bang voor reactie ouders

A

Anoniem

Guest
Hoi allemaal,

Ik  weet sinds enkele dagen dat ik zwanger ben. We zijn helemaal door het dolle heen en ik wil het mijn ouders vanavond gaan vertellen. Toch ben ik ergens een beetje bang voor hun reactie. Mijn ouders zijn vrij zakelijk ingesteld en zien overal opstakels. Ze hebben al meerdere keren duidelijk aangegeven dat het niet zo handig zou zijn als ik nu zwanger zou worden. Ik ben zelfstandig ondernemer en inderdaad, practisch is anders, maar we waren er gewoon ontzettend aan toe en wij vinden het hebben van een gezin op dit moment belangrijker dan mijn zaak, waar ik overigens  mee ga  stoppen na  de  zwangerschap. Ook vind vooral mijn moeder het heel moeilijk om mij los te laten en als volwassen te zien. Ze hebben maar 1x de kans om voor de eerste keer te reageren op mijn zwangerschap en ik hoop dat ze hun bedenkingen gewoon voor zich kunnen houden. Ze mogen natuurlijk vinden wat ze willen, maar ik wil het niet altijd meer horen.
Toen we naast onze twee katten een hondje kregen vonden ze dit ronduit belachelijk! Dit was ook hun eerste reactie. Het doet gewoon pijn om altijd kritiek te krijgen op de beslissingen die je zelf maakt. En achteraf bleek ook, het gaat perfect met de beestjes!
Misschien heeft iemand hetzelfde 'probleem' of hebben jullie tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan.

x
Willeke
 
Hai Willeke,

Ik wist zelf dat mijn ouders er heel open voor zouden staan maar was toch ook een beetje ongerust. Ik begrijp daarom wel dat jij dit gevoel veel erger hebt. Maar ik denk dat alle ouders het toch stiekum wel een beetje geweldig vinden als ze opa en oma worden.  Maar als ze toch niet reageren zoals jij zou willen kun je ze duidelijk maken hoe gelukkig jullie ermee zijn en zeker dat jullie een gezin belangrijker vinden als de zakelijke kant, als ouders zullen ze dit vast wel begrijpen. Een kindje is natuurlijk ook iets heel anders als een huisdier.
En misschien zullen ze er even aan moeten wennen en al valt de eerste reactie tegen, de latere reacties op echo, buik, schopjes en geboorte zullen vast heel leuk zijn (als ze eenmaal hebben kunnen wennen.)
Tip: misschien eerst eens vragen wat ze ervan zouden vinden opa en oma te worden en als dat meevalt misschien na een weekje het grote nieuws vertellen?

Groetjes Peet
 
Hoi Willeke,

misschien dat je het zo kunt doen dat je al wat door laat schemeren, zo van: Wij hebben jullie ee nieuwtje te vertellen waar we zelf erg blij mee zijn en we hopen dat jullie blij voor ons kunnen zijn. Mocht dat toch niet zo zijn, of je maakt je zorgen, zou je dat dan niet nu willen laten merken? En dan vertellen dat je een kindje krijgt.
Of je stuurt een kaartje/kadootje waarin je het nieuws vertelt en waarin je ook vertelt hoe belangrijk een positieve reactie van de twee meest belangrijke mensen in je leven nu voor je is... Dat je voor allerlei adviezen liever 'deskundigen' raadpleegt, omdat adviezen door iedereen te geven zijn en dat je van hen wilt wat niemand andesr jullie kan geven: blijdschap over nieuw leven, over hun kleinkindje...

Wel lastig hoor, sterkte!
 
Dat is een goeie tip.
En inderdaad gelijk laten merken dat jullie niet gebaat zijn met negatieve reacties.
Bij ons was het gelukkig niet het geval, we hebben er met z'n allen 9 jaar naar uitgekeken, wat overigens ook best zwaar was hoor.
Iedereen werd opa en oma behalve mijn ouders en schoonouders, zijn hebben het er ook moeilijk mee gehad.

Ik ben ook zelfstandig ondernemer en heb tijdelijk mijn werkzaamheden neer moeten leggen i.v.m. diverse complicaties.
Ik mag vanaf 20 weken al niets meer doen en lig op bed, ben nu 31 weken zwanger en heb dus nog even te gaan.
Ik ben wel van plan om na mijn zwangerschap de boel weer op te pakken, zou denk ik ook niet echt meer zonder kunnen.
Maar het is allemaal even afwachten hoe alles verloopt, ben zwanger van een tweeling, dus...

Ik zou nog wel tegen je willen zeggen geniet zelf van je zwangerschap, het is iets heel bijzonders.
Maar geef je ouders wel even de tijd om er aan te wennen, dus als ze negatief reageren doe er dan even niets op uit, maar gooi die deur niet gelijk dicht.
Geef ze wel de kans om te veranderen ook voor je kindje is dit denk ik belangrijk.
Maar het is natuurlijk wel iets persoonlijks, weet niet hoe jullie verstandshouding is en of er al meer dingen gebeurt zijn, dan kan dit natuurlijk wel de druppel zijn.
Ik heb zelf nooit wat aan mijn opa en oma gehad en blij dat onze kinderen straks wel een leuke en lieve opa en oma krijgen.
Als kind zijnde heb ik het wel gemist, zag dat andere kinderen wel een leuke opa en oma hadden.

Veel succes.

Groetjes Patricia
 
Dag dames,

Bedankt voor jullie reacties en advies. Helaas ging het niet zo goed gisteren. Ik was ontzettend gespannen en was zo bang voor die ene reactie. Toen de reactie inderdaad  kwam, waar ik al zo bang voor was, viel ik even van mijn roze wolk. Ik vond het echt verschrikkelijk dat mijn ouders zo reageerde. Ik had toch gehoopt dat ik me druk had gemaakt om niks en dat het allemaal wel mee zou vallen.

Het deed me echt heel veel pijn en verdriet op deze reactie te krijgen. Ik heb een heel goede band met mijn ouders, er is eigenlijk nooit echt wat voorgevallen, we bespreken veel en als we het niet met elkaar eens zijn discussieren we er goed over. Toch heb ik me de laatste 2 jaar gerealiseerd dat ik misschien teveel aan mijn ouders hang, ik besprak alles met ze, elke beslissing die ik nam ging eerst langs mijn ouders. Daardoor vinden ze het nu heel erg moeilijk om te zien dat ik mijn eigen leven heb en de beslissingen met mijn verloofde maak en met hem bespreek en niet meer met mijn ouders. Er gebeurt ineens ook erg veel, we gaan 17 mei trouwen en daar hebben ze ook even aan moeten wennen. Terwijl ze daar wel heel leuk op reageerde.

Mijn broertje was er ook bij en die was ontzettend blij en enthousiast voor ons! Hij zorgde ervoor dat het allemaal wat luchtiger werd en maakte een grapje richting mijn ouders dat ze ook al oud genoeg waren om opa en oma te worden, dat heeft het ijs wel gebroken en toen kwamen de excuses van mijn ouders en de leuke reacties.
Ik vond het moeilijk om die te ontvangen, maar na een nachtje slapen weet ik ook dat we er gewoon even allemaal aan moeten wennen en dat ze een super leuke en lieve opa en oma zullen zijn voor de kleine spruit.
ik ga in ieder geval genieten van de zwangerschap samen met mijn aanstaande mannetje en we richten ons op al het positieve om ons heen.
Liefs Willeke
 
Hoi Willeke,

wat je zegt over teveel aan je ouders hangen, dat is wel herkenbaar. Ik denk echt dat, als je wilt dat ze minder 'adviezen' en dergelijke gaan geven, je ook minder met ze  moet gaan bespreken en meer 'mededelingen' doen, waar ze -om het heel kort door de bocht te zeggen- het maar mee moeten doen.

Mijn man heeft tot nog toe ook erg vast gezeten aan zijn ouders. Zij roken nogal behoorlijk, (echt heel veel) en luchten vrijwel niet in huis. Toen we in januari van de verjaardag van zijn moeder vandaan kwamen en in de trein zaten, zei de conducteur toen ie onze coupe inkwam: Wie zit er hier te roken? Nou, niemand, maar wij stonken nogal naar de rook.
Voor mezelf ging het me steeds meer tegenstaan, maar nu ik zwanger ben, wil ik daar niet in huis zijn als er gerookt wordt en/of de ramen nooit open zijn. Dat moest mijn man dus met zijn ouders gaan bespreken, (hij heeft zelf ook een hekel aan de rook hoor), maar dat vond hij dus hardstikke lastig. (Bij zijn dochtertje werd door de huisarts bij een paar maanden vastgesteld dat ze een gevoeligheid voor astma had en dat ze dus niet in rokerige ruimtes mocht zijn. Zijn ouders vonden dat maar belachelijk, gingen ten langen leste als zij er waren maar in de bijkeuken roken, maar die deur stond altijd open, dus het huis was nog net zo vol met rook en daar waren ze niet op aan te spreken. Tot op de dag van vandaag krijgt zijn ex daarvan de schuld en wordt er gezegd: Astma kan pas worden vastgesteld na het 4e jaar (ja, dat komt ze wel goed uit, als dat zo zou zijn).
Nouja, om een lang verhaal kort te maken: mijn man was bang dat zijn ouders nu weer zouden zeggen: Onzin en je bekijkt het maar. Dus kregen wij ruzie, kreeg ik de schuld van als hij zijn ouders nooit meer zou zien, (hij kon het echt niet meer in perspectief zien op dat moment!), terwijl ik dus zei: Ik ben er helemaal niet op uit om het contact met je ouders te breken, ook als het erop uit draait dat wij nooit meer naar hem toe gaan, zijn ze hier van harte welkom en als zij ervoor kiezen om dat dan ook niet te doen, dan is het wel erg triest gesteld met hun liefde voor hun kinderen en kleinkinderen: als roken belangrijker is, dan weet je maar waar je aan toe bent met ze. (Ik verwachtte niet dat dit zo zou zijn, dat bleek ook mee te vallen, maar in het uiterste geval zou dat wel mijn gevolgtrekking zijn geweest).
Mijn man was vooral bezig de lieve vrede te bewaren, (ik denk dta dat er de vorige keer dus ook toe heeft geleid dat zijn ex nog steeds hier boos om aangekeken wordt). Maar dat kun je je hele leven wel blijven doen en dan leren je ouders nooit om jou los te laten en jouw grenzen te respecteren...

Als je een goed (en gemakkelijk leesbaar) boek wilt lezen over familie-relaties en dergelijke, dan zou ik je De Liefdesladder van Else-Marie van den Eerenbeemt aanraden: Zij legt helder uit hoe relaties tussen ouders, kinderen, broers en zussen werken en hoe je daar mee om kunt gaan...
Fijn in ieder geval dat je broer erbij was, en wat een geweldige zorg voor jou, dat hij de boel weer luchtig kreeg!
Daarnaast: kijk vooral ook naar hoe je ouders in tweede instantie reageerden: toen hadden ze even de tijd gehad om tot zichzelf te komen en te reageren vanuit hoe ze vinden dat ze moeten reageren, :)
 
Hoi Rozemarijke,

Ik ga dat boek zeker opzoeken, kan wel wat ondersteuning gebruiken! Ik ben de laatste tijd heel erg bezig me los te maken van mijn ouders en heb hier ook geregeld met mijn moeder over gesproken, ze vind het gewoon heel moeilijk en dat snap ik ook wel. Ik ga daarin ineens heel snel en zij is nog niet zover.

Wat jij verteld van je schoonouders, dat is ook ontzettend lastig. Ik vind schoonouders altijd een verhaal apart. Tegen je eigen ouders kan je makkelijker zeggen wat je er van vind en bij je schoonouders verwacht je van je man dat hij dit doet, maar mannen en hun ouders is altijd een moeilijk punt volgens mij. Om de een of andere manier zijn die altijd bang om hun ouders af te vallen. Ze durven nooit zo goed voor zichzelf op te komen tegenover hun ouders heb ik het idee.
Ik heb gelukkig een schoonmoeder die echt uit de hemel is komen vallen! Ben ik erg blij mee, want ik heb mijn handen wel even vol aan mijn eigen ouders.
Maar zoals je al zei, hun tweede reactie was heel leuk, we hebben volop over babynamen gesproken, en  mijn moeder  heeft al een kamer uitgezocht als baby-logeerkamer. Ze vinden het wel heel erg leuk opa en oma te worden, ze vinden het een beetje onwerkelijk dat wij papa en mama worden.

Jij heel veel succes en sterkte met je rokende schoonouders, ik begrijp dat je daar je kleine uk niet graag tussen zet!

Liefs Willeke


 
Hoi Willeke!

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben blij dat t verhaal goed gekomen is! Wat een lieve broer...   Ik wens je een fijne huwelijksdag. Een mooi begin van jullie EIGEN gezinnetje! Je ouders blijven je ouders maar nu heb je straks je eigen gezinnetje wat op de eerste plaats komt en dan pas je ouders.
Oooo dat schoonouders verhaal.... Ik wil dat boek!!! Mijn man heeft ook 'moeten leren' dat ZIJN gezinnetje op de eerste plaats komt en daarna pas z'n ouders....
Onze  relatie met mijn ouders is gelukkig wel goed, die beseffen maar al te goed dat wijzelf een gezinnetje zijn! Wij hebben de letterlijke afstand tussen ons. (ach, Kreta Nederland is maar 3eneenhalve uur vliegen)

groetjes,Priscilla
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan