Dag mama's,
Hoewel ik zelf nog een week of 13 te gaan heb en inmiddels ben overgedragen aan de gynaecoloog in het ziekenhuis ben ik bezig met het moment van de bevalling. En dan met name het stuk publiek.
Ik heb 2 zussen en 2 halfzussen. Op het moent ben k van mijn zussen die eerste die gaat bevallen dus het is reuze spannend.
Iedereen is heel lief en verzorgend(gelukkig niet betuttelend) en onze familiebanden zijn altijd zeer hecht geweest.
Mijn moeder heeft de afgelopen 6 jaar uitgezaaide vorm van borstkanker en dat heeft ons alleen maar hechter gemaakt.
Vanuit die gedachte en de wetenschap dat ze het waarschijnlijk niet nog n x zal meemaken heb ik een duidelijke wens dat mijn ouders aanwezig zijn in het ziekenhuis tijcens de bevalling. Afhankelijk van mijn stemming en de invloed die de emotie en die van mijn moeder zullen hebben op dat moment op mij zal zij al dan niet in de kamer zijn.
Mijn zussen zouden dit ook graag willen en daar begint mijn dilemma.
Ik weet dat ik op de meest rare momenten mijn familie erbij wil hebben en verlang naar hun gezelschap, echter merk ik mn hele zeangerschap al dat ik niet goed weet wat ik met dat moment aan moet.
Dat heeft te maken met beeldvorming van iets waar ik geen ervaring mee heb, dus vandaar een vraag.
Ik wil graag mn moeder erbij en in overleg met de gyn is nu afgesproken dat als ik het niet meer prettig vind dat ze uit de kamer begeleid wordt, eigenlijk is mijn wens dat mijn zussen komen zodra het kindje geboren is, ik gefatsoeneert ben en mijn eigen kind in rust heb kunnen bekijken en voeden. Een moment waar ik graag zelf rustig wil zijn en ik denk dat dat voor het kind ook gunstig is.
Mijn familie en ik zijn erg emotioneel aangelegd en dit is versterkt door de ziekte van mijn moeder, dit soort momenten hakt er natuurlijk voor iedereen in: " ze is er nog bij" is dan de onuitgesproken gedachte.
Mijn zussen miet bij de bevalling betekent dat mijn vader de enige is die mn moeder op kan vangen als ze te emotioneel/bemoeizuchtig/zenuwachtig en dAarmee irritant wordt. Mijn zussen erbij betekent dat ze op hen kan leunen, zij snel genoeg door hebben wanneer ze teveel is en voor opvang kunnen zorgen. Maar het wordt mij nu al te druk.
Ik beval in het ziekenhuis en ik zie het helemaal voor me op de kraamsuite:NOT
nu is mijn dilemma, laat ik ze door mn man bellen zodr de kleine er is zodat zij later komen.. Ze doen er gemiddeld een uur over voor ze er qua afstand zijn.
Of laat ik ze aanwezig zin ??
Ik heb er namelijk ook geen behoefte aan, merk ik nu, dat ik in bet ziekenhuis alle zorg heb gekregen, ben bijgekomen van alles, langzaam naar huis ga en ze daar moet otnmoeten. Dat klinkt heel oneerbiedig maar ik wil graag de eerste dag thuis ook echt Lleen met zn 3tjes zijn en de kv.
Mijn vraag is eigenlijk: wat moet ik me voorstellen bij tijdsbesef na de bevalling? Wat zijn jullie ervaringen met het voeden na geboorte, opfrissen, bijkomen en familie inzet?? Was je juist euforisch, wilde je het de hele wereld vertellen, of juist bijkomen en even helemaal alleen zijn?
Ik begrijp dat het voor iedereen anders is en het mijn eigen keuze blijft, maar het is altijd orettig ervaringen van een ander te horen.
Hoewel ik zelf nog een week of 13 te gaan heb en inmiddels ben overgedragen aan de gynaecoloog in het ziekenhuis ben ik bezig met het moment van de bevalling. En dan met name het stuk publiek.
Ik heb 2 zussen en 2 halfzussen. Op het moent ben k van mijn zussen die eerste die gaat bevallen dus het is reuze spannend.
Iedereen is heel lief en verzorgend(gelukkig niet betuttelend) en onze familiebanden zijn altijd zeer hecht geweest.
Mijn moeder heeft de afgelopen 6 jaar uitgezaaide vorm van borstkanker en dat heeft ons alleen maar hechter gemaakt.
Vanuit die gedachte en de wetenschap dat ze het waarschijnlijk niet nog n x zal meemaken heb ik een duidelijke wens dat mijn ouders aanwezig zijn in het ziekenhuis tijcens de bevalling. Afhankelijk van mijn stemming en de invloed die de emotie en die van mijn moeder zullen hebben op dat moment op mij zal zij al dan niet in de kamer zijn.
Mijn zussen zouden dit ook graag willen en daar begint mijn dilemma.
Ik weet dat ik op de meest rare momenten mijn familie erbij wil hebben en verlang naar hun gezelschap, echter merk ik mn hele zeangerschap al dat ik niet goed weet wat ik met dat moment aan moet.
Dat heeft te maken met beeldvorming van iets waar ik geen ervaring mee heb, dus vandaar een vraag.
Ik wil graag mn moeder erbij en in overleg met de gyn is nu afgesproken dat als ik het niet meer prettig vind dat ze uit de kamer begeleid wordt, eigenlijk is mijn wens dat mijn zussen komen zodra het kindje geboren is, ik gefatsoeneert ben en mijn eigen kind in rust heb kunnen bekijken en voeden. Een moment waar ik graag zelf rustig wil zijn en ik denk dat dat voor het kind ook gunstig is.
Mijn familie en ik zijn erg emotioneel aangelegd en dit is versterkt door de ziekte van mijn moeder, dit soort momenten hakt er natuurlijk voor iedereen in: " ze is er nog bij" is dan de onuitgesproken gedachte.
Mijn zussen miet bij de bevalling betekent dat mijn vader de enige is die mn moeder op kan vangen als ze te emotioneel/bemoeizuchtig/zenuwachtig en dAarmee irritant wordt. Mijn zussen erbij betekent dat ze op hen kan leunen, zij snel genoeg door hebben wanneer ze teveel is en voor opvang kunnen zorgen. Maar het wordt mij nu al te druk.
Ik beval in het ziekenhuis en ik zie het helemaal voor me op de kraamsuite:NOT
nu is mijn dilemma, laat ik ze door mn man bellen zodr de kleine er is zodat zij later komen.. Ze doen er gemiddeld een uur over voor ze er qua afstand zijn.
Of laat ik ze aanwezig zin ??
Ik heb er namelijk ook geen behoefte aan, merk ik nu, dat ik in bet ziekenhuis alle zorg heb gekregen, ben bijgekomen van alles, langzaam naar huis ga en ze daar moet otnmoeten. Dat klinkt heel oneerbiedig maar ik wil graag de eerste dag thuis ook echt Lleen met zn 3tjes zijn en de kv.
Mijn vraag is eigenlijk: wat moet ik me voorstellen bij tijdsbesef na de bevalling? Wat zijn jullie ervaringen met het voeden na geboorte, opfrissen, bijkomen en familie inzet?? Was je juist euforisch, wilde je het de hele wereld vertellen, of juist bijkomen en even helemaal alleen zijn?
Ik begrijp dat het voor iedereen anders is en het mijn eigen keuze blijft, maar het is altijd orettig ervaringen van een ander te horen.
