bang voor een volgende bevalling

[ANONYMOUS_USERNAME]

nu, ik mijn eigen verhaal en dat van jullie terug lees dan denk ik toch dat ik de gescheurde placenta het engst vind. Ik heb zo enorm veel bloed verloren toen, ik word weer slap in mijn buik als ik daaraan terug denk. Ik ben thuis bevallen dus echt medische hulp kon er niet gegeven worden als dat nodig geweest zou zijn.
Ik heb er  toendertijd nooit over gecshreven omdat de helft nog moest bevallen, ik dacht: laat ik ze die verhalen nog maar even besparen
Nu denk ik: jee voor het zelfde geld was het fout gegaan. Ik had zulke weeen dat ik  nooit de trappen van mijn flat zelf afgekomen zou zijn.
 En de bevalling kwam vanuit het niks. Dus al zou ik besliuten om een volgende keer in ziekenhuis te bevallen dan red ik dat niet want vanaf de eerste wee kon ik niks anders meer dan liggen. Misschien zal ik een 2e keer toch wel eerder tekenen herkennen die me nu ontgaan zijn en misschien zijn er goede afspraken te maken met een verloskunidge, dat ik bij een heel kleine ontsluiting toch al in het ziekenhuis mag blijven, gezien de eerste keer.
Oke genoeg enge verhalen, ik heb een prachtige dochter en we zijn allebei kerngezond!
groeten ELke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo,

Dat topic over het tweede kindje was van mij. Grappig dat je daardoor aan het denken bent gezet. Door jouw bericht ben ik weer gaan nadenken over de bevalling. Mijn bevalling was best heftig ( tenminste zo heb ik het ervaren), hij duurde 21 uur. En ik weet dat ik het vreselijk pijn vond doen, en dat ik om pijnstilling heb gevraagd ( en heb gekregen), maar ik kan me werkelijk niet meer voor de geest halen hoe het werkelijk was. Nu achteraf denk ik: ach dat viel toch best mee, ah de pijn was te overzien. Maar ik weet dat ik dat niet zo dacht tijdens de bevalling. Wat dat betreft gelden de cliches wel voor mij, was het vergeten zodra ik Stijn in mijn handen had. Tegen een volgende bevalling kijk ik heel dubbel aan: ergens denk ik, de eerste keer viel mee, dat heb ik overleefd dus het zal wel weer meevallen. Aan de andere kant denk ik: het is niet voor niets dat de geest een nare herinnering wegvaagt uit je geest, het was vast vreselijk.

Maar goed ikzie het wel. Eerst maar genieten van Stijn en daarna weer zwanger worden. Ik hoop voor jou dat ( als je tenminste meer kindjes wilt) je ooit weer minder angstig tegenover een bevalling kan staan en natuurlijk hoop ik voor je dat je eventuele tweede keer meevalt.

Carina