Bevallen na 17,4 weken. Even mijn verhaal kwijt...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Even mijn verhaal kwijt...

Afgelopen vrijdag ben ik bevallen van ons kindje. Ik was 17,4 weken zwanger.
Ik kreeg dinsdag ineens heftige buikpijn, waarna ik ben opgenomen. Toen was de zwangerschap nog intact en dacht de dokter aan darmproblemen. Obstipatie of blinde darmontsteking. Om het laatste uit te kunnen sluiten, moest ik 2 nachtjes ter observatie blijven.
Mijn buikpijn werd minder en donderdagmiddag, na een geweldige echo,  mocht ik naar huis.
Thuis kreeg ik weer kramp en braken mijn vliezen,waarop ik weer naar het ziekenhuis ben gebracht. Daar bleek al het vruchtwater te zijn weggelopen. Het kindje bleek nog te leven, maar kan zich zonder vruchtwater niet goed ontwikkelen. Daarom is vrijdagochtend besloten de bevalling in te leiden. Nadat ik 's avonds ben bevallen, moest ik naar de ok omdat de placenta niet volledig was losgelaten.
De oorzaak is (nog) onbekend. Er is bij mij en bij de kleine bloed afgenomen om te kijken of er een reden gevonden kan worden. Ook word er chromosomenonderzoek verricht. Maar meestal wordt er geen oorzaak gevonden. Omdat ik wel al pijn in mijn buik had en koorts had, kan het zijn dat een onderliggende infectie de reden is geweest..
Ik voel mezelf heel schuldig en vraag me voortdurend af of ik het had kunnen voorkomen,  maar volgens de artsen was dit niet te voorkomen.
Vanmorgen mocht ik weer naar huis. Het was heel erg verdrietig en onnatuurlijk  om het ziekenhuis te verlaten met je kindje in een doosje.
Het lijkt er sterk op dat het een meisje is, al kan dat pas met zekerheid gezegd worden na het bloedonderzoek. We hebben haar Nova genoemd en gaan haar samen op een mooi plekje begraven.
We hebben net met mijn twee zoontjes afscheid genomen. Ze hebben haar niet gezien, maar we hebben er over verteld en de een heeft een mooie tekening gemaakt die we kunnen meebegraven en de jongste heeft zijn vliegtuigje afgestaan. Ook hebben ze samen de 'aftelslinger' die in de woonkamer hing weggehaald.
Mijn jongste zoontje is geboren mbv keizersnee en ik ben heel bang dat dat litteken misschien heeft gezorgd voor complicaties en dat dat dus bij een eventuele zwangerschap weer zou kunnen gebeuren.
Niet dat ik nu al moet denken aan een volgende zwangerschap, maar onze kinderwens is er nog steeds. Ik heb al twee zoontjes uit een vorige relatie (en een keer een miskraam gehad), maar voor mijn vriend was dit zijn eerste kindje. Daarom vind ik het voor hem extra erg.
En daarom zou ik het zo fijn vinden om de oorzaak te weten, want dit wil ik niet meer mee maken!

Femke
 
Beste Femke,

Wat een trieste gebeurtenis. Ondanks dat mijn verhaal heel anders is kan ik me heel goed voorstellen wat er nu door je heen gaat.
Zelf ben ik 6 weken geleden bevallen van onze zoon. Tijdens de 20 weken echo is er geconstateerd dat hij leed aan het syndroom van Potter. Dit syndroom is niet verenigbaar met het leven. Daarom is mijn bevalling na 21 weken zwangerschap ingeleid.
Het verlies van een kindje is heel erg triest en het heeft tijd nodig om het een plekje te geven. Gun jezelf deze tijd ook!


Groeten Mad
 
Hallo mama van Nova*

Wat een triest verhaal. Ik wil je graag heel veel sterkte wensen.

Zelf heb ik 4x een miskraam gehad en is ons kindje afgelopen kerst overleden na 9 maanden zwangerschap. Als je de oorzaak weet van het overlijden van je kindje betekend het nog niet dat je een garantie hebt dat het wel of niet weer zal gebeuren. Wij weten de oorzaak wel en willen toch dolgraag nog een kindje.

Heb je foto`s kunnen maken van de kleine Nova*?

Liefs Petra
 
Wat verschrikkelijk voor jullie!! Eerst met goed nieuws naar huis en daarna loopt alles fout. Wat zullen jullie een verdriet hebben. ik hoop dat de onderzoeken positief mogen utipakken en dat het ooit voor jullie weggelegd is een gezond levend kindje te onvangen. maar voor nu.... heel veel sterkte met dit grote verlies... xxx
 
Beste Femke,

Heel naar om zoiets mee te maken.
Ik hoop dat je de goedbedoelde opmerkingen van je omgeving kunt relativeren.Ik ervaarde het alsof ik ineens een heel andere taal sprak dan mn omgeving.Het gevoel dat niemand me begreep.Goedbedoelde opmerkingen als:maargoed dat het dan nu gebeurd en niet nog later in de zwangerschap en het was toch nog niet levensvatbaar?De bevalling moet zeker minder pijn gedaan hebben want het was nog zo klein etc.Mensen begrijpen niet wat ze zeggen.Ik hoop dat mensen in jouw omgeving net wat langer na denken voordat ze er wat uitfloepen.

Mijn verhaal lijkt ontzettend op die van jou alleen heeft die van mij een goed einde.Zo ineens weeen en slijmpropje verloren en vruchtwater gedeeltelijk weg,bloedverlies.

Op naar het ziekenhuis,ze deden een onderzoek en voordat ze eigenlijk begonnen zei ze stop!Niet verder gaan,ik zie het al.Ze liep even weg kwam terug en pakte mn hand en zei.Je moet afscheid nemen van dit kindje want het heeft geen schijn van kans.Ik had al 2cm ontsluiting vruchtwater was gedeeltelijk weg,de bevalling zou doorzetten. Even later kwam de arts ons vertellen dat we maar moesten denken aan weeenopwekkers dan was het maar alvast achter de rug wat het kindje zou hoe dan ook komen.Op dat moment schopte onze kleine Mika heel hard in mn buik alsof hij wou zeggen ga weg ik blijven zitten waar ik zit!Mijn vriend en ik zeiden gelijk nee hier gaan wij zelf niet over beslissen,Dus we hebben voet bij stuk gehouden.Ze behandelden me niet omdat ik nog maar 23.4 weken zwanger was en pas behandelen vanaf 25 weken.Ik mocht blijven maar ze bleven er op hameren dat wat wij aan het doen waren niet haalbaar was.Ik heb bedrust gehouden,mocht eruit voor een was en een plas maar zelfs dat heb ik niet gedaan .Ik heb de 25 gehaald!Het leken wel jaren!Zo erg dat ik zelfs uitkeek naar een vervelende longrijpingsprik maar dat is niets vergeleken met het hartverscheurende gevoel!Mn buik werd ineens weer rustig en kreeg weer een echo,al mn vruchtwater weg!Ik had niks verloren dus hoe kon dat nu?Een week later vruchtwater weer aangemaakt,ontsluiting verdwenen en had zelfs een tuitje aan mn baarmoedermond!Een wonder!Toen bedachten ze een ring te plaatsen maar al gauw stootte mn lichaam die af.Terug in t ziekenhuis.Indicatie om te verwijderen was helderrood bloedverlies.Zusters met me mee de wc in elke x weer moest ik het laten zien maar wat blijkt nou ze hadden er nooit aantekeningen van gemaakt in mn dossier.De arts kwam weer eens bij me langs zoals iedere ochtend.Vroeg hoe het ging dus vertel hem dat ik nog steeds zo'n zeurende pijn onder in mn buik had wat maar niet overging(ik lag inmiddels uit voorzorg aan de weeenremming)Doe maar rustig aan je baarmoeder zal wat onrustig zijn.Toen sprak hij met de vrouw die naast mij lag over de ring waarna ik hem terugriep om te vragen dat als bloedverlies een indicatie is om te verwijderen waarom die van mij er nog steeds zat?Hij wist van niks en vroeg of ik het dan wel had doorgegeven aan het verplegend personeel.Ik vertel hem dat ze zelfs met me mee de wc in zijn gelopen!Toen verloor ik echt mn vertrouwen en ben toen helemaal op mijn eigen gevoel afgegaan.Hij liep boos weg,sprak het personeel erop aan en kwam terug legde me neer en deed een kort onderzoek het kon nog zei hij.Ik had er geen goed gevoel bij. heb het daarna ook veel besproken met een paar zusters waar ik heel goed mee kon ik wilde extra aan ctg zodat ik de hartslag van mn kindje zelf wel in de gaten hield.De volgende dag kwam mijn andere arts(degene die ik volledig vertrouwde)hij heeft me direct mee naar beneden genomen en mn ring verwijdert.Hij schrok enorm,ik lag te beven in mn stoel mn vriend was er niet bij want het ging zo snel.Een zuster was er om bij te staan,heel fijn.De ring moest helemaal losgewrikt worden en het deed al zo'n zeer daar bij mn baarmoeder.Eindelijk had hij de ring te pakken met zn handen in een kom vol met bloedstolsels.het voelde als zon opluchting ik voelde gewoon de klem om mn baarmoeder.Hiij heeft direct een echo gedaan en gelukkig ging met oze Mika alles nog goed wel een wat verhoogde hartslag maar dat hielden ze nauwlettend in de gaten baarmoedermond inmiddels nog maar 4mm
.6 dagen lang weeen bijna allemaal in mn rug dus moeilijk waar te nemen voor de ctg en dus geloofden de zusters me niet op mn woord.Ze stopten de weeenremmers dus ik zei dan komt hij vanavond.Ze begonnen te lachen nee hoor dat duurd nog wel even.Mijn 'buurvrouwtje'had ook 6 nachten geen oog dichtgedaan omdat ik zulke weeen had dus vroeg ik of ik verplaatst kon worden zodat zij ook wat rut kreeg want ik wist dat ik ging bevallen.Nou ik mocht wel naar een verloskamer maar als er iemand moest bevallen werd ik zo wwer verplaatst.Ik moest zelf lopen naar de verloskamer,En ik was zo kwaad op ze dat ik het allemaal zelf wel deed.Ik hoefde hun hulp niet meer.Weer aan de ctg,Ik had zulke weeen!Inmn rug!Dus werd niet geregistreerd door dat apparaat!Dus niet veel aan de hand volgens hun.Lag ze inmiddels al weg te puffen!Ik heb zelf mn vriend gebeld om te zeggen dat hij nu echt moet komen want het ging gebeuren.Toen kwam er eindelijk een zuster die me wel serieus nam en eindelijk had ik ook buikweeen!Dus dan zagen ze dat het menens was.Halsoverkop(jaap was er inmiddels) moest er doktoren van de neonatologoe opgeroepen worden een couveuse klaargemaakt worden een gynocoloog erbij gehaald worden want mevr ging bevallen.Eerste x toucheren 9cm ontsluiting,vliezen gebroken en na 3 x persen was ons kindje geboren.Hij ademde niet 1330gram.Werd meegenomen en geintubeerd kreeg navelinfusen en nog zoveel meer.heeft een hersenbloedinkje gehad maar nix aan over gehouden gelukkig.het is nu een gezonde knul van 9mnd gecorrigeerd 6 en doet het heel goed.Wat ik jou wil meegeven mocht je het ooit weer aandurven volg je moederhart!Wonderen bestaan!

Liefs Yvonne.
 
Ik krijg tranen in mijn ogen ... wat vreselijk ... ik wil je heeeeeeel veel sterkte wensen.

Ik heb zelf ook een miskraam gehad en er echt ook 9 maanden over gedaan om het te verwerken.

Nogmaals ... heel veel sterkte ...
 
Femke,
Jou verhaal klinkt zo bekend in mijn oren. Ik ben pas (6 dagen geleden) bevallen van een zoontje. Met 20 weken kwam de verloskundige erachter dat zijn hartje niet meer klopte. De situatie waar we daarna inkwamen was een soort van hel, opeens moesten we over dingen nadenken waar we nooit over nagedacht hadden en ook niet over na wilde denken.... De bevalling liet ook vreselijk lang op zich wachten, pas na 5 dagen inleiden gebeurde er iets. Na de bevalling moest ik nog naar de ok omdat de placenta niet vanzelf kwam.
Gelukkig voor ons waren ze bij ons in het ziekenhuis heel behulpzaam en begripvol. Ik heb echt het gevoel dat ze ons goed door die eerste dagen heen hebben geloosd, door alles bespreekbaar te maken.

De fase waar ik nu in zit is de waarom fase. Ik probeer niet te veel over de mogelijke oorzaak na te denken, want ik ga er vanuit dat ze die nooit gaan vinden (dat doe ik om mezelf te beschermen). Maar alles flitst door mijn hoofd. Alleen is er niet zo veel wat door mijn hoofd kan flitsen, want ik was helemaal niet ziek, had geen buikpijn, geen koorts...maar ja, toch vind je wel wat. Ik denk aan stress, aan te snel weer zwanger zijn na een vorige miskraam...

Fysiek merk ik dat het elke dag iets beter gaat, maar geestelijk is het erg moeilijk. Er zijn momenten dat het best gaat, maar er zijn ook momenten dat ik zomaar in janken uitbarst. Ik merk dat het me goed doet om erover te praten, dus dat doe ik ook zo veel mogelijk, maar dat kost me wel ontzettend veel energie. Ik heb de hele dag koppijn die steeds erger wordt als ik iemand aan de telefoon heb. Ik merk dat mensen het heel moeilijk vinden contact op te nemen, en dat ik het ook heel moeilijk vind, maar ik dwing mezelf om elke dag 1 iemand te bellen die ik nog niet heb gesproken. Het moment van de nummer intoetsen is vreselijk maar nadien ben ik wel heel blij dat ik het heb gedaan. Ik haal daar ook kracht uit. ook al zegt iemand "ik weet gewoon niet wat ik tegen je moet zeggen" (en dat zeggen veel), dat maakt me niet uit, het feit dat ze het kunnen opbrengen om met mij te praten vind ik heel fijn. Ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen als de rollen omgedraaid waren. Maar ik heb liever dat ze dat tegen mij zeggen dan mij alleen laten. Want ik heb heel erg de behoefte om erover te praten (maar iedereen is daar anders in, weet ik...)

Ik weet zeker dat ik nog een kind wil, maar vind het heel eng. Ik denk dat ik heel bang ga zijn bij een volgende zwangerschap.

Waar ik slecht tegen kan zijn mensen die zeggen "het is gelukkig achter de rug, nu nog even aansterken.." alsof het alleen gaat om fysiek even beter worden. De mentale klap die je krijgt is duizend keer erger dan de fysieke toestand waar je in belandt.
Waar ik ook slecht tegen kan zijn vrouwen die zeggen dat ze hetzelfde hebben meegemaakt, met 8 of 9 weken zwangerschap. Ik begrijp dat een miskraam heel ingrijpend en pijnlijk is, ik heb er zelf ook eentje meegemaakt hiervoor, maar dit is toch echt iets anders als een miskraam. Tot de 12 weken weet je dat het wel mis zou kunnen gaan, met 20 weken ging ik er zo vanuit dat er niks mis was, zeker ook omdat er niks bijzonders was, ik was niet ziek, voelde me goed, afgezien van de bekende moeheid en misselijkheid...Ik had een hele toekomst beeld , de rest van het jaar uitgestippeld aan de hand van mijn dikke buik... daar hoorde niet bij dat dit kindje opeens zonder aanleiding of oorzaak zou overlijden.

Ik haal heel veel kracht uit het feit dat wij onze zoon hebben gezien en dat ik hem heb vastgehouden. Aan het feit dat hij "erkend" is doordat wij hem een naam hebben gegeven en hem hebben aangegeven bij de burgelijke stand. Wij hadden uiteindelijk besloten om hem in het ziekenhuis te laten, ik had veel moeite met een begravenis of crematie, vond het allemaal te groot voor iets wat nooit had geleefd, maar wij zijn daar volgens mij een uitzondering in als ik hier alle verhalen lees. Het belangrijkste is dat ik vrede heb met de keuze die ik daarin heb gemaakt.

Tja, ik weet niet of je iets hebt aan mijn verhaal. Ik hoop dat je misschien een gevoel van herkenning hebt, dat je niet het gevoel hebt dat jij de enige bent die dit heeft meegemaakt of dat de gedachtes die je hebt raar zijn, want dat zijn ze niet. Ik haal veel kracht uit het lezen van soortgelijke verhalen en het lezen dat andere vrouwen ook dezelfde gevoelens hebben (meegemaakt), want dat gevoel van erkenning mis ik erg in mijn omgeving. Mensen zijn heel lief en proberen mij te troosten, maar ze kunnen toch moeilijk begrijpen wat ik meemaak. Dus ik hoop dat ik je hiermee een beetje heb kunnen helpen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan