepteerd dat het ook hoort bij wie ik ben en dat ik niet alles in de hand heb. Het is ook wel een kwestie van je overgeven aan deze fase en vertrouwen op de wijsheid en de kracht van je lichaam en je babietje dat lekker in je buik groeit. Elke week is weer een mijlpaal die je gehaald hebt en die je dichter bij het moment brengt dat je je babietje vast kan houden.
Bespreek je zorgen ook met je verloskundige. Dit is gewoon best een spannende tijd en vraag dan ook waar je iniedergeval wel invloed op uit kan oefenen om de kans op een goede zwangerschap te vergroten (wat wel / niet eten, je slaaphouding, bewegen, omgaan met stress ect). Misschien geeft het je een beetje een gevoel van controle en kan je daardoor je zorgen los laten.
Zoals de andere dames al schreven, is het nu een mooie tijd om een eerste afspraak te maken met je verloskundige voor een intake en eerste echo.
Ben je van nature angstig aangelegd? Dat je je sneller zorgen maakt dan de mensen om je heen?
Ik herken het wel hoor, ik ben een onwijze hypochonder en bij elk pijntje loop ik te stressen dat ik doodziek word.
Tijdens je zwangerschap kunnen je hormonen ook wel met je aan de haal gaan, waardoor je je wellicht nog meer gaat piekeren.
Bij mijn eerste zwangerschap was ik heel blij en vond ik het ook megaspannend of alles wel goed zou gaan. Heb mezelf wel min of meer gedwongen om er wel van te genieten en vooral om het rustig aan te doen. Bleef toen sporten (klimmen) tot 36 weken en we kregen met 41 weken een gezonde zoon.
Nu bij de 2e maak ik me ook elke dag wel zorgen, ondanks dat ik inmiddels 18 weken zwanger ben. Gaat mijn lichaam het allemaal trekken (ben zelf inmiddels 41 jaar), wordt het niet eens tijd dat ik de kleine vaker voel, groeit mijn buik wel genoeg etc. Ik heb maar geaccepteerd dat het ook hoort bij wie ik ben en dat ik niet alles in de hand heb. Het is ook wel een kwestie van je overgeven aan deze fase en vertrouwen op de wijsheid en de kracht van je lichaam en je babietje dat lekker in je buik groeit. Elke week is weer een mijlpaal die je gehaald hebt en die je dichter bij het moment brengt dat je je babietje vast kan houden.
Bespreek je zorgen ook met je verloskundige. Dit is gewoon best een spannende tijd en vraag dan ook waar je iniedergeval wel invloed op uit kan oefenen om de kans op een goede zwangerschap te vergroten (wat wel / niet eten, je slaaphouding, bewegen, omgaan met stress ect). Misschien geeft het je een beetje een gevoel van controle en kan je daardoor je zorgen los laten.