Berichtje voor Odette..

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Odette,

Wat toevallig...Ik vroeg mezelf dit gisteren nog af,hoe anderen zo'n onbezorgde 2e zwangerschap kunnen hebben.
Ik ben 18,5 wk zwanger van no 2 . Mijn zoontje is net niet of net wel 2 als de 2e komt.Ik voel het kindje bijna dagelijks bewegen en toch heb ik soms momenten dat ik best ff in paniek raak.Ik moet er misschien bij vermelden dat ik 2x een miskraam heb gehad , en dat ik nu ,net als bij mijn zoontje, nog steeds erg veel moet spugen. Ik voel me vaak ellendig hierdoor.....niks geen roze wolk voor mij. Ik kan dan ook niet wachten tot ik het kindje veilig in m'n armen heb.. ,maar ja dat duurt nog een heleboel weekjes....
Ik herken jou gevoel dus wel.
Mijn schoonzus heeft een hele onbezorgde zwangerschap gehad , maar zegt ook dat zwanger zijn niet haar favoriet is....In het begin ziek, daar tussen in veel plassen, en daarna zit je buik al in de weg.....
We zijn dus niet de enige...

Gr Door1
 
Hoi Door1,

Fijn dat je mijn gevoel herkent, ik was bij Isabelle ook zo zenuwachtig maar zodra ik haar voelde bewegen(pas bij 21 weken) zakte dat gevoel langzaam weg.

Bij hoeveel weken heb jij die miskramen gehad, het lijkt me erg moeilijk om daarna zorgeloos zwanger te zijn.

Mijn zusje is vorig jaar bevallen van een 2ling die via ivf verwekt is en zij vertelde dat ze de gevoelens herkent maar dat ik er tegelijkertijd bij stil moet staan dat als het fout gaat, er iets mis zou zijn met het kindje...ja dat is de nuchtere benadering! Mijn man denkt er ook zo over maar zij maken niet mee wat ik mee maak, de misselijkheid, vermoeidheid, alles wat maar groeien kan groeit ook echt en sneller dan de eerste keer! Dus nuchter benaderen kan ik het niet. Toch zou ik graag net zover als jij zijn... die eerste 3 maanden zijn gewoon vreselijk(hopelijk dat de volgende maanden beter gaan als destijds bij Isabelle)

Het is gek, dat je zo uit kan kijken naar een nieuw leven/kindje/gezinslid maar dat je er tegelijkertijd zo over in kan zitten of het allemaal wel goed komt! Ik denk echt dat het spreekwoord   kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen al begint op het moment dat je zwanger bent.

Wat ik ook erg vervelend vind is dat je pas met 3 maanden bij de verloskundige terecht kan, ik begrijp dat ze voor die tijd weinig kunnen controleren, maar een stukje spanning weg nemen is volgens mij wel mogelijk. mijn vk is alleen bereikbaar op dinsdag en woensdag morgen tussen 10 en half 11. Daarna moet je een spoed nummer bellen en als ik een vraag of iets heb moet ik daarmee blijven lopen tot dat tijdstip.....
 
Hoi, hier ben ik weer.
Mijn 1e miskraam heb ik gehad met 11wk en 6 dagen.1 Dag voordat ik de termijnecho zou krijgen. Ik ben toen erg veel bloed verloren en met spoed naar het ziekenhuis gebracht....daar hebben ze 't vruchtzakje nog verwijderd.   Weken later verloor ik nog steeds veel bloed, ben 2x naar zkh geweest voor een echo, maar er was niks op te zien,en werd dus weer naar huis gestuurd.
 Uiteindelijk ben ik 6 weken later, bijna over m'n toeren, weer naar het zkh gestuurd en toen bleek het vruchtje er nog te zitten, ben gelijk gecurreteerd. enkele weken later zat ik in een flinke dip, kon niet slapen, droomde alleen nog over bloed.

Toen ik me uiteindelijk een half jaar later weer uit de put had getrokken was ik vrij snel weer zwanger, nu maar voor 6 weken.    Mijn man en ik besloten om toch maar met kinderen te wachten, bang dat het weer mis zou gaan, want vooral voor mij was het erg moeilijk.

2 Maanden later bedacht ik me dat ik nog steeds niet ongesteld was. en ja hoor weer zwanger...Ik mocht nu met 8 weken al een echo maken, en...het hartje klopte, ik heb tranen met tuiten gehuild. In het zkh zeggen ze vaak dat als je het hartje hebt zien kloppen , dan gaat het niet gauw meer mis...Ik wilde hun heel graag geloven. Maar ik had zelf het gevoel dat ik vrij snel zwanger kon raken,maar zwanger blijven was een heel ander verhaal.

 Met 35,2 weken is onze zoon Ted geboren. Fantastisch, de zorgen waren voorbij....dacht ik... Maar nu weet ik dat de echte zorgen dan pas beginnen..dus inderdaad ..dit gezegde van jou klopt wel.
Nu ben ik dus zwanger van de 2e, maar heb ook echt het gevoel dat de tijd voorbij kruipt, Zolang het kindje in mijn buik zit, heb ik er naar mijn gevoel zo weinig grip op, als ik het kindje kan voelen en zien, weet ik hoe het er mee gaat..en heb ik de hele situatie ,naar mijn gevoel,beter in de hand.
Ik vind kinderen krijgen het mooiste in m'n leven..maar zwanger zijn iets minder.Maar ja je moet er iets voor over hebben, he.

Jeetje wat een hoop ellende schrijf ik op, toch fijn om het er nog eens over te hebben, zonder me gelijk een zeurpiet te voelen, maar het zijn toch gebeurtenissen waardoor ik me heel onzeker ben gaan voelen wat betrefd zwangerschappen.

Gr.Doreen
 
Hoi Door1,

Ik moet je ook zeggen dat zwanger zijn ook mijn hobby niet  is, ik heb met Isabelle zo'n vreselijke zwangerschap en bevalling gehad( ik ga het je maar niet vertellen want je moet nog een tijdje en ook nog bevallen) dat ik heel bang ben geweest om er nog een keer aan te beginnen. Na 2 jaar gaat er toch iets kriebelen en ben ik gaan praten met een gyneacoloog over mijn angsten. Zij vertelde dat ik altijd kan kiezen voor een keizersnee als ik er zo tegenop zie. Het is fijn om te weten dat ze achter me staat en me daarin zo helpt maar ik wil eerst kijken hoe deze zwangerschap verloopt(ik moet immers nog 6 maanden!) woensdag ben ik 12 weken en dan hoop ik me iets rustiger te gaan voelen. Volgende week heb ik dan een nekplooimeting en dus zie ik dan het kindje weer.

Ik heb met 8 weken en 2 dagen ook een echo gehad en daarop was ook een hartje te zien, dat gaf wel een beetje rust maar toch....

Ben wel blij dat er meer mensen zijn die zo tegen een zwangerschap opzien. Gelukkig(zegt mijn man altijd) duurt het maar 9 maanden en niet zoals bij olifanten 22 maanden!!! Ik moet dan altijd lachen want daar moet ik inderdaad niet aan denken!!!

Wil je  het geslacht van je kindje weten? wist je het bij Ted wel?? Wij wisten het bij Bellie wel maar of we dat nu weer willen... ik wacht  even af hoe ik rond de 20 weken ben en dan kan ik alsnog besluiten het wel of niet te doen. Deze zwangerschap is zo anders als die van Bellie destijds en dus heb ik een gevoel dat het een jongen wordt(maar dat dacht ik bij Bellie ook!)  

Goed, ik moet even ingrijpen want mijn dochter begint er genoeg van te krijgen dat ze geen aandacht krijgt(ze gaat dan stoute dingen doen) en ik hoor wel weer van je.

gr.  Odette  
 
Hallo,

Wat fijn zeg, dat je altijd mag kiezen voor een keizersnee. Dat maakt de keuze wel wat makkelijker,he?
Ik heb geen nekplooimeting laten doen,ik zag hier geen rede voor....in mijn situatie.

Mijn vorige zwangerschap was ook geen lolletje, ben van het begin tot het eind ziek geweest, vandaar dat ik er helemaal van overtuigt was dat we een meid zouden krijgen.
Met 20 wk hebben we een pretecho laten maken, om te kijken of alles ok was met de kleine, maar ook om te weten of het een boy/girl zou worden...maar de dreumes deed de benen niet uit elkaar. We mochten met 24 wk terug komen, en toen deed hij gelijk voor hoe jongetjes plassen, het was erg duidelijk op de echo.. Ik ben wel 2 dagen van slag geweest,zo zeker was ik ervan dat het een meisje zou zijn. Maar een jongen is ook fantastisch want Ted is nu de stamhouder, en hij is erg lief.
Bij deze dreumes willen we ook graag het geslacht weten. (ik vind 9 mnd wachten echt te lang..hoezo nieuwsgierig/ongeduldig..) 28 sept om 11.50u gaan we er hopelijk achter komen. Bij deze zwangerschap ben ik weer behoorlijk aan het spugen, en daardoor hebben we nu al de beslissing genomen dat het bij ons bij 2 kids blijft.

Ik heb absoluut geen voorkeur...een meid lijkt me geweldig omdat we dat nog niet hebben (  een koningspaar..) en een jongen lijkt me weer leuk voor Ted ( hij heeft alleen maar nichtjes 6 ) en zou ook praktisch zijn ;Ted is 15 feb geboren(wordt hij   2,  ik wordt 14 feb 32)  ,ik ben nu 9 feb uitgeteld, dus de kleertjes kloppen qua seizoen en maat.
Ik ben ook niet van plan om de uitkomst geheim te houden,   ik heb me bij Ted ook falikant verraden. Ik ga dan leuke spulletjes kopen voor de babykamer en de eeste kleertjes voor als het geboren is. Dat heb ik nu nog helemaal niet gedaan.

Het enige waar we al naar toe hebben gewerkt is dat Ted al een poosje in een peuterbedje slaapt en sinds2 weken op de "grote jongen" kamer. Hij vind het fantastisch. Ik zelf was nogal bang dat hij midden in de nacht naast ons bed zou staan, maar hij blijft keurig liggen, of hij gaat spelen.
De babykamer is nu dus eigenlijk ook al klaar, omdat we er verder niks aan doen.Hij is heel neutraal van kleur,ik wil alleen nog leuke accesoires,maar daar heb ik nog tijd genoeg voor.(en toch ook de angst dat er alsnog iets mis kan gaan, ik zal blij zijn als ik in elk gevan 27 weken ben, Op de een of andere manier blijf ik onzeker, maar dat had ik bij Ted ook)

ik vraag me soms af waar die angst toch vandaan komt, want als je naar de statistieken kijkt ,verloopt een zwangerschap veeeeel vaker goed dan verkeerd. Zou dit door de negatieve verhalen komen of doordat je al een of meerde miskramen hebt gehad. Ik wil zo graag alleen maar positief denken , maar soms......nou ja.. je snapt me vast wel.

Tot zover maar weer...
gr Doreen
 
Hoi Door1,

Ik begrijp je gevoelens heel goed, ik ging net naar de wc en er zat bruin/rode afscheiding in mijn onderbroek...tja en dan gaat bij mij het zorgenmotortje extra hard draaien. Mijn man wordt gek van me en ik ben dan ook achter de computer gevlucht om te kijken wat ik erover kan vinden(en dat is erg weinig).

Ik heb met Bellie een vreselijke zwangerschap gehad, vanaf week 28 kon ik niet meer lopen vanwege een slijmbeursontsteking in mijn heup. alles deed me pijn, draaien in bed zelfs slapen ging niet. Na 10 weken was ik zo gesloopt dat ik met 38,5 week ben ingeleid. Uiteindelijk is na een paar uur persen, Isabelle met de vacuumpomp gehaald. Ze hebben zo hard getrokken dat het bij mij fout is gegaan en ik na een kwartier te hebben kunnen kijken naar Bellie geopereerd ben aan een totaalruptuur.

Al met al geen pretje en ik ben nu ook niet rustig onder het hele zwanger zijn en bevallen. Toch zeggen mensen dat geen enkele zwangerschap met elkaar te vergelijken is en daar ga ik maar van uit.

Ik voel me op dit moment zo onzeker, kan er wel om janken....heb jij wel eens rood/bruine afscheiding gehad??

groetjes voor nu en tot snel!

Onzekere Odette


 
Hoi Odette,

Wat klote ,zeg....die onzekerheid. Ik ook met m'n verhaal...Ik hoop dat je daar niet te veel aan denkt...
Ben je al bij de verloskundige geweest? Wat is het resultaat?...hopelijk een mooi kindje met een mooi kloppend hartje.

Ik heb bij de eeste miskraam bloed verlies gehad, maar dat had ik al bijna 2 weken voordat het echt misging. Alleen was het bloed bij mij echt vers, knal rood en al meteen veel, moest echt al een maandverbandje in.En ik had met 6 wk al sterk het gevoel dat dat geen goede zwangerschap was. Ik weet nog dat ik 't mijn ouders met 6 wk heb verteld en dat ik daags erna huilend heb opgebeld, dat ze de familie nog niet in moest lichten omdat het ws toch mis zou gaan.

Maar bij bruine afscheiding zeggen ze vaak dat dit oud bloed is, van het innestellen van het vruchtje. (heb ik dus nooit gehad).
Misschien heb je net ontlasting gehad, dan kunnen er ook adertjes knappen.Of heb je misschien gisteravond of vanmorgen nog gevreeen, het schijnt dan regelmatig voor te komen dat je bloed verlies hebt. De adertjes in je vagina raken veel meer doorbloed en zijn daarom ook gevoeliger en kwetsbaarder.
Ik zal je heel eerlijk vertellen dat ik bij de zwangerschap van Ted ,en nu dus ook echt niet durf te vrijen, ik weet heel goed dat dit geen kwaad kan, maar ik durf het risico niet te nemen. Mijn man heeft hier gelukkig (nog)niet zoveel moeite mee,

Hopelijk valt het bij jou voor 5000% mee, en kun je optimaal genieten van de zwangerschap.

Let me know...!!

Doreen
 
Hoi Doreen,

Ik ben helemaal opgelucht!! Vanmiddag om 14.45 kon ik terecht voor een echo. Ik was bloednerveus en mijn man probeerde uit alle macht mij rustig te houden. We hebben Isabelle bij mijn moeder gebracht en zijn naar de gyn gegaan. Hij was erg begrip vol en we zijn maar meteen gaan kijken. Hij wilde eerst een inwendige echo doen omdat hij niet wist of het allemaal al wel zichtbaar zou zijn, maar toen heb ik hem verteld dat we de eerste echo ook gewoon hebben gehad heeft hij het gewoon uitwendig gedaan.
We zagen op het scherm een klein maar levendig kindje met hartje!!! Ik begon heel hard te huilen...de gyn schrok van die reaktie en zei dat ik me echt zorgen had gemaakt. Marvin(mijn man) wist zich geen houding te geven! Na een kwartier stonden we weer buiten met een foto en een verklaring voor het bloedverlies hoewel ze het nooit met zekerheid kunnen zeggen, maar het leek hem een innestelingsbloeding(zo laat komt bijna niet meer voor maar ok). Ik was ook erg blij met de termijn die ze hebben bijgesteld...ik ben niet 11+2 maar inmiddels 11+6!! En dat scheelt toch mooi 4 dagen! Morgen dus 12 weken!!!!

Ik ben dolblij en heel erg gelukkig dat alles goed is en dat ik komende donderdag nog een keer mag kijken omdat ik dan een echo met nekplooimeting heb.  

Die arme mannen van ons!! Ook ik ben erg voorzichtig met het hebben van sex en heb tot nu toe dan ook het daadwerkelijke moment kunnen afhouden...het hoort erbij zal ik maar zeggen!

groetjes voor nu en wie weet tot later!  
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan