Bekkenpijn en werk

T

Tweeschaapjes

Goedemorgen,

Advies/herkenning gevraagd.
Ik ben nu 25 weken zwanger van ons tweede kindje. Vanaf 15 weken loop ik al bij een bekkenfysio vanwege pijn. Nu heb ik net ruim 2 weken kerstvakantie gehad (en ook veel rust) maar zijn mijn klachten alleen maar verder verergerd. In de vakantie kon ik ‘s avonds al bijna niet meer lopen en de trap op.
Ik heb hulp van mijn man nodig met aan- en uitkleden etc. In de ochtenden gaat het dan weer wat beter. Pijnvrij ben ik al weken niet en in overleg met de fysio en verloskundige doe ik ook al veel (huishoudelijke) dingen niet meer.
Ik werk in het voortgezet onderwijs en ben maandag en gisteren weer ‘gewoon’ begonnen, wel rustig aan gedaan en zitten en staan afgewisseld in de hoop dat ik de dag dan door zou komen. Maar al na de eerste 2 lesuren was de pijn vreselijk en kon ik haast niet meer lopen. Gisteravond thuis was het echt helemaal op (nog veel erger dan in de vakantie). Mijn man heeft me voor het eerst moeten dragen omdat ik niet eens meer naar de wc/bed kon komen. Ik heb gehuild van de pijn.
Collega’s die me gisteren zag lopen zeiden allemaal: ‘wat doe je hier nog? Jij moet de ziektewet in.’ Mijn teamleider (fijne vrouw waar ik steeds goed contact mee heb) heeft ook al contact gehad met de bedrijfsarts. Maar zij zegt: ‘je moet het wel zelf aangeven als het niet meer gaat’. In dat laatste ben ik ongelofelijk slecht. Ik voel dat het niet meer gaat, maar dat aangeven voelt voor mij zo als opgeven/falen en voor mijn gevoel het ergste: (examen)leerlingen in de steek laten. Daar komt bij dat ik een tijdelijk contract heb en ontzettend bang ben dit niet verlengd te krijgen (ondanks positieve beoordelingen). Die onzekerheid vind ik ook vreselijk..

Wat zouden jullie doen en hoe zouden jullie dit aanpakken richting school?
 
Heel lastig en herkenbaar maar je gezondheid is het belangrijkste! Als chronisch rugpatient ben ik inmiddels gewend op tijd een stapje terug te doen om vervolgens weer twee stapjes vooruit te kunnen. Als je er nu mee doorloopt heb je juist kan om er na je zwangerschap nog lang last van te houden.

En wat betreft je baan, volgens mij mogen ze je om deze reden ook niet ontslaan als je in de ziektewet gaat.

Tipje: bij een fysio heb ik zelf altijd weinig baat bij.. ik loop bij een orthomanueel therapeut, nooit meer anders!
 
Ik zou zeker in de ziektewet gaan! Opgeven zien als falen is één ding, maar na werk naar bed gedragen moeten worden vind ik toch van een heel ander kaliber: dan gaat het gewoon echt niet meer. En je leidinggevende en collega geven het zelf ook aan! Dat zou ik zien als iets fijns, ze vinden duidelijk niet dat je overdrijft als je nu aangeeft in de ziektewet te gaan. Pak die rust! Voor jou en je kleintje ? sterkte mama.
 
Je moet straks ook nog de bevalling aankunnen en er daarna kunnen zijn voor je baby. Als je jezelf nu te ver doorsleept kan het inderdaad zijn dat je na de bevalling een moeilijker herstel zult hebben.

Je mag niet ontslagen worden/contract niet verlengd vanwege ziektewet/zwangerschap etc. En je werk geeft het zelf aan dat je je rust moet nemen nu. Je examen leerlingen zullen het echt wel begrijpen en je helemaal niks kwalijk nemen.

Een vriendin van mij heeft veel baat gehad bij een osteopaat vanwege bekkeninstabiliteit na de bevalling, misschien kan dat meer helpen dat de fysio?
 
Zeker in de ziektewet gaan! Het is niet normaal dat je naar bed gedragen moet worden.
Zelf ben ik vanaf week 14 ziek gemeld en heb ik vervangende werkzaamheden gedaan tot mijn verlof. Zelfs toen heb ik vanaf week 28 moeten afbouwen omdat dat ook niet meer ging. Ik heb veel rust gepakt en had vooral een behoorlijke druk op m’n stuitje. Zodra ons zoontje geboren was, was ik van de pijn af.
Hoe langer je zo door blijft gaan, hoe groter de kans dat het ook (blijvende) pijn na je zwangerschap gaat geven. De stap om ziek te melden is groot, maar wel noodzakelijk voor jullie gezondheid.
Sterkte!
 
Dat klinkt niet best! Ik zou me zeker ziekmelden, of om aangepast kantoorwerk vragen oid. 
Het lijkt ook zo alsof tot je verlof doorwerken hetzelfde is als sterk zijn. Alsof je een fitte gezonde zwangerschap waarin je actief kan blijven af kan dwingen. Misschien komt daar je gevoel voor falen vandaan. Maar dat is niet zo he? Je kan er niks aan doen. Het is niet jouw schuld of iets dat je anders had kunnen aanpakken. De ene zwangerschap is de andere niet. En soms heb je gewoon veel meer last van de klachten. 
Ik snap je wel hoor. Ik ben nu 28 weken zwanger van de tweede en bij de eerste was het al pittig met wat complicaties, maar ik heb door corona en het thuiswerken wel 35 weken gehaald. Deze keer heb ik veel last van harde buiken en weer een verkorte baarmoederhals, en ook ik loop in de loop van de dag steeds meer krom en mank van de pijn aan mn bekken. Ik zit dus al 3/4 weken op 50%. En dat met een kantoorbaan van 3 dagen in de week. Ik zit me er ook over op te vreten en vond het heel moeilijk om mijn mannelijke baas zonder inlevingsvermogen dat te melden. Hij is echt een goede man hoor. Geen problemen met hem. Maar ik ga me van zijn manier van geruststellen altijd erg voelen alsof ik me aanstel. Opmerkingen als dat ik me niet teveel druk moet maken, dat zijn zus zich twee weken na de bevalling al verveelde, dat er altijd een kans op vroeggeboorte is. Etc. Hij bedoelt het geruststellend. Maar het maakt voor mij de drempel groter om aan te geven dat het niet meer gaat/mag. 
Maar mijn dochter kwam bijna een maand te vroeg, tijdens een vergiftiging en ik had een verkorte baarmoederhals. En door de wederom verkorte baarmoederhals en die voorgeschiedenis, zijn mijn behandelaars voorzichtig met de vele harde buiken. Dus ik moet wel, voor het welzijn van mijn kindje. Die bekkenpijn maakt het ook lastig om een hele dag op kantoor te zitten en druk te zijn. 
Het is even een lastig gesprek. Maar daarna kun je de aanpassing maken die nodig is. Voor je kindje.
 
Ik heb echt dezelfde soort situatie gehad qua pijn. Heb ook heel erg last gehad van bekkeninstabiliteit én ben zelfs nu na de bevalling (mijn dochter is een dikke 4 maand) nog aan het herstellen hiervan. Het gaat nu pas steeds wat beter en kan steeds weer meer oppakken en verder lopen (nu circa 30 min. zonder veel pijn) maar daar zijn heel wat therapie en fysiosessies aan vooraf gegaan, en nog steeds.Het was echt verschrikkelijk en ik ben lichamelijk doodop de bevalling ingegaan.

Ik werk in de zorg en vanaf 20 weken zwangerschap kon ik al veel lichamelijk werk niet meer uitvoeren. Doordat ik combifunctie heb (ook kantoorwerk) kon ik nog even doorwerken, maar dat was echt van korte duur.
Ik had ook een onwijs lieve leidinggevende die mij vanaf 26 weken gedwongen heeft om weg te blijven en thuis nog op te pakken wat kon.
Ik ben stronteigenwijs en heb tot 33 weken nog veel opgepakt qua werk thuis, omdat ik te veel verantwoordelijkheid voelde. Wel rustig aan, maar alsnog.

Nu denk ik; waar in hemelsnaam was ik mee bezig?

Echt, ik wil je dolgraag adviseren: neem je verantwoordelijkheid voor jezelf en je kindje. Je wil echt niet oververmoeidheid je bevalling ingaan, en je bent vaak daarna niet direct van bekkeninstabiliteit af.
Ik dacht; nouja ik heb gewoon veel pech, ben een gezonde slanke meid, normaal heel fit… wordt na de bevalling vast gauw beter… niet dus.

Hoe meer je nu rust neemt hoe sneller je wellicht herstelt…! Dat hoop ik echt voor je!


Sterkte ❤️
 
Wat voor advies zou jij je collega geven als ze zo zou rondlopen?
Als je dat advies voor jezelf gaat toepassen denk ik dat je je er meer in kan vinden.

Hoe langer je nu doorloopt met zo’n pijn hoe langer het herstel kan zijn na de bevalling denk ik.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan