Eng he? Ik heb er ook zoeen.
Die eerste weken sliep ze alleen maar bij mij in mijn bed. We volgden de regels van veilig samen slapen. En zo hadden we nog wel wat nachtrust. Maar overdag lukte het niet. Toen we ontdekte dat ze op haar buik wel sliep (ook maar beperkt, vooral op mij), heb ik dat overdag toegelaten. Maar mijn haviksogen waren constant op haar gericht.
Na een tijdje vond ik het samen slapen 'snachts niet zo fijn meer. Je ligt voortdurend in 1 houding, kunt niet bewegen. Ik stopte na 8 weken ook met borstvoeding, en zag dat wel al eerder aankomen. Daar piekerde ik enorm van, want je hormonen veranderen dan waardoor je minder alert wordt, zeggen ze. We hebben een echte cosleeper gemaakt van een ikeabedje. Maar ook daar wilde ze alleen op haar buik slapen. Bij ongeveer 6 weken gaf ik daaraan toe. Ze draaide al een week of drie prima haar hoofd. En wat blijkt? Ze ligt nog steeds naast me, en ik wordt echt van elke draai wakker. Vaak ben ik al wakker voor zij wakker wordt, dan voel ik aan dat het gaat gebeuren ofzo, vaag!
Het was heel eng die eerste weken, en ik heb nachtmerries over haar dood gehad. Maar bedacht me ook dat die 'enorme' kans op wiegendood bij buikslapen, in de tijd dat het nog geadviseerd werd, helemaal niet zo groot was. 178 op 100.000 kinderen, zoiets geloof ik. Daarnaast is het zoveel ingewikkelder. Flesvoeding tov borstvoeding is risicovoller, wat ligt er in het bedje, rook of drink jij, hoe is het klimaat en ventilatie in de kamer. Echte wiegendood heeft ook nog geen bewezen oorzaak. Dood door verstikking zijn veel ouders bang voor. Daar kun je wat aan doen, stevig matras en geen dekens of doeken in bed bijvoorbeeld. Maar hitte en rebreathing speelt ws een grotere rol, of hoe makkelijk je kindje reageert op de prikkel dat de ademhaling belemmerd is.
Nou ja, lang verhaal. Maar met de juiste maatregelen valt het risico ook wel mee. Dat neemt niet weg dat ik het tot een maand of 3 altijd heel erg eng vond.