Ben het zat

A

ANONYMOUS_USERNAME

Goeiemorgen,

Ik wil toch eens eventjes graag mijn beklag doen over mijn moeder (het is al vaker aan bod geweest).

Ik woon momenteel alleen maar heb wel een vriend, we willen wel gaan samenwonen maar maken er nog niet zo'n haast mee vanwege omstandigheden. Als het kindje straks geboren is ga ik voorlopig nog een aantal dagen werken en de kleine gaat dan naar mijn moeder.

Mijn moeder is een schat van een mens die werkelijk alles voor mij doet maar ze gaat wel heel ver. Ik woon nu zo'n 10 jaar zelfstandig. Elke keer als ze bij mij op bezoek komt dan moet ik geklaag aanhoren over hoe ik mijn huishouden naar haar smaak niet goed genoeg doe. Ik ben te rommelig en niet schoon genoeg. Ik heb in de afgelopen 10 jaar talloze discussies gehad (die overigens eenzijdig waren want ik kan wel argumenten aandragen maar mijn moeder word alleen heel boos, roept dan dingen tegen mij zoals ' val kapot' en stormt dan naar buiten).

Sinds ik zwanger ben heb ik enorm veel hulp van mijn ouders gehad, maar vooral mijn moeder denkt ook dat hoe meer ze helpt, hoe meer ze in mijn huis te zeggen heeft. Dus gisteren was het weer zover, het was volgens haar rommelig, ze wilde gaan afwassen terwijl ik op het punt stond om daar zelf aan te beginnen en ze begon mij te instrueren over hoe ik geen lichte was bij donkere was moest doen............. (doe al 10 jaar mijn eigen was en gaat altijd goed). Eerst heb ik nog geprobeerd om netjes en vriendelijk te zeggen dat ze nu toch echt moest ophouden met dat gedoe, maar ze luistert gewoon niet, dus toen heb ik maar gezegd hoe het was " bemoei je niet met mijn zaken, ik betaal hier de huur, ik bepaal hoe dingen gedaan worden en niemand moet mij in mijn huis komen vertellen wat ik wel en niet moet doen". Toen was ze dus boos, ik moest maar weer kapotvallen en op de kleine oppassen als ik straks weer moet werken doet ze ook niet meer (zegt ze nu dan). Ik ben het toch zo spuug en spuug zat met dat negatieve gedoe en gemanipuleer. Ik ben ook nog enig kind dus alle aandacht wordt op mij gericht, ik word er helemaal gek van. Ik heb nu een punt bereikt dat ik eigenlijk helemaal niet meer wil dat ze oppast. Want ik weet gewoon dat ze dit dan boven mijn hoofd houdt, als ik dan niet doe wat ze zegt dat ze dan gaat dreigen dat ze het niet meer wil doen en dan heb ik toch een probleem. Ben nu weer met mijn vriend in gesprek of we dan toch maar niet zullen gaan samenwonen (al hadden we nog willen wachten). Ik wil wel graag maar het is ook doodeng om je vaste baan eraan te geven en naar een andere stad niet in de buurt te verhuizen. Maarja, wat moet ik anders, ik ben het zat.

Wat vinden jullie hier nou van? Ik vraag me af hoe andere enig kinderen de relatie met hun ouders ervaren?

groetjes, dit keer anoniem
 
Hoi!

Het lijkt me verstandig om enige afstand te creeren van je moeder. Dit komt de verstandhouding absoluut niet ten goede. Ik zou als ik jou was zeker niet in zee gaan met je moeder wat betreft kinderopvang. (Ook al is het vast goed bedoeld en in de tweede plaats super makkelijk en goedkoop!)
Dan is ze veel teveel betrokken bij jou/jullie en je kind. En ze zal zich geheid met de opvoeding gaan bemoeien en dat is toch écht wel het laatste dat je wilt!
Daarnaast zou ik eens een goed gesprek met je moeder hebben als ik jou was. Dan zou ik haar manipulatieve gedrag ter sprake brengen en de manier waarop zij met je omgaat ('val kapot'?) en haar neus in jouw leven steekt!

Succes! Het lijkt me moeilijk!

Angela
 
lastig hoor ik heb dit gelukkig zelf helemaal niet met mijn eigen ouders maar dus wel met m'n schoonouders die extreem andere ideeen hebben over wat we wel en niet moeten doen met ons leven ende bemoeizucht over het kleinkind (dat er voorlopig nog niet is ) is al volop begonnen gelukkig gaat mijn man hier goed mee om maar ik vind het zo moeilijk en moet ook echt afstand houden anders ga ik ruzie maken en dat lost uiteindelijk ook niets op. Ik ben het met Angela eens en denk dat je je moeder beter niet in de kinderopvang kan betrekken want dan kna het straks misschien ook nog wel erger worden. Misschien is het goed om duidelijk te maken dat je snapt dat ze het goed bedoelt maar dat je toch echt je eigen leven moet leiden en daarin ook dingen anders doet dan zij zou willen maar dat je toch je eigen persoon moet zijn

Succes

Anne
 
Misschien is het niet zo gek om wel samen te gaan wonen in een andere stad. je zult toch af en toe hulp nodig hebben en daarvoor wil je vast niet steeds bij je moeder aan hoeven kloppen. Want dan gaat ze zich nog meer met je bemoeien. Dan is het wel handig als je je vriend hebt om op terug te vallen. Ik ken je situatie natuurlijk niet, maar een baby alleen op voeden als je ook nog (moet) werken lijkt me niet gemakkelijk. ik ben blij als mijn man 's avonds thuiskomt en een en ander van me over neemt!
 
hoi,
ook ik ben enigst kind en mijn moeder is erg dominant. heb vorig jaar erge ruzie gehad met haar want ik slikte altijd alles en dat is niet gezond voor een meid van 34jr. nu ga ik er wel tegen in maar dat kan ook mijn hormonen doen hahaha. ze gaat ook 1 1/2 dag oppassen. maar heb haar wel laten weten dat het mijn kind is en blijft.en vooral erover blijven praten hoor en ja dan vallen er fikse woorden maar die je kun je ook weer terug zeggen. van hoe zou jij het vinden als ik tegen jou zou zeggen val kapot en op mijn kindje hoef je niet meer op te passen. ik denk niet dat ze goed beseft wat ze aanricht. dus veel praten.

groetjes en sterkte meid
 
hoi, vervelend voor je, juist in zo'n blije tijd. Maar ik zou er ook goed over nadenken of je haar nog wel wil laten oppassen, ondanks t feit dat t handig en goedkoper is... je moet dan nl wel goede afspraken kunnen maken met je moeder en als ze zich nu al overal zo mee bemoeit... Ik heb dit probleem niet, maar de band met mijn schoonouders is op n andere manier weer minder, dus wij laten mijn schoonmoeder absoluut niet oppassen en mijn moeder weer wel.
Maar wat betreft samenwonen, ik zou t wel doen, lijkt me zwaar om alleen voor je kindje te zorgen en je vriend wil er toch ook dagelijks van kunnen genieten neem ik aan? Ik zou alleen mijn baan nog niet opzeggen, pas na t verlof als t tenminste nu mogelijk zou zijn om nog even heen en weer te reizen... Anders heb je nl geen inkomsten asls je zelf opzegt en ander werk vind je zwanger ook niet zo snel!
nou sterkte en succes gr fie
 
Bedankt voor de reacties allemaal.

Helaas valt er met mijn moeder niet normaal te praten. Ze is niet in staat om een beschaafde discussie te houden. Ze heeft (altijd al zo geweest) enorme moeite met het uiten en omgaan met emoties. Eerlijk gezegd denk ik dat er niks aan te doen is.

Heb net weer twee uur met mijn vriend aan de lijn gehangen en we neigen toch naar samenwonen. Ik hoef dan niet meer te werken want hij heeft een goed betaalde baan. Kan ik me ook fijn op de kleine richten en zolang borstvoeding geven als ik wil.

Weet iemand hoe het werkt als ik voor het zwangerschapsverlof aangeef dat ik erna niet meer terug kom, krijg ik dan toch 16 weken betaald zwangerschapsverlof?

groetjes
 
Hai meid,

zwangerschapsverlof is in principe wettelijk en komt uit een pot van de overheid en niet van de werkgever dus je moet aangeven bij de bedrijfsvereniging waarbij je bedrijf is aangesloten wanneer je uitgrekend bent en dan kun je 6 of 4 weken voor je uitgerekende datum stoppen met werken.

Voor de zekerheid zou je ze even kunnen bellen om het zeker te weten. In jouw geval is het zo dat je niet meer terugkomt dus dan zou het zo kunnen zijn dat je geen geld krijgt maar dat weet ik zo niet uit mijn hoofd en op zaterdag weet ik even niet bij wie ik het kan navragen :), bel dus maandag even zelf en vraag het gewoon zou ik zeggen.

Ik denk dat ik jouw geval samenwonen de oplossing voor je problemen zou zijn. Je moeder verander je niet meer en als je toch al van plan was om met de vader van je kind je leven te delen dan is er geen beter moment dan nu om lekker samen aan de toekomst te beginnen.

Als ik jou was zou ik proberen om niet afhankelijk te zijn van de hulp van je moeder want dat geeft haar te veel macht over jou en je gezin. Ik heb een schoonmoeder die zich graag op ons werpt en ik heb een kinderdagveblijf geregeld 2 dagen per week om niet afhankelijk te zijn van haar hulp. Ik moet er niet aan denken dat ze een vaste dag per week op mijn kind zou passen en zich op die manier onmisbaar zou maken. Het klinkt onaardiger dan ik het bedoel maar ik heb liever dat ze zo nu en dan zomaar eens voor de lol een paar uurtjes oppast en dat we niet afhankelijk zijn van haar hulp.

Ik wens je heel veel sterkte.

Annemieke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan