Jeetje Lynn, wat vervelend dat je je zo rot voelt. Hopelijk gaat het lichamelijk snel beter met je. Maar lichaam en geest hangen nauw samen he?
Ik heb er zelf 18 maanden over gedaan om zwanger te worden en ken je gevoelens exact zoals je ze beschrijft. Was bij mij ook op zijn ergst na 12-14 maanden. Je leest dan dat na een jaar je naar de huisarts kunt etc. en dat x% zwanger is binnen een jaar of… En dan denk je, wat is er mis? Wij zijn na een jaar wel de medische molen in gestapt, t is niet echt leuk, maar aan de andere kant, het geeft wel het gevoel dat er iets gebeurt en daarnaast: stel dat ze iets vinden, en er wat aan kunnen doen, dan ben je misschien wel snel zwanger.
Ik snap heel goed dat het voor mannen vervelend is als het aan hen ligt, maar dat is het voor vrouwen ook. Mannen zijn vaak praktisch en oplossingsgericht, maar als het over de zaadjes gaat, dan is het toch vooral emotie die de boventoon speelt ;-) Je kunt misschien je vriend voorstellen om eerst maar eens te gaan praten met de huisarts, zonder dat hij gelijk onderzocht wordt... Wie weet is er nog een wachtlijst bij het ZH. En meestal beginnen ze toch met de vrouw: hoe is je cyclus, hormoongehalten meten, evt. temperaturen, en daarna vaak (inwendige) echo’s gedurende een cyclus om je eisprong in de gaten te houden. Wie weet komt daar al gelijk wat uit of ben je inmiddels toch al zwanger. Uiteindelijk willen ze op een gegeven moment ook de zaadjes tellen. Je kunt natuurlijk zelf aangeven hoe ver je wilt gaan in de onderzoeken, maar ik heb gemerkt dat je steeds weer meebeweegt. Ik dacht zelf steeds: als er iets mis is, dan kun je het ook maar beter weten, want dan zijn er iig. nog behandelingen mogelijk. En een heel groot deel van de vruchtbaarheidsproblemen is trouwens onverklaarbaar dus niet toe te wijzen aan man of vrouw.
Ik kan je wel vertellen wat er bij ons uiteindelijk is gebeurd. Eerst bij de dokter aangeklopt met temperatuurstaten van 3 maanden. Direct een verwijzing gekregen en 2 maanden later naar het ZH. Toen de genoemde onderzoeken en ook nog een samenlevingstest en cycli de eisprong bijgehouden middels echo’s, toen een HSG, waarbij je eileiders worden doorgespoten en gecontroleerd op doorgankelijkheid. Toen 3 maanden geen onderzoeken etc, want de uitblijvende zwangerschap was ook bij ons 'onverklaarbaar'.
Intussen was ik naar een goede Shiatshumasseuse, die constateerde dat mijn baarmoeder gekanteld en verkleefd zat aan mijn buikwand. Zij heeft dat ‘verholpen’ (zegt ze iig ;-) en intussen was ik ook naar een orthomoleculair arts. Eigenlijk voor andere kwaaltjes, maar hij zei dat mijn hele darmhuishouding in de war was en dat dat zeker gevolgen had op vruchtbaarheid. Vervolgens een streng dieet gehad, probiotica en medicijnen waarbij ik niet zwanger mocht worden. Vervolgens op vakantie geweest en de maand daarna was ik zwanger (18 mnd na start). Wat het geweest is dat het toen wel lukte, weet ik niet. Maar het kan dus zomaar.
Heel veel sterkte meis. Ik wil je niet aanraden om perse de medische molen in te stappen, want dat is ieders persoonlijke keuze, maar zo weet je wel een beetje hoe zoiets gaat.
gr
Wenser
