Ben zo ongelukkig

A

ANONYMOUS_USERNAME

Nu iedereen toch weer wat persoonlijker wordt in het posten van verhalen, ook maar eens een persoonlijke van mij, waar ik al een tijdje mee rond loop.

Sinds ik bevallen ben van Diede ben ik eigenlijk hartstikke ongelukkig. Ik voel me sinds de bevalling helemaal niet lekker, maar de dokter kan niet ontdekken wat er aan de hand is. Die roze wolk waar ik de eerste week op gezeten heb, is zeker net zo hard verdwenen als ie gekomen was. Het gelukkigst ben ik als ik me lekker kan verstoppen onder de dekens als mn meiden op bed liggen, of als ik even het huis kan ontvluchten.( Bij voorkeur in mn eentje).

Ik ben supertrots op mn beide meiden en wil ze ook aan iedereen laten zien, maar kan gewoon echt niet van ze genieten op dit moment!!

Mijn relatie met mn vriend wordt er ook niet beter op en weet me echt gewoon geen raad.

Ben in het verleden vaker depressief geweest en heb medicijnen gebruikt, maar het ging nu eigenlijk al jaren goed.

Ben zo bang voor een postnatale depressie.

Wat moet ik nu???? Ik kan er voor mijn gevoel met niemand over praten, want ik ben bang dat mensen gaan denken dat ik niet van mijn kinderen houd of goed voor ze zorg, want dat is het niet.

Daarom nu maar even mn verhaal bij jullie kwijt. De tranen lopen al weer over mn wangen, nu ik dit zo aan het typen ben. Ik weet me echt ff geen raad!!

Liefs, Martine
 
Hoi Martine,

Harstikke knap dat ook jij je persoonlijke verhaal hier neer durft te zetten (heb ik onlangs ook gedaan).

Ik weet niet hoe een depressie voelt want dat heb ik nog nooit gehad. Als je een vermoeden hebt dat het dat wel eens kon zijn, zou ik toch even teruggaan naar de dokter, zeker gezien je verleden.

Wat ik wel weet is dat vermoeidheid ook grote invloed heeft op je gemoedstoestand. Ik ben zelf nu ook echt helemaal op en zie mezelf ook veranderen in een heel ander persoon. En ook dat zet een grote druk op alles, je kindjes, je relatie.

Dat je onvoorwaardelijk van je meisjes houdt weten wij allemaal. Ik hou ook ontzettend van mijn jongens, ga voor ze door het vuur. Dat neemt niet weg dat ik soms ook wel eens helemaal alleen zou willen zijn. Gewoon even tijd voor mezelf. Helaas moet ik daar nog even op wachten.

Meid, zorg goed voor jezelf en maak soms even pas op de plaats. Deel je gevoelens en twijfels met je vriend en de ha en probeer er op die manier bovenop te komen.

En je mag hier altijd je hart luchten!

Liefs,
Maike
 
Hoi Martine,
heel goed dat je hier je hart lucht, ik weet hoe goed het voelt om erover te schrijven en te praten! Heb je niet een hele goede vriendin met wie je dit kunt delen?
Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Ik weet niet of je mijn verhaal hebt gelezen maar ik ben dus sinds september alleenstaande moeder en ben er zaterdag achter gekomen dat mijn ex vreemd ging. Ik ben hierdoor zo boos dat ik soms niet tegen de buien van mijn dochter kan. Ze gaat dan huilen omdat ze dr niet krijgt en daar kan ik dan echt niet tegen. Ik ben soms ook het liefst even helemaal alleen maarja dat gaat helaas niet.
Omdat jij aangeeft dat je in het verleden ook last hebt gehad van depressies zou ik toch contact opnemen met je huisarts, die kan je misschien verder helpen.
Nou heel veel sterkte en je mag hier altijd je verhaal kwijt, niemand zal je verroordelen!

Groetjes van Sonja
 
Hoi Martine,

Ik vind het ongelofelijk knap dat je je verhaal hier doet!!!

Ik denk dat het wel belangrijk is dat je met iemand gaat praten. De huisarts en je partner natuurlijk. Want een posnatale depressie is iets wat heel veel vrouwen overkomt, maar kan goed behandeld worden. Juist ermee doorlopen heeft geen enkele zin.

