<p style="text-align: left;">Haaai dames! </p><p style="text-align: left;">Onze dochter is anderhalf en ik ben 6 weken zwanger van de tweede. Onze dochter was een huilbaby en huilde soms 10 uur achter elkaar… we werden er knettergek van en wisten ons geen raad. We hebben geen lichamelijke oorzaak kunnen vinden maar pas toen zij wat zelfstandiger werd en o.a kon zitten werd het huilen pas minder.. deze hele periode heeft bijgedragen aan de postnatale depressie waar ik in belandde, ik herinner het me als een hele nare periode. Inmiddels is het een (meestal) hele vrolijke meid met een heel pittig karakter, maar dat vinden we juist leuk. Met mij gaat het ook weer helemaal goed dus wij wilde wel graag een tweede maar kwam dit veel eerder dan verwacht. blij, heel blij!</p><p style="text-align: left;">Maaaarr, de angst bekruipt ons soms een beetje dat we deze rollercoaster nog een keer gaan meemaken… daarom ben ik een beetje opzoek naar ervaringen die me gerust stellen… wellicht schijngeruststelling want ik snap ook wel dat ieder kind anders is maar dat kan me niet zo veel schelen ? ik ga er goed op. Wat zijn jullie ervaringen met een huilbaby en een tweede? Ook een huilbaby of juist niet? Hoe hebben jullie de komst van de tweede ervaren na een huilbaby? Ik denk namelijk dat na wat wij hebben meegemaakt bij de eerste de komst van een tweede alleen maar kan meevallen al voelen veel mensen de noodzaak om me op het hart te drukken dat het echt mega zwaar is en super heftig. ik heb het idee dat wij dat al gehad hebben en dat mits het een wat rustiger kind is het alleen maar kan meevallen. Maar het kan natuurlijk zijn dat ik me vergis. Ik merk dat alle fijne gevoelens die ik heb een beetje overschaduwd worden door zorgen… kan ik het wel aan? Waar beginnen we aan? Gaan we het wel redden? Ben ik, zonder dat ik het door heb, een bedrijf aan het starten?! Als jullie snappen wat ik bedoel ? ik heb nog nooit zoveel nagedacht als sinds de laatste weken! </p>
Bang voor tweede huilbaby
- Onderwerp starter Lelala
- Startdatum
Ik snap je angst!
Onze 2e dochter was een huilbaby. Ze heeft de term huilbaby nooit echt gekregen, maar ze huilde extreem veel. Na 5.5 maand tobben bleek ze refluxziekte te hebben en na een bezoekje aan de kinderarts ging alles daarna wat beter, al bleef het pittig. Jammer dat dat 5.5 maand moest duren, het had ons enorm veel ellende bespaart als het CB en de huisarts ons eerder serieus namen en we eerder naar de kinderarts gestuurd werden..
Ze is nu 17 maanden en precies wat jij omschrijft, een pittig en heel ontdeugend en ook heel grappig kind.
Mijn oudste is 3 jaar en was als baby best relaxed en makkelijk en nu nog steeds. Ze is braaf, luistert bijna altijd en is gewoon een heel lief meisje. Zo'n ander karakter als haar zusje, echt compleet het tegenovergestelde. Bizar!
Ik vond het héél pittig, een 2e baby die zo huilde. Mijn oudste was destijds 21 maanden toen zij geboren werd en ik vond het extreem zwaar omdat je de zorg hebt voor 2 kinderen en gewoon geen tijd hebt om continu met je huilbaby bezig te zijn. Ik kon het gehuil soms echt niet aan in combinatie met de zorg voor mn oudste. En slapen? Dat hebben we 5.5 maand lang serieus amper gedaan. We waren blij met 4 uurtjes per nacht. Bijslapen overdag lukt ook bijna niet met 2 kleintjes.
Wat Ik ook wil zeggen, is dat elk kind dus heel anders is. Ik vind het bizar dat mijn 2 dochters echt uitersten van elkaar zijn. 'Hopelijk' is dat bij jou ook zo en krijg je een heel lief en rustig kind nu, haha
Idd.. je weet niet hoe het loopt. Voordeel is dat je er nu ervaring mee hebt en hopelijk wat beter ermee om kunt gaan, mocht het weer een huilbaby worden.
Geniet van je zwangerschap en maak je nog niet teveel zorgen..het duurt gelukkig nog 8 hele maanden
Onze 2e dochter was een huilbaby. Ze heeft de term huilbaby nooit echt gekregen, maar ze huilde extreem veel. Na 5.5 maand tobben bleek ze refluxziekte te hebben en na een bezoekje aan de kinderarts ging alles daarna wat beter, al bleef het pittig. Jammer dat dat 5.5 maand moest duren, het had ons enorm veel ellende bespaart als het CB en de huisarts ons eerder serieus namen en we eerder naar de kinderarts gestuurd werden..
Ze is nu 17 maanden en precies wat jij omschrijft, een pittig en heel ontdeugend en ook heel grappig kind.
Mijn oudste is 3 jaar en was als baby best relaxed en makkelijk en nu nog steeds. Ze is braaf, luistert bijna altijd en is gewoon een heel lief meisje. Zo'n ander karakter als haar zusje, echt compleet het tegenovergestelde. Bizar!
Ik vond het héél pittig, een 2e baby die zo huilde. Mijn oudste was destijds 21 maanden toen zij geboren werd en ik vond het extreem zwaar omdat je de zorg hebt voor 2 kinderen en gewoon geen tijd hebt om continu met je huilbaby bezig te zijn. Ik kon het gehuil soms echt niet aan in combinatie met de zorg voor mn oudste. En slapen? Dat hebben we 5.5 maand lang serieus amper gedaan. We waren blij met 4 uurtjes per nacht. Bijslapen overdag lukt ook bijna niet met 2 kleintjes.
Wat Ik ook wil zeggen, is dat elk kind dus heel anders is. Ik vind het bizar dat mijn 2 dochters echt uitersten van elkaar zijn. 'Hopelijk' is dat bij jou ook zo en krijg je een heel lief en rustig kind nu, haha
Idd.. je weet niet hoe het loopt. Voordeel is dat je er nu ervaring mee hebt en hopelijk wat beter ermee om kunt gaan, mocht het weer een huilbaby worden.
Geniet van je zwangerschap en maak je nog niet teveel zorgen..het duurt gelukkig nog 8 hele maanden
Nog een ervaring maar ik deel je zorg. Mijn dochter is 2,5 als mijn baby wordt geboren in mei, en zij was ook een huilbaby. Nooit een oorzaak gevonden, al zijn we nooit bij een arts geweest. Ik bereid me maar voor op wekenlang draagdoek (daarin was ze meestal happy) en hopelijk valt het allemaal mee. 2x een huilbaby krijgen zou wel heel erg veel pech zijn toch en anders: wordt het vanzelf beter. Zo sliepen man en ik soms op de logeerkamer om wat meer uren slaap te pakken en als dat weer nodig is, so be it.
en anders: wordt het vanzelf beter. Zo sliepen man en ik soms op de logeerkamer om wat meer uren slaap te pakken en als dat weer nodig is, so be it.Ik heb een dochter van nu 8 maanden. Maar de eerste 3 a 4 maanden ging het ook zo. 9 uur huilen per dag. Zij was een randprematuur en had een KMA/reflux. Ook met mij ging het helemaal niet goed. Fertiliteitstraject van 3,5 jr, de vroeggeboorte, zwangerschapsvergiftiging, totaalruptuur, falende borstvoeding en een huilbaby... Je kan maar zoveel aan.
Ook na die 4 maanden blijft ze een hand vol en is ze een slechte slaper. Nog steeds maar 4-6 uur slaap per dag voor mij. En ze kan inmiddels ook leuk spelen en lachen, maar is nog steeds wat uren per dag behoorlijk jengelig of huilerig. Toch vind ik het nu zooooveel leuker! Ik ben helemaal gek op haar. En bij ons speelt dus ook de wens voor een tweede. Maar ik ben ontzettend bang voor een herhaling van gebeurtenissen. Herkenbaar dus.
Ik spreek er wel eens over met mijn moeder en collega. Dus even die verhalen.
Ik zelf, de oudste thuis, was een huilbaby. Mijn moeder heeft wel boven mijn bedje staan huilen en schreeuwen waarom ik niet gewoon even kon slapen. Met een paar maanden knapte dit ook op. Na 2 jaar kreeg ze mijn broer en die sliep juist bizar veel. Die gaf geen kik. Hij dronk en sliep en was tevreden. Best een saaie baby. Mijn moeder noemt hem gekscherend het goedmakertje ?
Mijn collega had het andersom. Een heerlijk makkelijk meisje dat echt de voorbeeld baby uit de boekjes was. Slapen volgens ritme, makkelijk mee te nemen, geen overmatig huilen, goede drinker. En die dacht goh, leuk! Laten we er nog een doen. En dat was echt een huilbaby. Hij heeft uren door de woonkamer geijsbeerd om zn vrouw te ontzien, die er dus ook een beetje aan onderdoor ging. Maar twee werelden van verschil dus.
Mijn man heeft ook een collega die eerst een moeilijke baby kreeg. Niet zo erg als een huilbaby. Maar ze huilde wel veel en was een pittig kindje. En hij zegt dat ze zelf bij de 2e een stuk relaxter waren en dat de 2e dus relaxter was. Maargoed kindjes verschillen ook gewoon wat karakter betreft, dus wie weet kregen zij ook wel een 2e meisje dat gewoon wat vrolijker was.
Ik denk zelf wel dat ik bij een 2e baby wat dingen anders zou aanpakken vanaf het begin, en misschien helpt dat. Misschien niet. En ik denk dan ook: het was echt heel erg zwaar. En straks is het wennen aan een peuter met huilbaby als het zich herhaalt. Maar deze keer was ik voor het eerst moeder, alles was nieuw en groeien in mijn rol. Dus het zware, het nieuwe, het instorten, het uitzichtloze, het opkrabbelen, ik heb het gedaan! En ik ben erdoor gekomen. Dus als alles zich herhaalt, kan ik dat weer. En dat heb ik over voor een 2e. Die gedachte helpt me.
Ook na die 4 maanden blijft ze een hand vol en is ze een slechte slaper. Nog steeds maar 4-6 uur slaap per dag voor mij. En ze kan inmiddels ook leuk spelen en lachen, maar is nog steeds wat uren per dag behoorlijk jengelig of huilerig. Toch vind ik het nu zooooveel leuker! Ik ben helemaal gek op haar. En bij ons speelt dus ook de wens voor een tweede. Maar ik ben ontzettend bang voor een herhaling van gebeurtenissen. Herkenbaar dus.
Ik spreek er wel eens over met mijn moeder en collega. Dus even die verhalen.
Ik zelf, de oudste thuis, was een huilbaby. Mijn moeder heeft wel boven mijn bedje staan huilen en schreeuwen waarom ik niet gewoon even kon slapen. Met een paar maanden knapte dit ook op. Na 2 jaar kreeg ze mijn broer en die sliep juist bizar veel. Die gaf geen kik. Hij dronk en sliep en was tevreden. Best een saaie baby. Mijn moeder noemt hem gekscherend het goedmakertje ?
Mijn collega had het andersom. Een heerlijk makkelijk meisje dat echt de voorbeeld baby uit de boekjes was. Slapen volgens ritme, makkelijk mee te nemen, geen overmatig huilen, goede drinker. En die dacht goh, leuk! Laten we er nog een doen. En dat was echt een huilbaby. Hij heeft uren door de woonkamer geijsbeerd om zn vrouw te ontzien, die er dus ook een beetje aan onderdoor ging. Maar twee werelden van verschil dus.
Mijn man heeft ook een collega die eerst een moeilijke baby kreeg. Niet zo erg als een huilbaby. Maar ze huilde wel veel en was een pittig kindje. En hij zegt dat ze zelf bij de 2e een stuk relaxter waren en dat de 2e dus relaxter was. Maargoed kindjes verschillen ook gewoon wat karakter betreft, dus wie weet kregen zij ook wel een 2e meisje dat gewoon wat vrolijker was.
Ik denk zelf wel dat ik bij een 2e baby wat dingen anders zou aanpakken vanaf het begin, en misschien helpt dat. Misschien niet. En ik denk dan ook: het was echt heel erg zwaar. En straks is het wennen aan een peuter met huilbaby als het zich herhaalt. Maar deze keer was ik voor het eerst moeder, alles was nieuw en groeien in mijn rol. Dus het zware, het nieuwe, het instorten, het uitzichtloze, het opkrabbelen, ik heb het gedaan! En ik ben erdoor gekomen. Dus als alles zich herhaalt, kan ik dat weer. En dat heb ik over voor een 2e. Die gedachte helpt me.
Hier ook mama van een heftige huilbaby, de oudste huilde/krijste gerust 16 u per dag ?. Was dan ook overal allergisch voor met name koemelk maar ook overal intolleranties, geirriteerde darmen, daardoor reflux en immuniteits probleempjes waardoor ze continu ontstekingen had en noem t maar op. Heeft ruim anderhalf jaar geduurd omdat we nergens serieus genomen werden. Ook mn herstel na mn bevalling was een regelrechte ramp. Waardoor ik mn kraamtijd en eigenlijk de hele babytijd als de hel heb ervaren. Weet nog wel dat mensen zeiden oh ze worden zo snel groot nou een jaar heeft nog nooit zo lang geduurd en ze kon me niet snel genoeg groot worden. Op een gegeven moment werd het na anderhalf jaar echt beter. En man wat was die dreumes peuter tijd geweldig en gezellig. Toen toch besloten voor een tweede te gaan maar wel onder voorwaarden. Ik wilde een beter vangnet, want ik heb destijds bijna alles alleen gedaan (ouders werken allemaal full time, en had gastouder die alles behalve flexibel was. Dus ik had dan ook echt NOOOOOIT RUST. Ook herstellen na de bevalling was er gewoon niet bij gezien we al vanaf het begin al de hele dag met dr moesten lopen. Ook ben ik me in gaan lezen op veel onderwerpen waardoor ik krachtig de bevalling in kon gaan en de kraamtijd. EN MENNN WAT BEN IK DAAR BLIJ MEE. Mn bevalling was zon krachtige ervaring, mijn zoon heeft een prachtige start. Mijn man heeft meteen 4 wk verlof genomen waardoor hij er volledig voor mn oudste en het huishouden kon zijn. Ik heb de eerste week alleen maar in mn cocon op de bank/bed gezeten:gelegen met mn zoontje. Hierdoor liep de borstvoeding meteen goed, leerde ik zijn behoeftes al vrij snel kennen en leerde ik op mn intuitie vertrouwen iets wat door zogenaamde zorg professionals helemaal kapot was gemaakt ( grootste trauma aan). Nu merk ik wel als de kleine bijv darmkrampjes heeft dat ik nog wel snel in overleving schiet of angst modus maar deze prachtige kraamtijd pakt NIEMAND me meer af! Bedenk je wat jij het moeilijkste vond en ga ervan uit dat. De kans er zeker wel is dat de kleine veel kan gaan huilen. Bedenk je wat jij daarbij nodig zou hebben om het te kunnen overleven. Wat heb jij nodig? Je partner? De oudste? En vooral ook belangrijk welke tools heb jij nodig om kracht uit te putten. Vraag gerust en lees vooral indd ook positieve verhalen of gerust ook negatieve verhalen maar met handvaten waar je iets aan hebt, of waar je lering uit trekt. Weg met horror en narigheid. Want je kunt dit! Je hebt het al eerder gedaan!! 
@mamavanT zo herkenbaar je verhaal ik zeg hier net als je moeder ook gekscherend het goedmakertje ? de 2e is mijn therapeutje. Maar ik moet ook zeggen hij heeft ook echt zeer zeker een ander karakter. Mn dochter is ook echt een pittig mokkel, liet zich moeilijk troosten en wilde absoluut NIET IN DE DRAAGZAK. Mijn zoon is troostbaar, heeft veel last gehad van darmkrampjes maar als hij maar bij je is en voornamelijk in de draakzak of op welke manier dan ook strak tegen me aan dan is het vaak al snel goed. Ik wist ook na veel zoeken waar mn dochter last van had en was eigenlijk al voor het mooie te laat haar darmen en slokdarm waren al flink aangetast/overbelast en geïrriteerd heeft echt lang geduurd om dat weer rustig en goed te krijgen. Heb ervoor gezorgd dat mn zoon al met een goede darmflora is gestart, veel onderzoeken gelezen over bacterie stammen weet niet of ik de allergie hierdoor voorkomen heb kaar heb wel het idee dat hierdoor zijn weerstand en darmpjes wel echt steun hebben gehad ikzelf ben ook fitter en minder vaak ziek lijkt het. 
maar danaan weet de oorzaak niet waardoor je hier al minder op in kan spelen. Ik merk wel dat ik mentaal sterker ben, zoon had poosje terug echt 3 week met veel huilen en troosten en krijsen. Ik bleef het toch vergelijken met die helse 16 uur krijsen en ontroostbaarheid. Gaf me wel kracht dat ik dit dan helemaal aankon.
ik zeg hier net als je moeder ook gekscherend het goedmakertje ? de 2e is mijn therapeutje. Maar ik moet ook zeggen hij heeft ook echt zeer zeker een ander karakter. Mn dochter is ook echt een pittig mokkel, liet zich moeilijk troosten en wilde absoluut NIET IN DE DRAAGZAK. Mijn zoon is troostbaar, heeft veel last gehad van darmkrampjes maar als hij maar bij je is en voornamelijk in de draakzak of op welke manier dan ook strak tegen me aan dan is het vaak al snel goed. Ik wist ook na veel zoeken waar mn dochter last van had en was eigenlijk al voor het mooie te laat haar darmen en slokdarm waren al flink aangetast/overbelast en geïrriteerd heeft echt lang geduurd om dat weer rustig en goed te krijgen. Heb ervoor gezorgd dat mn zoon al met een goede darmflora is gestart, veel onderzoeken gelezen over bacterie stammen weet niet of ik de allergie hierdoor voorkomen heb kaar heb wel het idee dat hierdoor zijn weerstand en darmpjes wel echt steun hebben gehad ikzelf ben ook fitter en minder vaak ziek lijkt het. maar danaan weet de oorzaak niet waardoor je hier al minder op in kan spelen. Ik merk wel dat ik mentaal sterker ben, zoon had poosje terug echt 3 week met veel huilen en troosten en krijsen. Ik bleef het toch vergelijken met die helse 16 uur krijsen en ontroostbaarheid. Gaf me wel kracht dat ik dit dan helemaal aankon.Wat een mooie, herkenbare en heftige verhalen en wat lijkt het veel voor te komen! Oh wat kun je je machteloos voelen.... dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Gewoon niet uit te leggen hoe je kunt doordraaien van het slaapgebrek, het continue gehuil, de machteloosheid, de angst, het gevoel dat je je complete identiteit verliest aan een mensje van nog geen 4 kilo. En toch doe ik het met alle liefde weer maar ik zou toch wel heel blij zijn met een "goedmakertje" ?
bedankt voor jullie verhalen, dames! Voor de herkenning!
bedankt voor jullie verhalen, dames! Voor de herkenning!
Poeh heftig, ons zoontje is pas 4 maanden en ik zou zó graag ooot een tweede willen maar weet echt niet of ik het aan durf. Begrijp je angst dan ook helemaal. Maar denk ook dat de kans echt heel klein is dat je weer een huilbaby krijgt.
Zijn jullie met haar ook in de iets meer alternatieve hoek geweest zoals homeopaat en/of osteopaat? Omdat het kindje van een vriendin ook heel veel (altijd als ze niet sliep en dat deed ze maar weinig) huilde en daar heeft de osteopaat een heel groot verschil gemaakt. Heb je nu misschien niks meet aan maar wellicht een geruststellende gedachte dat, mocht het nodig zijn, ook die hoek hulp kan bieden als er bij de reguliere zorg niks uitkomt.
Zijn jullie met haar ook in de iets meer alternatieve hoek geweest zoals homeopaat en/of osteopaat? Omdat het kindje van een vriendin ook heel veel (altijd als ze niet sliep en dat deed ze maar weinig) huilde en daar heeft de osteopaat een heel groot verschil gemaakt. Heb je nu misschien niks meet aan maar wellicht een geruststellende gedachte dat, mocht het nodig zijn, ook die hoek hulp kan bieden als er bij de reguliere zorg niks uitkomt.