A
Anoniem
Guest
Ik kreeg gister commentaar van de creche. Toen ik mijn kleine mannetje kwam ophalen werd mij medegedeeld dat mijn mannetje toch wel erg veel huilt en veel aandacht vraagt. Ik heb het hier al vaker gemeld dus wat dat betreft heeft ze wel gelijk….hij is niet de makkelijkste. Maar goed, ik vind zelf dat het steeds beter gaat en zo langzaamaan leert hij ook wel meer om zelfstandig te spelen. En ja hij ging pas met 7 maanden naar de creche dus het heeft voor hem behoorlijk lang geduurd voordat hij er überhaupt een beetje aan gewend was.
Die leidster bedoelde het niet als kritiek, maar meer als tip dat we hem thuis toch nog meer moesten laten huilen en minder oppakken. Ik dacht gelijk: ‘oh jeeh hoe vertel ik dat aan mijn vriend want die is helemaal gek met hem en vind het belachelijk om hem te laten huilen en pakt hem graag op. En ook al bedoelde zij het niet als kritiek, toch voelde ik me wel een beetje beledigd.
Maar goed….het lastige is dat ik aan de ene kant het helemaal met haar eens ben dat hij best veel aandacht vraagt. Maar aan de andere kant….ja weet je…hij is nou eenmaal zo. Ieder kind is anders en het gaat al veel beter. Het maakt me onzeker want aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik nog strenger moet gaan zijn, maar aan de andere kant denk ik ook dat hij misschien wel last heeft van zijn tanden (hij heeft er nog geen een) of iets dergelijks.
Aaah….het is af en toe echt zo lastig. Soms weet ik het ook even niet meer hoor.
Voelde me in ieder geval lekker dom toen ik daar weg ging. Pas later bedacht ik me wat ik allemaal had willen zeggen.
Herkenbaar?