Verder zijn je gevoelens heel normaal denk ik. Het is ook niet niks, zon kleintje erbij. En als jonge ouders / moeders houd je heel weinig tijd voor jezelf over.

Heel veel sterkte lieverd!!
 
Hoi, daarom is het zo fijn dat er een forum is, waar je hart kan luchten!
Wat verevelend dat je zo naar voelt!
Ik heb dat ook een hele tijd gehad toe Jesse net geboren was, ik was dolblij met hem maar een roze wolk is er nooit geweest! Ik voelde me ook schuldig iedereen denk je moet gelukkig zijn want je hebt een baby, Nou ik was verre van gelukkig.
Uiteidelijk is het na een maand of 7 echt goed gekomen.

Jij bent in het verleden depressief geweest lees ik.
Nu kun je idd naar een huisarts gaan,maar die kan je misschien niet supergoed helpen,
Misschien kun je naar een psycholoog gaan, kun je zelf een afspraak mee maken.
Die kunnen je vaak veel beter helpen.
Die kunnen je tips geven,hoe je beter zou kunnen voelen.
En je er over laten praten, waarom je niet gelukkig voelt.
Sterkte,

Gr Linda
 
Hey Martine,

Wat knap van je dat het hier post!! Net zoals velen al schrijven, is zo'n forum toch heel erg handig voor oa dit soort onderwerpen.

Maar meid.. Wat vervelend dat je jezelf zo rot voelt!
Feit is dat je zelf al aangeeft dat het niet zo lekker met je gaat, dan is het begin al gemaakt, hebben ze mij altijd verteld.

Ik denk dat heel veel meiden hier tegenaan lopen (vooral met meerdere jonge kids). Het is echt een impact op je leven, tenminste, dat is mijn ervaring.
Ik vond de overgang van 0 naar 1 kind een stuk makkelijker als van 1 naar 2. Want oohhh, wat is ons leventje hectisch nou!
Ik denk ook zeker dat dit een aandeel heeft in hoedat jij jezelf nu voelt.

Als ik jou was, zou ik ook naar de HA gaan, voor een verwijzing naar een psych. oid.
Die kan jou wss heel goed helpen, en begrijpt jou probleem. Veel vrouwen leiden aan een PND, echt nix om je voor te schamen dus.
Het lijkt me goed om met die iemand te praten, al is het alleen maar om je gal te spuien. Dat ken ook echt heel erg opluchten.

En probeer eens wat tijd voor jezelf in te plannen.. Zodat je ff geen mama hoeft te zijn..
Dat is ook 1 van de redenen dat ik weer aant werk ben gegaan..

Meid, ik wens je heel veel sterkte en kracht! Alles komt goed!

Liefs Deb.
 
Je heb de 1e stap al gezet om je verhaal hier neer te zetten.
Wees niet meteen bang voor een pd. De 1e week beleef je altijd in een roes en daarna kom je weer terug in de werkelijkheid. Ik herken mezelf wel in je verhaal toen ik mn 2e kreeg.
Ook ik was niet erg happy en kon niet genieten. Ik moest (onbewust) erg wennen aan de ieuwe situatie. Des te meer ik ging denken:" ik MOET genieten" (want dat hoort nu eenmaal zo...) Des te ongelukkiger ik me ging voelen en aan mezelf ging twijfelen. Je bent natuurlijk kapot door de zwangerschap en de slapeloze nachten. Dat hakt er bij een 2e echt dieper in. En je hormonen gaan ook met je aan de haal. Geef je zelf de tijd en stel geen hoge verwachtingen. Praat er anders eens met de verloskundige of huisarts over. Sterkte enne , je bent echt niet de enige en het is niet raar!
 
Tuurlijk vinden we het niet raar!! Enne een postnatale depressie is geen schande en is goed te behandelen! Goed dat je naar je huisarts bent gegaan hoor! Dat vind ik erg knap van je!

Maarre ik had geen postnatale depressie maar zat de eerste tijd dat Jens er was TOTAAL NIET blij. Tuurlijk was ik blij met mijn kindjes maar oooh wat wordt je geleefd die eerste tijd en wat wil je graag even de hecktiek ontvluchten. En weet je wat!? Daar heb je ook even recht op hoor! Zorg maar gewoon voor jezelf en voel je vooral niet schuldig al je het niet ziet zitten om weer een dag tussen de kids en luiers te zitten!

Kop op meissie het komt goed!!

gr.Ing
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan