Bang!

Heel herkenbaar!
Bang dat Yanick op een ochtend niet meer wakker wordt, bang dat ik met hem val, bang dat ik in slaap val tijdens het voeden in bed en hij onder het dekbed stikt, bang dat de  katten hem verstikken (terwijl de katten  weigeren bij hem in de buurt te komen), bang  dat ik en/of mijn  hem niet groot ga zien worden. Gelukkig krijg ik steeds meer vertrouwen in Yanick en  in mezelf en besef  ik dat je veel dingen niet in de  hand heb.  Bij mij is de angst dus niet buiten proporties.  Bovendien  zorgt  het ervoor dat ik  heel alert blijf met alles.  Maar nog ergelmatig sta ik midden in de nacht aan zijn bedje te luisteren of hij nog ademt!        
 
Hoi,

Ik ben juist helemaal niet bang... Ik heb de instelling: dat overkomt mij (en de mijnen) niet. Soms een beetje naief natuurlijk, maar over het algemeen niet vervelend. Mijn man is juist diegene die af en toe checkt of hij nog ademt, bij ieder pukkeltje en geluidje zich afvraagt, is dat erg!? Misschien ligt het ook een beetje aan mijn opleiding (ben arts), heb regelmatig het verschil gezien tussen zieke en niet zieke kindjes. En mijn ventje is gewoon gezond, waarom zou hij dan in hemelsnaam ophouden met ademen of wat dan ook?
Eigenlijk is mijn grootste angst dat ik misschien iets niet serieus neem en te laat naar de dokter loop met mijn ventje. Bij mijn eigen gezondheid heb ik daar een handje van... Huisarts/VK hebben regelmatig gezegd: daar had je eerder voor moeten komen/bellen!

Angst is wel heel vervelend en vreet energie, ik hoop wel dat je het goed onder controle kan houden en er niet teveel over piekert! Veel succes.

Groetjes, Karin
Mama van Christian (7 weken)
 
Ja, heel herkenbaar! Ik ben ook bezorgd dat mijn zoon bijvoorbeeld geen lucht meer krijgt, of dat ik hem laat vallen of met zijn hoofd tegen de muur stoot op de trap et cetera et cetera. Ik wil hem ook nog absoluut niet alleen laten, daar waar hij is, ben ik ook! (En niet alleen vanwege de borstvoeding...) Het idee dat ik weer moet gaan werken staat me absoluut niet aan. Zelfs als mijn man in de buurt blijft, wil ik eigenlijk niet bij hem weg. Ik ben ook bang dat hem of mij of zijn vader iets overkomt, en dan denk ik aan de gekste dingen. Normaal vind ik het leuk als familie mijn zoon op schoot heeft, maar als hij huilt van de honger of omdat hij van streek is, dan kan ik het absoluut niet meer waarderen!

Zolang het geen extreme vormen aanneemt, is het volgens mij vooral ons verantwoordelijkheidsgevoel dat hier naar voren komt, samen met de stevige band die we met onze kleintjes hebben. Het is toch heel natuurlijk dat je als moeder je 'jongen' wilt beschermen tegen mogelijk gevaar. Daar komt toch ook de uitdrukking vandaan dat een moeder als een leeuwin vecht voor haar kroost.

Ik probeer me alleen wel te realiseren dat het niet altijd realistisch is om hem bijvoorbeeld continu bij me te willen hebben en hem niet bij bijvoorbeeld mijn ouders te laten voor een paar uurtjes. Ik kan hem toch moeilijk aan mij vastketenen tot zijn 18e! En dus maar klein beginnen: eerst voor een half uurtje, en dat dan opvoeren...

Groetjes,
Tess, mama van Christian (5,5 wk)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan