Op 6 augustus 2011 zou ze op de wereld moeten komen. Een week voor 20 april 2011 kreeg ik een bloeding. Ik bleek een weke baarmoedermond te hebben. Ben toen geopereerd en ze hadden een bandje om mijn baarmoedermond geplaatst.
Na een paar dagen begon ik weer te bloeden, dit keer was er niks meer aan te doen. Ik moest plat en het liefst met mijn hoofd omlaag. En na een paar dagen werd onze Charlize geboren. Met 24 weken en 3 dagen. We werden gewaarschuwd vooraf, dat ze het waarschijnlijk niet zou halen en al zou ze het halen zou er waarschijnlijk vanalles mis mee zijn.
Maar Charlize deed doktoren versteld staan. Nu 9 maanden verder is Charlize een gezonde dame die goed op schema ligt en dezelfde kansen heeft als elk ander gezonde baby. Meer wens je niet als ouder. Ze heeft er tot nu toe alleen een koemelkallergie aan overgehouden.
Toch is het voor ons elke dag nog zwaar (net zoals iedere andere ouder). Qua begeleiding in bijvoorbeeld in de voeding is er bijna nergens. Van het ziekenhuis hoeven we ook niks te verwachten daar moet je het bijna zelf aangeven wat je wil gaan doen. Omdat Charlie niet lichamelijk 9 maanden is, maar eigenlijk 5 maanden weten we eigenlijk niet zo goed wat we moeten aanhouden. We redden het wel hoor, ze lijdt er absoluut niet onder (ze komt gewoon goed aan). Ze is dol op fruit en groentehapjes. Maar wanneer hoeveel voeding en wat en hoe is voor ons soms echt een struggle.
Slapen is ook moeilijk, ergens heeft ze het erg moeilijk met in slaap vallen (veel huilen en tegen werken).
Mijn enige vraag is dan eigenlijk, zijn er nog meer mensen die hetzelfde (nou ja niet exact, das onmogelijk
) hebben meegemaakt? En dit enorm herkennen?
Na een paar dagen begon ik weer te bloeden, dit keer was er niks meer aan te doen. Ik moest plat en het liefst met mijn hoofd omlaag. En na een paar dagen werd onze Charlize geboren. Met 24 weken en 3 dagen. We werden gewaarschuwd vooraf, dat ze het waarschijnlijk niet zou halen en al zou ze het halen zou er waarschijnlijk vanalles mis mee zijn.
Maar Charlize deed doktoren versteld staan. Nu 9 maanden verder is Charlize een gezonde dame die goed op schema ligt en dezelfde kansen heeft als elk ander gezonde baby. Meer wens je niet als ouder. Ze heeft er tot nu toe alleen een koemelkallergie aan overgehouden.
Toch is het voor ons elke dag nog zwaar (net zoals iedere andere ouder). Qua begeleiding in bijvoorbeeld in de voeding is er bijna nergens. Van het ziekenhuis hoeven we ook niks te verwachten daar moet je het bijna zelf aangeven wat je wil gaan doen. Omdat Charlie niet lichamelijk 9 maanden is, maar eigenlijk 5 maanden weten we eigenlijk niet zo goed wat we moeten aanhouden. We redden het wel hoor, ze lijdt er absoluut niet onder (ze komt gewoon goed aan). Ze is dol op fruit en groentehapjes. Maar wanneer hoeveel voeding en wat en hoe is voor ons soms echt een struggle.
Slapen is ook moeilijk, ergens heeft ze het erg moeilijk met in slaap vallen (veel huilen en tegen werken).
Mijn enige vraag is dan eigenlijk, zijn er nog meer mensen die hetzelfde (nou ja niet exact, das onmogelijk
) hebben meegemaakt? En dit enorm herkennen?