Ben zo ongelukkig

Lieve Martine,

Wat rot dat je je zo naar voelt. Wel goed dat je aan de bel trekt bij je huisarts.
Probeer soms even alleen weg te gaan en wat leuks voor jezelf te doen. Dat geeft een hoop energie meestal.
En als het niet beter gaat, dan zou ik naar de huisarts gaan, wellicht kun je toch medicijnen krijgen.
Hele dikke kus voor jou!

liefs Maris
 
hoi hoi

misschien maak je te weinig endorfine aan...
ik heb dat ook gehad toen ik bevallen was van de 2de...
bij mij was het zo erg dat ik haar helemaal niet wilde.. deed ook niets met haar.. vond haar maar stom en vervelend... mocht er iemand aan de deur staan had ik haar zo meegegeven als die persoon het vroeg..
volgens mij ha maakt ik geen endorfine aan..
ik heb toen mirtazapine gekregen
is wel een anti depressie middel maar bij mij hielp het...
ook ging ik 1x in de week ff onder de zonnebank.
ik heb het een half jaartje gebruikt en ik voelde me telkens beter worden..
misschien kun je dat eens vragen aan je ha..

sterkte
groetjes
jolanda
 
hoi hoi,
wat goed dat je je verhaal hier doet! Als je zelf al aangeeft dat je niet lekker in je vel zit is dat al de eerste stap naar de oplossing ervan!
Je schreef dat je al eerder depressief bent geweest dus waarschijnlijk herken je de gevoelens wel en weet je of dat nu ook weer lijkt te gebeuren. Ik zou toch weer langs de huisarts gaan en dit aangeven.
Een tweede kleine erbij is ook niet niks en je wordt ook echt geleefd, maar het moet wel beheersbaar blijven. Neem inderdaad gewoon af en toe lekker tijd voor jezelf. Ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, want tot nu toe is mij dat na de bevalling van de jongste ook niet gelukt. Volgens mij zijn Diede en Shira ongeveer even oud dus ik weet hoe hectisch het kan zijn. Maar echt waar, neem die tijd voor jezelf. Als jij je straks beter voelt door bijvoorbeeld gesprekken met een psycholoog of medicijnen of gewoon door meer rust te nemen is dat ook voor je twee meiden beter. En natuurlijk weten we dat je van ze houdt en goed voor ze bent, dat is duidelijk! Alleen al dat je dit aangeeft en bespreekbaar maakt bewijst dat!

Sterkte meid en schakel gewoon hulp in.
groetjes Tamar
 
Hallo allemaal,

Bedankt voor jullie begrip en lieve reacties. Het uitspreken(typen) heeft me al een hoop goed gedaan! Gisteren ook een heel goed gesprek met mn vriend gehad en voorlopig neemt hij even de nachten van me over, zodat ik even bij kan tanken. Verder is Benthe vandaag naar het kdv en ben ik alleen thuis met Diede en vandaag gaat het al wat beter. Kan haar nu even één op één aandacht geven en schiet niet meer in de stress als ze huilt en zo. Heb net even heerlijk met haar zitten kroelen en heb daar echt van genoten.

Mijn vriend en ik vinden allebei dat de stap van 1 naar 2 kinderen veel zwaarder is en dat je daar eigenlijk niet op voorbereid bent of wordt. Je denkt, we zijn er al aan 1 gewend,dus een 2e zal wel nog makkelijker gaan. Maar dat is dus echt niet zo!!!

Ik denk dat het weer ook niet echt meewerkt, want het nodigt niet uit om even lekker te gaan wandelen ofzo.

Vrijdag moet ik naar de gyn en naar het cb en daar ga ik ook even wat dingen bespreken!!

Bedankt voor jullie lieve reacties en ik houd jullie op de hoogte!!
 
Lieve Martine,
Fijn dat je lekker hebt gekroeld met Diede! Genoot ik ook zo van als Feline op het kdv was!
En wat betreft zwaar van 1 naar 2 kinderen, dat heb ik ook. Iedereen zegt: een kind zet je leven op zijn kop, nou bij de eerste hadden we daar niet zo'n last van. Maar nu moet je ondanks vermoeidheid en alles toch ook aandacht geven aan je andere kindje.
Ook fijn dat je vriend de nachten overneemt, dat scheelt een hoop.
liefs Maris
 
Ben het helemaal met jullie eens, Maris en Martine.

De overgang van 1 naar 2 kids, is een heel stuk pittiger als van 0 naar 1.
Dit had ik volgens mij ook al aangeven.

Maar Martine, wat fijn dat je hebt kunnen knuffelen met Diede! Dat zal de kleine ook gevoeld hebben..
Heel goed van je meis!!

Liefs Deb.
 
Ben het ook helemaal met jullie eens dat de stap van 1 naar 2 kindjes veel groter is. Vooral in de kraamtijd en de eerste maanden daarna heb je eigenlijk geen tijd voor jezelf en anderen.

Wij gingen van 1 naar 3 en vond dat ook heftig. Nu de jongens bijna 11 maanden zijn begin ik het makkelijker te vinden. Heb ook bewust wat ME time gecreeerd. Regelmatig met z'n tweetjes weg of ik spreek gezellig een keer met vriendinnetjes af. Ook sport ik 2 keer per week wat mij erg goed doet, ondanks dat ik me meestal veeeeeeeel te moe voel voor het sporten, maar na het sporten ben ik blij dat ik toch ben gegaan.

Sterkte!!!!!

Groetjes, Floor
 
Ik herken het ook wel hoor. Lotte is nu 2,5 en Sander 5 maanden. Het is een enorme opgave om door te blijven gaat en normaal te functioneren met twee kleine kinderen. Je hele leven wordt er door opgeslokt en het is zo vermoeiend.

Ik merk wel dat het zo langzamerhand steeds beter gaat. Sander en Lotte worden allebei groter en daardoor ook makkelijker. Ik hou mezelf steeds voor dat Sander over een maand of tien ook kan lopen, normaal eet en minder slaapt en dat het dan allemaal een stuk gemakkelijker wordt.Maar nu zie ik het soms ook allemaal even niet meer zitten. Ups en downs. Ik ben ook ontzettend blij met onze kinders, maar wat een werk...

Groetjes, Marisa
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan