Vorig jaar door omstandigheden geswitscht van werk. Daarom had ik nu weer een tijdelijk contract. Dat contract loopt volgende week af en daarom vroeg ik vorige week of ik niet een keer een gesprek moest hebben over eventuele voortgang. 'ohja, dat moest nog wel even gebeuren'. Ik ging er dus al vanuit dat het wel verlengd zou worden, want anders hadden ze me dit toch al wel medegedeeld. Vanmiddag gesprek gehad en daarin werd ook gevraagd hoeveel ik straks eigenlijk wilde gaan werken. Ik werk nu 40 uur maar straks wil ik graag drie dagen gaan werken. Op zich was dat geen probleem. Maarrrr, toen kwam de aap uit de mouw. Eigenlijk wilden ze me nu een verlenging aanbieden van 5 maanden. Met andere woorden; precies tot het begin van mijn verlof. Na de bevalling moest ik dan maar weer eens op gesprek komen voor een eventueel vervolg op dit kantoor. Ik ben er nog steeds een beetje beduusd van. Het voelt een beetje als uitstel van executie. Natuurlijk ben ik blij dat ik er nu niet meteen uitlig, maar dit voelt ook raar.
Er werd heel erg gepraat in de trant van; ik ging een enorme verandering tegemoet en misschien veranderde ik daardoor wel helemaal, misschien wilde ik wel niet meer werken straks als ik de kleine in mijn armen had gehad, ik moest er niet te lichtvoetig over denken, bla bla bla. Misschien veranderde mijn man wel en wilde hij ineens minder gaan werken, zodat ik dan zou besluiten de kostwinner te worden, of misschien wilden de oma's wel eens iedere dag oppassen, zodat ik toch kon komen werken. Misschien vond ik de afstand van huis naar werk wel ineens teveel. Kortom; het was voor mijn eigen goeddunken om niet nu al beslissingen te hoeven nemen, bla bla bla. Ik heb zelf het gevoel dat ik straks in maart ook niet meer terug hoef te komen, ik heb natuurlijk geen poot om op te staan; ik kan weer aangenomen worden, maar waarom zouden ze dat doen? Ik werk nou eenmaal in een hele zakelijke wereld met voornamelijk mannen en vrouwen die alleen maar op carrière zijn gericht.Nou ja, ze bekijken het maar. Ik zal mijn volgende contract ook netjes uitdienen en ga dan in november op verlof met een dubbele taak; baby werpen en nieuw werk zoeken. Rare wereld. Of denk ik echt te lichtvoetig over de 'hele verandering in mijn leven'?
Er werd heel erg gepraat in de trant van; ik ging een enorme verandering tegemoet en misschien veranderde ik daardoor wel helemaal, misschien wilde ik wel niet meer werken straks als ik de kleine in mijn armen had gehad, ik moest er niet te lichtvoetig over denken, bla bla bla. Misschien veranderde mijn man wel en wilde hij ineens minder gaan werken, zodat ik dan zou besluiten de kostwinner te worden, of misschien wilden de oma's wel eens iedere dag oppassen, zodat ik toch kon komen werken. Misschien vond ik de afstand van huis naar werk wel ineens teveel. Kortom; het was voor mijn eigen goeddunken om niet nu al beslissingen te hoeven nemen, bla bla bla. Ik heb zelf het gevoel dat ik straks in maart ook niet meer terug hoef te komen, ik heb natuurlijk geen poot om op te staan; ik kan weer aangenomen worden, maar waarom zouden ze dat doen? Ik werk nou eenmaal in een hele zakelijke wereld met voornamelijk mannen en vrouwen die alleen maar op carrière zijn gericht.Nou ja, ze bekijken het maar. Ik zal mijn volgende contract ook netjes uitdienen en ga dan in november op verlof met een dubbele taak; baby werpen en nieuw werk zoeken. Rare wereld. Of denk ik echt te lichtvoetig over de 'hele verandering in mijn leven'?