Hoi hoi,
misschien is het wel heel normaal en heeft iedereen er wel last van, maar ik heb het iig wel: Ik ben bang! Bang om die kleine te verliezen of om een ongeluk te krijgen etc. 's Avonds ga ik altijd nog even kijken om te zien of ze nog adem haalt en of alles nog goed gaat. Zie ik het niet meteen, leg ik mijn vingers even in haar nekje, want daar komt altijd wel reactie op. Lijkt mij zelf trouwens niet echt prettig om iedere nacht een koude vinger in je nek te krijgen! Toch kan ik het niet laten... Als ik met die kleine aan dek loop, ben ik als de dood dat ik haar laat vallen en ik moet er niet aan denken dat ze zelf ooit gaat lopen. Maar ja, ik zie mezelf ook niet over twintig jaar een volwassen meid rondzeulen, alleen omdat ik niet wilde dat ze ging lopen.
Ik weet wel dat alles goed gaat, maar het is zo'n vage angst. Wie weet heeft iedere ouder dat wel, of mss ben ik wat te bezorgd. Ik probeer er niet te veel bij na te denken, maar zo af en toe steekt het toch de kop op. Ondanks mijn angst, loop ik wel aan dek met die kleine (ze moet toch ook af en toe een beetje frisse lucht krijgen) en probeer ik 's Nachts maar een keer te gaan kijken. Anders komen we dankzij mij allebei niet aan onze nachtrust toe, terwijl Laura gewoon doorslaapt. Minder is de angst nog niet geworden, maar ik ben wel wat rustiger geworden met kijken en voelen. In het begin ging ik iedere keer als ik wakker was bij haar kijken. Hebben jullie er ook last van en wat doen jullie ermee? Geven jullie eraan toe of niet, of hebben jullie er helemaal geen last van?
Ben benieuwd,
Groetjes Ilona
misschien is het wel heel normaal en heeft iedereen er wel last van, maar ik heb het iig wel: Ik ben bang! Bang om die kleine te verliezen of om een ongeluk te krijgen etc. 's Avonds ga ik altijd nog even kijken om te zien of ze nog adem haalt en of alles nog goed gaat. Zie ik het niet meteen, leg ik mijn vingers even in haar nekje, want daar komt altijd wel reactie op. Lijkt mij zelf trouwens niet echt prettig om iedere nacht een koude vinger in je nek te krijgen! Toch kan ik het niet laten... Als ik met die kleine aan dek loop, ben ik als de dood dat ik haar laat vallen en ik moet er niet aan denken dat ze zelf ooit gaat lopen. Maar ja, ik zie mezelf ook niet over twintig jaar een volwassen meid rondzeulen, alleen omdat ik niet wilde dat ze ging lopen.
Ik weet wel dat alles goed gaat, maar het is zo'n vage angst. Wie weet heeft iedere ouder dat wel, of mss ben ik wat te bezorgd. Ik probeer er niet te veel bij na te denken, maar zo af en toe steekt het toch de kop op. Ondanks mijn angst, loop ik wel aan dek met die kleine (ze moet toch ook af en toe een beetje frisse lucht krijgen) en probeer ik 's Nachts maar een keer te gaan kijken. Anders komen we dankzij mij allebei niet aan onze nachtrust toe, terwijl Laura gewoon doorslaapt. Minder is de angst nog niet geworden, maar ik ben wel wat rustiger geworden met kijken en voelen. In het begin ging ik iedere keer als ik wakker was bij haar kijken. Hebben jullie er ook last van en wat doen jullie ermee? Geven jullie eraan toe of niet, of hebben jullie er helemaal geen last van?
Ben benieuwd,
Groetjes Ilona
. Ik doe gewoon wat me leuk lijkt: fietsen, zeilen, vliegvakanties. Want als ik alles wat mogelijk gevaarlijk is nÃet doe, weet ik zeker dat ze ongelukkig wordt.