Ben ik de enige..?

Ik hield me bij onze eerste ook niet echt bezig met de bevalling. Mijn gedachtegang was vooral het vertrouwen in dat mijn lijf het wel zou kunnen. En misschien een beetje cru gezegd, als het erin kan komen en groeien(wat ik echt een groot wonder vindt) kan het er ook wel uit.

Wel heb ik een paar boeken gelezen, en ben ik niet op cursus geweest.
Achteraf ben ik ook wel blij, want mijn bevalling ging zo snel en helemaal niet volgens het boekje. Ik heb bijna geen ontsluitings weeen gevoeld. Vrijdagmiddag heeft de verloskundige me gestript, ik liep toen rond 42 weken. 's Avonds om 12 uur moest ik overgeven en om 01.35 was onze dochter geboren in het ziekenhuis(dat moet hier in het weekend).  
Doordat ik me er niet zo mee bezig heb gehouden voor die tijd kon ik me er helemaal en overgeven en het op me af laten komen. Ik was eigenlijk ook heel relaxed en tijdens het gebeuren nog steeds heel nieuwschierig naar wat ik allemaal voelde enzo.

Nu ik zwanger ben van de tweede ben ik erg nieuwschierig hoe deze bevalling zal gaan. Maar voor de rest hou ik me er ook nog niet zo mee bezig, het komt vanzelf allemaal wel en als het zover is merk ik wel hoe het gaat. Dit bedoel ik niet ongeinteresseerd, maar meer omdat je nooit kan voorspelen hoe het zal gaan.

Sorry voor het lange antwoord, maar je bent dus echt niet de enige.
Groetjes lisa
 
Hi,

Bedankt voor jullie reacties, ik heb ondertussen wel wat gelezen. Zowel persoonlijke verhalen als tips. Ook heb ik wat filmpjes bekeken om me er een beeld bij te vormen.

Ik mijn gedachte zegt dat ik me gewoon in t diepe moet gooien en er niet te veel bij stil moet staan. Ergens denk ik ook dat het misschien meer gaat leven wanneer de uitgerekende datum nadert.
 
Klinkt het heel stom als ik zeg dat ik er eigenlijk wel naar uit kijk? Dit is mijn eerste kindje en ik ben gewoon heel nieuwsgierig hoe het zal zijn. Ik zie het echt als een ervaring. Een die ongetwijfeld heel pijnlijk zal zijn, maar daar kan ik me nou echt niet over opwinden. Ik heb echt zoiets van 'het hoort er gewoon bij'.
Ik vind het idee dat ik dan na de bevalling een kindje heb en moeder ben geworden een veel vreemder idee...

Groetjes, Marisa
 
 
Uit onderzoek is gebleken dat vrouwen die zich voorbereiden door bijv. erover te lezen of inderdaad bevallingen te kijken op tv, minder vaak een gecompliceerde bevalling hebben. Dus het lijkt handig om je wel voor te bereiden, maar dat wil inderdaad niet zeggen dat je alleen nog maar daar mee bezig moet zijn. Dan gaat het meer op een obsessie lijken.
 
Hoi hoi,

Ik heb het idee dat hoe meer je leest, hoe meer verschillende verhalen je hoort, hoe verwarder je wordt. Iedere zwangerschap, iedere bevalling is anders, zelf als je zelf voor de 2e of meerdere keer zwanger bent, dan lijken die nog niet op elkaar.

Daarnaast is iedere vrouw verschillend. Dus al zouden de bevallingen hetzelfde zijn, de een voelt de pijn heftiger dan de ander, vind de een dat de bevalling snel gaat, de ander dacht dat er geen einde aan zou komen.

Ik houd me ook niet zo met de bevalling bezig. Ik leeft van dag tot dag. Zeker omdat ons kind in een stuit ligt en ik totaal niet weet wat het nu gaat worden: mbv draaien toch een gewone bevalling of een keizersnede. Ik heb over beide gelezen, maar niet overdreven veel. Filmpjes over bevallen heb ik helemaal niet gekeken, ben niet het type wat graag naar de verloskundige praktijk keek en zo. Ik persoonlijk vind bevallen meer een privé zaak: lekker intiem met je man. Geen camera's en zo erbij.

Ik ben nu 36 weken en ik leef nog steeds lekker van dag tot dag. Lekker rustig aan doen, zodat ik straks goed uitgerust aan de bevalling kan beginnen, dat is het enige wat ik doe. En de rest komt allemaal van zelf. Het komt toch zoals het komen moet. En ik ga me zeker niet druk maken over zware bevallingen, lang durende weeen etc.

Maar goed, dat is mijn manier.

Veel succes voor iedereen.

Gr. Tamara.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan