Bang

Bedankt voor jullie reacties.
Ik weet nu in ieder geval dat ik niet de enige ben. Was al bang dat ik gek aan 't worden was ofzo.

Wat betreft alle maatregelen, die hebben we ook allemaal genomen. Ik las dat er gemiddeld 30 baby's per jaar overlijden aan wiegedood. Op zich dus niet veel als je bedenkt hoeveel baby's er jaarlijks worden geboren. Dit aantal stelt me wel een beetje gerust, maar goed, het zal maar net jouw kindje zijn waar het mee gebeurt....

Ik probeer het zoveel mogelijk van me af te zetten en lekker te genieten van m'n meiden.

Liefs Annemarie
 
Hoi Annemarie,

Jouw verhaal lijkt wel het mijne. Ik herken het precies. Ik ben op 3 september bevallen een prachtige gezonde zoon en ben al moeder van een dochter van 4. In de kraamweek van mijn zoon kreeg ik zo'n enorme angst voor wiegedood dat ik 's nachts niet meer durfde te gaan slapen, ik was zo bang dat terwijl ik lag te slapen hij dood zou gaan, echt niet normaal meer. De kraamverzorgster heeft toen na de zoveelste slapeloze nacht de huisarts gebeld en die is toen gelijk gekomen. Ik heb toen medicijen (anti-depressiva en slaaptabletten) voorgeschreven gekregen. In overleg met mijzelf natuurlijk en heb toen gelijk moeten stoppen met de bv. Ik had op dat moment geen keuze hoewel ik het verschrikkelijk vond om met de bv te stoppen maar de moeder-kind relatie staat voorop. Ik ben nu 4 maanden verder en ik moet zeggen dat het echt stukken beter gaat. De angst is niet helemaal weg maar ik probeer te vertrouwen op mijn gevoel en te genieten van mijn kinderen. Als moeder zul je altijd zorgen blijven maken maar dat hoort er wel bij denk ik  en dat is ook gezond. Echter als je er niet van kunt slapen en dat de angst altijd overheerst dat is niet gezond en daar is echt wat aan te doen want hier word je zelf helemaal gek van en dat merken je kinderen straks ook. Dus kom op en blijf hier niet mee rond lopen maar ga ermee naar de huisarts. Ik wil je echt niets aanpraten maar het is zo herkenbaar en ik heb er zelf al veel te lang mee rond gelopen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Liefs van Tessa
 
Hoi Tessa,

Bedankt voor je reactie.
Bij onze andere dochters had ik er ook last van.
Bij de oudste was ik ook naar de huisarts gegaan en die heeft mij toen ook slaapmedicatie voorgeschreven.
Ik heb die toen een paar keer gebruikt, maar dat verergerde m'n angst eigenlijk alleen maar. Want toen dacht ik: "nu slaap ik tevast, dan word ik helemaal niet wakker als er iets met haar is".

Fijn dat het voor jou wel werkt.

Ik heb wel gesprekken met een psycholoog, omdat ik wel meer last heb van angstaanvallen. Maar ja, die gesprekken helpen natuurlijk niet meteen....

Liefs Annemarie
 
Hoi, Annemarie.

Ik heb nog niet alles verteld. Bij mijn dochtertje had ik er ook last van alleen heb ik er toen niets meegedaan. Naderhand heb ik een burn-out gekregen (ben ook zelfst. ondernemer) Ben toen in therapie gegaan en comb. met citalopram (anti-depressiva). Toen is ook gebleken dat ik een gegeneraliseerde angststoornis heb. Ik heb toen ik zwanger werd van de tweede de therapie afgebouwd, ik was er klaar mee. Echter tijdens de zwangerschap sloeg de angst weer toe (miskraam, doodgeboorte etc.etc) Na de bevalling escaleerde dit de rest heb ik al verteld. Ik heb het nu redelijk onder controle dankzij de therapie (denkpatronen veranderen etc.) en de medicijnen. Het zal nooit helemaal weggaan maar je kunt er wel beter mee omgaan. Bang zal ik altijd wel blijven, Lucas slaapt ook nog gewoon bij ons op de kamer 's nachts, anders heb ik geen rust. Maar als ik die medicijnen niet slik dan komt alles gewoon weer in alle volledigheid terug. Echt het heeft gewoon met de chemie in je hersenen te maken, en je persoonlijkheid natuurlijk. Als ik jouw verhaal lees dan lijkt dit erg op het mijne, ik hoop dat ik je een beetje kan helpen met mijn verhaal.          

Heel veel   liefs van Tessa
 
Hoi mamamiep..

Het is heel normaal hoor die angst, en helaas kun je dat niet zomaar van je af zetten ook al denken anderen soms van wel.
Zelf ben ik een paar jaar terug een zoontje verloren, wel niks met wiegendood te maken maar toch blijft je angst.
Dawin is nu 5 maanden oud maar nog steeds heb ik de babyfoon naast mijn bed staan en kan ik hem horen ademen, natuurlijk niet even bevorderend maar moet zeggen dat ik wel goed in slaap val als ik hem toch hoor en bij mij werdt het daarna ook een stuk minder en val ik nu goed in slaap met de babyfoon aan.
Probeer maar eens miss dat het jou ook helpt.
Ik werdt er in ieder geval wat rustiger van.


liefs bianca
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan