A
Anoniem
Guest
Hoi!
Gisteren was Tara erg stout en huilde veel. Tijdens ons ontbijt gooide ze telkens van alles op de grond, van kaas en beschuit tot haar drinkbeker. Het verschonen van haar luiers was erger dan normaal, het was meer een gevecht! Verder pakte ze mijn hand steeds en leidde me dan naar de slaapkamer, daarna weer naar de woonkamer, dan weer naar het toilet etc. Tijdens het afwassen bleef ze mijn aan mijn benen trekken en ook tijdens het bezemen. Kortom, ik werd ik een beetje gek van dat ze mij niet heel even met rust kon laten. In de middag wilden we naar het centrum gaan om nog bij de AH wat boodschappen te doen. Na de moeilijke verschoning van haar luier, bleef ze zonder broek aan weglopen als ik naar haar toe liep. Weer een hele tijd later had ze eindelijk haar broek aan, maar haar schoenen en jas wilde ze niet aan. De tv speelde Bumba af, maar dat leidde haar deze keer niet af. Mijn man stond al beneden bij de auto te wachten, ik was aangekleed, alleen Tara wilde niet. Toen het na een tijdje nog steeds hetzelfde was (Tara die overal jengelend naartoe liep en ik die er boos achteraan liep), had ik er genoeg van. Ik gooide haar jas en schoenen op de grond en zei boos dat ik weg zou gaan. Ik stond op en liep naar de voordeur. Toen kwam ze hard huilend naar me toe en klemde mijn benen vast. Dus ik tilde haar op en zei dat we samen zouden gaan, als ze haar jasje en schoentjes zou aantrekken. Maar ze bleef zich hard verzetten en huilen, dus ik zette haar neer in onze slaapkamer en liep weg. Dat resulteerde in een nog harder huilende Tara. Ik wist op dat moment niet meer wat ik moest doen! Ik liet haar even huilen en omhelsde haar daarna. En toen gaf ze een beetje over en huilde weer ....... ik maakte haar snel schoon en toen kwam mn man naar boven om te kijken of we al klaar waren. Tara huilde nog steeds en wilde haar jas niet aan, mijn man hielp me en de hele rit naar het centrum toe huilde Tara. Na een tijdje viel ze in slaap en toen ze wakker werd, was ze weer de oude Tara. Het is een dag geleden nu, maar ik moet er steeds aan denken dat ze overgaf door het vele huilen en ik voel me er schuldig om. Ben ik dan een slechte moeder? Had ik thuis moeten blijven, omdat ze echt niet haar jas en schoenen aan wilde? Is dit alweer een sprongetje misschien? Pffff, het is een lang verhaal geworden, maar ik zit er erg mee en wilde het kwijt. Hopelijk zal het bij deze ene keer blijven, maar wat voel ik me nu toch even een slechte moeder!
Groetjes,
Shivana
Gisteren was Tara erg stout en huilde veel. Tijdens ons ontbijt gooide ze telkens van alles op de grond, van kaas en beschuit tot haar drinkbeker. Het verschonen van haar luiers was erger dan normaal, het was meer een gevecht! Verder pakte ze mijn hand steeds en leidde me dan naar de slaapkamer, daarna weer naar de woonkamer, dan weer naar het toilet etc. Tijdens het afwassen bleef ze mijn aan mijn benen trekken en ook tijdens het bezemen. Kortom, ik werd ik een beetje gek van dat ze mij niet heel even met rust kon laten. In de middag wilden we naar het centrum gaan om nog bij de AH wat boodschappen te doen. Na de moeilijke verschoning van haar luier, bleef ze zonder broek aan weglopen als ik naar haar toe liep. Weer een hele tijd later had ze eindelijk haar broek aan, maar haar schoenen en jas wilde ze niet aan. De tv speelde Bumba af, maar dat leidde haar deze keer niet af. Mijn man stond al beneden bij de auto te wachten, ik was aangekleed, alleen Tara wilde niet. Toen het na een tijdje nog steeds hetzelfde was (Tara die overal jengelend naartoe liep en ik die er boos achteraan liep), had ik er genoeg van. Ik gooide haar jas en schoenen op de grond en zei boos dat ik weg zou gaan. Ik stond op en liep naar de voordeur. Toen kwam ze hard huilend naar me toe en klemde mijn benen vast. Dus ik tilde haar op en zei dat we samen zouden gaan, als ze haar jasje en schoentjes zou aantrekken. Maar ze bleef zich hard verzetten en huilen, dus ik zette haar neer in onze slaapkamer en liep weg. Dat resulteerde in een nog harder huilende Tara. Ik wist op dat moment niet meer wat ik moest doen! Ik liet haar even huilen en omhelsde haar daarna. En toen gaf ze een beetje over en huilde weer ....... ik maakte haar snel schoon en toen kwam mn man naar boven om te kijken of we al klaar waren. Tara huilde nog steeds en wilde haar jas niet aan, mijn man hielp me en de hele rit naar het centrum toe huilde Tara. Na een tijdje viel ze in slaap en toen ze wakker werd, was ze weer de oude Tara. Het is een dag geleden nu, maar ik moet er steeds aan denken dat ze overgaf door het vele huilen en ik voel me er schuldig om. Ben ik dan een slechte moeder? Had ik thuis moeten blijven, omdat ze echt niet haar jas en schoenen aan wilde? Is dit alweer een sprongetje misschien? Pffff, het is een lang verhaal geworden, maar ik zit er erg mee en wilde het kwijt. Hopelijk zal het bij deze ene keer blijven, maar wat voel ik me nu toch even een slechte moeder!
Groetjes,
Shivana
);