Bekkenpijn

Ik ben vandaag 31 weken zwanger. Bij mijn dochtertje, van anderhalf, had ik ook last van mijn bekken en ben ik drie weken voor mijn verlof minder gaan werken. Nu is het wederom zover en per vandaag werk ik halve dagen. Het is bij mij gelukkig niet zo dat ik niets meer kan of met krukken moet lopen of iets in die richting. Ik ben rugpatient en om mijn rug te ontlasten neem ik weer houdingen aan die funest zijn voor mijn bekken. Ik loop sowieso al bij de fysio en nu ligt de nadruk om mijn bekken. Ze kan alleen niet veel doen. Ik heb voornamelijk 's nachts veel pijn waardoor ik amper slaap. Ik hoop dat halve dagen werken me goed doet. Maar veel rustiger aan kan ik niet doen, mede door mijn dochtertje.
Ik zeg altijd maar dat mijn lichaam niet gemaakt is om zwanger te zijn.
 
Hoi meiden,

wat fijn om zoveel reacties te krijgen. Nou ja, niet fijn voor jullie dat jullie het ook hebben, maar de herkenning doet wel goed.

Judith, ik ben bij de jongste met precies 39 weken ingeleid omdat ik echt niks meer kon.
Ik werd op een maandagochtend wakker van mijn dochtertje van toen 2,5 die riep dat ze wakker was. Ze kon toen niet zelf haar kamer uit omdat de klink omgedraaid zat, anders kwam ze te pas en te onpas haar kamer uit en die ligt recht tegenover de trap. Vond ik doodeng dus vandaar.
Maar goed, ik wilde dus omdraaien en uit bed en dat ging niet... Ik kon me niet omdraaien, mijn lichaam werkte nog geen centimeter mee. Toen heb ik dus de oudste (toen ruim 4,5) wakker moeten roepen (gillen bijna, hele vaste slaper) en hem, toen hij naast mijn bed stond, gevraagd om zijn zusje uit bed te halen. Uiteindelijk ben ik er toen 3 kwartier mee bezig geweest om uit bed te komen en naar beneden te komen. Zittend de trap af dus... Eenmaal beneden heb ik huilend de vk gebeld. Zij begreep gelukkig gelijk hoe het zat en heeft voor mij een afspraak met de gyn geregeld. Die heeft me gestript en voor de zekerheid alvast een afspraak voor 2 dagen later gemaakt. Strippen haalde niks uit dus 2 dagen later terug en toen ben ik ingeleid. Om 11 uur ben ik aan het infuus gegaan, om tien over 1 is mijn jongste geboren en om 2 uur stond ik heerlijk onder de douche en was de ergste pijn al weer over.

De vk weet nu dat ik weer zo'n pijn heb en hoewel er nu niks aan gedaan kan worden heb ik wel afgesproken dat ik vanaf 37 weken, zogauw als ik een paar cm ontsluiting heb (anders kunnen ze niet inleiden) naar de gyn mag om te kijken of er wat gedaan kan worden.

Gespecialeerde fysio heb ik geprobeerd, en die oefeningen hebben tot mijn val van de trap goed geholpen maar helaas, nu doen ze niks meer. Het is echt uitzitten...

Zo fijn dat ik hier even mag klagen zonder veroordeeld te worden. Allemaal heel veel sterkte meiden!
 
Hoi Esme,

Dank je wel voor je info...
Bij mijn vorige zwangerschap hield ik het ook
niet meer uit, huilend naar de vk gebeld, maar
ik kreeg echt niks anders te horen dan dat ze
het heel vervelend voor mij vonden, ze hebben
me wel geprobeerd te strippen met 39 wk.
Nu gaat het met bijna 31 weken al veel slechter
dan toen, dus ik hoop dat ze nu meer voor me
kunnen betekenen...
Ik zie erg tegen evt. inleiden op, omdat ik bang
ben dat het misschien niet doorzet, terwijl mijn
andere bevallingen heel vlot verliepen....

Nou ja, we zien wel, ik wordt echt paniekerig
als ik denk dat ik nog ruim 9 weken moet...

Groetjes, Judith
 
Judith,

als je vk deze keer weer niet meewerkt zou je ook kunnen proberen om een andere vk te zoeken. Of zelf naar de gyn bellen, evt met verwijzing van de huisarts.

Ik heb vannacht gelukkig een redelijke nacht gehad, maar ik heb nu wel mijn oudste 2 kids thuis gehouden omdat ik het niet zag zitten om naar school te lopen. Het is hier spekglad, ben van de week al 2 keer gevallen en dat risico neem ik niet nog een keer. Leerkrachten begrepen het gelukkig wel.

Tja, wat dat inleiden betreft: het kan natuurlijk zo zijn dat het niet doorzet, maar mijn ervaring is, zoals je kon lezen, heel anders. Ik ben van de eerste 2 in resp. 3,5 en 1 uur bevallen, erg snel dus, en nu was ik ook in iets meer dan 2 uurtjes klaar. De weeën vond ik niks heftiger dan bij een niet-ingeleide bevalling, ik heb er een goed gevoel aan over gehouden.
Het enige dat ik vervelend vond was dat ik een arts-assistent aan mijn bed had staan (met mijn toestemming hoor, ze vroegen het netjes) die besloot dat het allemaal precies moest zoals zij het op school geleerd had. En ergens begrijp ik dat wel, ze weten tenslotte niet beter, maar achteraf heb ik haar wel verteld dat je een bevalling van een derde kind niet kunt vergelijken met een 1e bevalling. Gelukkig greep de afdelingsvk in en had ik dat ene "randje" wat er volgens haar voor zorgde dat ik nog niet mocht persen, na een perswee weggeperst en bij de zesde wee werd ons zoontje geboren.   Maar goed, dat was een goede les voor de volgende bevalling: als je nog geen diploma hebt kom je niet aan mijn kraambed ;-)
 
Oh, wat fijn om te lezen, dit geeft me echt weer een
beetje lucht...
Nou maar hopen dat ik een meewerkend ziekenhuis
vind, mocht het zo ver komen...

Ook ik vermijd de straat op te gaan, maar mijn twee
ukkies van 1 en 3 worden wel super chagrijnig van al
dat binnenzitten... En dat is ook best een belasting,
willen ze meer op schoot zitten, etc...
De televisie maakt op sommige dagen echt overuren!!!

 
He meiden,

hoe is het met de klachten?

Hier gaat het even heel erg slecht. Heb erg veel pijn, slaap niet veel meer dan een uurtje of 2, misschien 3, 's nachts en ik ben van de week even compleet ingestort. Zag het allemaal niet meer zitten, toen had de jongste ook nog eens een drama nacht en ik ben 's ochtends om 6 uur echt helemaal door het lint gegaan. Kon alleen nog maar huilen, heb met veel pijn en moeite mijn kleren aangetrokken en tegen mijn man gezegd dat ik weg ging.   Dat hij maar voor de kinderen moest zorgen, dat hij toch niks aan mij had, dat ik alleen maar zorgde voor problemen en stress en dat ik het best snapte dat hij gek van me werd...

Hoe ik daar bij kwam, zeg t maar, mijn man doet het allemaal met liefde en klaagt nooit, maar goed...

Hij heeft toen de rest van de week vrij genomen, ik heb een paar dagen alleen maar geslapen en gehuild. We zijn bij de huisarts geweest, die er veel begrip voor toonde en me ook vertelde dat het helemaal niet gek is dat ik het zo zwaar is. Maar goed, ze kunnen niks doen natuurlijk, maar het voelde wel goed om er over te praten. Ook met mijn man heb ik veel gepraat. Hij is zo lief, toont zoveel begrip en laat me zo duidelijk merken dat ik hem helemaal niet te veel ben en dat hij alles wel voor me wil doen. Het enige dat ik moet doen is zorgen dat het goed met mij en onze baby gaat... Tja, tussen mijn oren is het nog niet helemaal goed, maar ik merk wel dat het beter gaat nu ik er over kan praten.

De pijn is nog steeds verschrikkelijk, maar dat is niet anders. Nog 5 weken, dan mag ik bevallen. Nog 8 weken, dan ben ik uitgerekend. En aangezien ik vrij zeker weet dat ik de 40 weken niet ga halen zal ik dus binnen 5 á 8 weken bevallen. Als ik het zo tegen mezelf zeg valt het nog best mee...

Komt goed dus, maar wat kun je je toch kl*te voelen zeg, ondanks het wonder in je buik!

Groetjes, Esmeralda
 
Hi Esme,

Ik leef vergeleken bij jou in de luxe positie dat ik zwanger ben van ons eerste kindje, ik hoef dus nu alleen voor mezelf te zorgen en een deel van de week voor min stiefzoon van 9, maar hij kan al veel zelf. Onze 2 hondjes krijgen wel een stuk minder beweging overdag waar ik me erg schuldig over voel, maar goed, ook dat is anders dan 3 kindjes.

De pijn die je beschrijft heb ik ook, ik kan ook echt niks meer... een wasje af en toe, maar veel meer zit er niet in, ondanks flink aanwezige poetsdrang... Hier ook regelmatig tranen, van pijn en frustratie...

Ben nu 35 weken, dus gelukkig komt het einde in zicht, ik hoop dat het dan beter gaat, want even een dagje en nachtje zonder pijn lijkt me ook wel weer erg fijn!!!

gr Mick
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan