Beslissing

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik sta voor een hele moeilijke keuze....

Ik heb nu twee en een half jaar een relatie. In het begin was het leuk maar het laatste half jaar hebben we regelmatig conflicten. Voor dat half jaar hadden we besloten dat ik zou stoppen met de pil. We wilde samen kinderen. We hadden wel conflicten maar dat hoort bij een relatie. En hij was degene die het positief zag en ons de goede richting in duwde. We houden van elkaar en hij zei dat vaak evenals velen andere dingen, trouwen huis kopen enz.
We zijn even twee keer apart bij onze ouders gaan wonen. Elke keer misde we elkaar en hielden we meer genoeg van elkaar om weer bij elkaar te blijven.  
We zouden kinderen even uit stellen maar ben niet weer aan de pil gegaan. Waarom niet? Toch wilde we dat toch ook niet op een of andere manier. Want we wilde graag een kind.
Nu ben ik er achter gekomen dat ik 6,5 week zwanger ben. Ik was heel blij want ik weet dat we van elkaar houden en ik dacht  we ga ervoor en ik dacht  dat we allebei er toch heel blij mee zouden zijn.  
Mijn vriend was in eerste instantie blij maar nu zegt hij dat het niet verstandig is en dat hij het nu niet wilt. Aan de ene kant te begrijpen maar moet ik nu mijn zwangerschap afbreken? Ik had dit niet verwacht van hem en weet nu niet wat ik moet doen. Iedereen bemoeit zich ermee en ik kan nu niet genieten. Wat ik erg vind en het liefst het wil houden.
Hij wilt met mij door en zou als ik het nu zou weg halen en het wel goed gaat met onze relatie zou hij het wel weer willen(bv half jaar). Ik begrijp niet dat hij er niet voor wilt gaan.

Reacties zouden zeer welkom zijn!

Kim  
 
Jezus meis, wat een toestand. Allereerst wil ik je feliciteren met je zwangerschap. Het kindje zit in jouw buik  en dat is iets fantastisch.
Een zwangerschap duurt 9 maanden. Veel mannen raken volledig in paniek, maar wennen er gaande weg aan, of zelfs, smelten pas als de kleine er is. Dit komt echt vaak voor hoor. Nu is het natuurlijk zo dat jullie relatie instabiel is. Laat dit geen graadmeter zijn voor een abortus. Een abortus, in mijn mening, doe je als je niet voor het kindje kunt zorgen, en het geen toekomst kunt bieden.
Als je vriend nu al weet dat hij over 6 maanden wel een kindje zou willen, snap ik niet dat hij nu dit kindje niet wilt. Hij is nu al papa  , ook al komt het hem even niet uit. En als jullie over 6 maanden weer zwanger zijn, zijn echt de twijfels niet weg hoor. Ik ben nu 7,5 wk zwanger, proberen het al een jaar en heb 3 mk's gehad. we willen het heeeeeeel graag, maar twijfelen iedere dag of we het allemaal wel aan kunnen. Das heel normaal, ook al zegt de hele wereld van niet.
Tis een hele verantwoordelijkheid die je voor de rest van je leven aangaat. maar weg laten  halen omdat jouw omgeving dat wilt, daar krijg je spijt van.
 Je hebt nog weken om te beslissen. Ga naar je huisarts, zoek op internet naar lotgenoten en stichtingen die je kunnen begeleiden. Maar laat je niet tot een beslissing dwingen!! Tis jouw buik!! Ook al is het kindje van jullie 2tjes.

Succes meisje.
xxx Annette
 
hey

wat een toestant!! vind het echt heel erg voor je. Dat je in zo'n 2 strijd zit en deze keuze moet maken. Ik zou in mijn 1e reactie zeggen mijn kind maar je relatie is ook heel belangrijk dus als ik er over nadenk......ik zou het niet weten!!!! Maar het is wel iets waar je zelf helemaal achter moet staan. Als je er voor kiest het weg te halen moet je daar heel heel erg zeker van zijn..... je kunt niet meer terug.
Maar het houden als je vriend niet wilt.... dat is ook een hele zware last die je gaat dragen. Ik  zou inderdaad hulp zoeken.. met lotgenoten praten.. dit zeker niet alleen doen. Maar als je omgeving zich er mee gaat bemoeien wordt het er ook niet makkelijker op. soms kan een vreemde je beter helpen dan iemand die dicht bij je staat.
Maar zoiezo praat er over met je vriend...probeer samen een oplossing te vinden waar je ALLEBEI achter staat.
maar dan nog het is jouw lichaam dus de keuze is echt bij jou!!!

HEEL veel sterkte meid!!!
 
Hoi Kim,

Sorry als het hard klinkt, maar volgens mij komt die relatie nooit meer goed als je het kindje laat weghalen. Je relatie wordt heus niet beter door het weghalen van je kindje. Ik denk dat je het hem altijd blijft verwijten. Daarnaast lijkt het me sterk dat het over een half jaar opeens wel zou kunnen. Trouwens, over een half jaar is jullie kindje er nog niet eens.

Ik ben het wel met de andere reacties eens dat veel mannen schrikken en gaandeweg aan het idee wennen. Dus dat kan nog gebeuren. Toch moet je voor jezelf beslissen of je het kindje ook zonder hem wilt/kunt opvoeden. Meid, volg je gevoel en probeer er toch van te genieten!

Veel sterkte!
 
Kim,

Wat een rotsituatie waar je nu in zit. Jouw relatie met je vriend is niet stabiel als ik dit zo lees. Ik ben het eens met de opmerking, dat een abortus geen redding voor je relatie is. Bedenk je ook goed dat een abortus mis kan gaan en je misschien helemaal geen kinderen meer kan krijgen als er iets mis gaat bij een abortus. Het blijft ten alle tijde en ingreep met risico's.
Ik hoop voor jou dat je vriend last heeft van "plankenkoorts" om het zo maar te zeggen. Mijn man schrok ook heel erg dat het  in  één  raak was, ondanks de bewuste keuze van een zwangerschap. Er kwam ineens heel veel op hem af en hij twijfelde heel erg aan zijn eigen kunnen.
Gelukkig duurde dat maar een paar weken. Toen hij eenmaal aan het idee gewent was, was alles oké. Bij ons is abortus niet ter sprake gekomen (had hij ook niet hoeven proberen hoor!!), maar ik vind het erg egoïstisch van jouw vriend om dat van je te verlangen. Hij was er zelf toch ook bij!

Ik ben inmiddels 26 weken en 3 dagen zwanger van ons eerste kindje.

Heel veel succes met de beslissing die je moet nemen, doe vooral wat je hart je ingeeft.

Liefs Esther
 
Hoi,

Ik geloof dat dingen gebeuren met een reden. Ik geloof ook niet in abortus mits je bv bent verkracht. Ik heb 13 jaar een relatie met een schat van een vent en we zijn inmiddels getrouwd. Wij hebben heeel veel conflicten en gedoe gehad. Toch zijn we door blijven vechten en hebben er geen spijt van gehad want nu...ouder en wijzer zijn we dolgelukkig met elkaar en kunnen we de hele wereld aan. Mijn man is geen prater en kropt alles op en dan komt er ruzie van en ik praat juist weer wel. Lekker verschillend dus en het zal altijd lastig blijven. Er bestaan geen perfecte relaties en je kunt er echt in groeien. Praat met elkaar en vraag je bij elk conflict af of het de moeite waard is om je gelijk te halen. Ik maak nu gewoon niet meer zo vaak een probleem van dingen en dat maakt het een stuk gezelliger.
Ik heb heel erg veel moeite moeten doen om zwanger te raken en nu ben ik net geopereerd omdat mijn zwangerschap niet goed verloopt dus ik vind dat je zuinig moet zijn op wat je in je buik hebt. Een curretage kan ook verklevingen veroorzaken die problemen kunnen geven bij het weer zwanger worden. Jullie situatie is niet ideaal maar er is een basis...liefde. Stel dat het niet meer lukt tussen jullie.....kunnen jullie dan als vrienden goed door 1 deur? Ook kinderen van ouders die niet in 1 huis wonen kunnen een heel fijn leven hebben. Ik zou het niet weg laten halen. Voor alles is een oplossing en samen kom je overal uit zolang je blijft praten!

Heel veel succes!
gr  ing
 
Lieve KimEI,
Ik ken je van op het september forum.   Ikzelf heb ook al een en ander achter de rug.   Mijn eerste zwangerschap was een buitbaarmoederlijke (geknapte eileider), bij mijn tweede heb ik een abortus laten plegen, en nu ben ik toe aan mijn derde gewenste zwschap, waarbij de echo liet zien dat ik zwanger ben van een twee-eiege tweeling (ongeveer 6 weken nu).   Veel vrouwen zijn niet voor abortus, de meeste vrouwen op dit forum hebben een bewust keuze gemaakt om zwanger te worden, en zijn hier soms al een tijdje mee bezig.   Ik snap, dat zij vanuit hun ervaringen niet voor abortus zijn, en die keuze vaak niet kunnen snappen.   Alledrie de zwchappen zijn van mijn vriend geweest.   Wij zijn al zes jaar samen en nooit uit elkaar geweest, harstikke gelukkig met elkaar, en op dat vlak geen enkel probleem.   Toch hebben we vier jaar geleden een abortus laten plegen.   Ik was in eerste instantie niet voor een abortus, hij wel.   We woonden toen nog in een studentenhuis, en waren allebei nog aan het studeren.   ma.w. een slecht moment.   Hij was er nog niet aan toe, en om eerlijk te zijn, achteraf gezien heb ik nooit spijt gehad van die abortus, want ik was er zelf ook nog niet aan toe.   Een zwschap kan druk zetten achter een relatie.   Ook ik kan je een ding vertellen (itt anderen op dit forum misschien), het is nooit goed om iemand voor een dwingende keuze te stellen: 'ik ben zwanger, dus nu moet je voor me kiezen', dat werkt in de praktijk meestal niet, althans na een tijdje gaat de relatie er toch aan ten onder en krijg je ingesleten conflicten.   Ik wil je niet zeggen wat je zou moeten doen, alleen maar aangeven dat een beslissing tot het houden van een kind niets met zich mee hoeft te  brengen: het is niet omdat  je het kind houdt, dat je relatie stand houdt, of dat  het beter zal worden tussen jullie, of dat hij er ineens blij mee zal zijn (uiteindelijk vast wel, maar het blijft dan toch een gedwongen keuze).   Ook het kiezen voor abortus hoeft niets met zich mee te brengen: het hangt ervan af hoe je ermee om gaat, maar ik heb geen  enkel psychische verwerkingsklacht of what so ever aan die abortus overgehouden, noch er moeilijker zwanger van geraakt (ben nu  vanaf de eerste keer zwanger van een twee-eiege tweeling!), noch dat het jullie relatie beter of slechter maakt.   Zwanger worden kan altijd nog was mijn insteek, is het nu niet dan over een paar jaar.   En ik ben nog steeds erg blij met mijn keuze van toen.   Nu heeft hij de tijd gehad om te rijpen, voor mij te kiezen en voor kindere te kiezen, en kiezen we er samen voor.   Ik mag er niet aan denken de afgelopen jaren met een kind te hebben gezeten.   We hebben de afgelopen jaren gebruikt om samen iets op te bouwen (we gaan heel vaak surfen en wild camperen, heerlijk!), en te genieten van elkaar, elkaar te ontdekken,  etc.   Een kind had toen gewoon heel veel rompslomp met zich meegebracht waar wij nog niet op zaten te wachten.   Hij was toen 26 en ik 23.   Nu ben ik bijna klaar met mijn tweede studie en is hij  psychiater.   Veel stabieler, en veel voorbereider.    Het is dus echt niet zo dat je alleen maar spijt zou hebben van een abortus, het was een van de beste beslissingen in mijn leven.   Ik hou nog steeds (zelfs  nog veel meer!)  van mijn man, en ben blij dat we ermee hebben  gewacht tot ook hij er echt voor kon kiezen (nu dus), dat maakt alles namelijk veel aangenamer, bewuster, en vrolijker.   Dus, maak vooral een bewust keuze waar je later ook nog mee kunt leven, vooral dat laatste is van belang!   Overigens is een curretage echt geen big deal, binnen een half uur ben je weer buiten.   En veel risico zit er niet aan vast, dat is onzin.   Na een MK wordt ook vaak een curretage uitgevoerd, dat is precies hetzelfde wat ze dan doen als bij een abortus!   Dus ik wens je vooral veel sterkte  in je beslissing!, gr, Lahaya  
 
Lieve meid, wat onmogelijk om zo'n keuze te maken. Misschien ben ik wel niet de meest geschikte om iets te schrijven, want ik ben kort geleden mijn o zo gewenste kindje verloren bij 19 wkn zwangerschap en had er ondanks al zijn problemen (syndr. van Down; hartproblematiek) absoluut voor willen gaan. Daarom is het ook moeilijk voor me om te lezen dat zulke kleine wondertjes als wat er nu in je buik zit, eventueel niet kunnen komen. Hou het dicht bij je eigen gevoel, zou ik zeggen. Als jij jullie kind wilt en ervoor wil gaan, dan zou je er zoveel verdriet van hebben als je het laat beëindigen. Laat je in ieder geval niet gek maken door je omgeving. Het is jouw, het is jullie kind en iedereen komt wel met goedbedoelde adviezen, maar wuif die maar in de wind. Wat wil je ZELF???!!!!! En geloof ook maar in jezelf hierin, blijf dicht bij je gevoel.
Heel veel succes en wijsheid wens ik je toe. Hou je haaks,
Hannah
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan