Ha Pino en alle anderen,
Ik heb een miskraam gehad, die ook niet bepaald vanzelf ging. We hadden al een keer een echo gehad, omdat ik een klein beetje bloed verloor. De verloskundige dacht dat het wel mee zou vallen, maar ik mocht voor mijn eigen geruststelling een echo laten maken. Dit hebben we dus gedaan. Alles was goed en het bloeden stopte. Wat ben je dan blij!!
Twee weken later moesten we voor de termijnecho, en toen klopte het hartje niet meer. Het was ook bijna niet meer gegroeid na de eerste echo. Wij zagen het allebei meteen, al voor de gynaceloog iets zei. Wij kregen ook geen keus en dus liep ik elf dagen lang met een overleden kindje in m'n buik. Ik vond het net als jou, vreselijk!! De eerste dagen ging het nog wel, maar na een paar dagen, werd ik er helemaal naar van. Daar komt nog bij dat ik niet goed tegen bloed kan en absoluut niet wist, wat er ging gebeuren, als het spontaan kwam. M'n familie zorgde dat ik zo min mogelijk alleen was, want m'n man moest werken. Hij wilde wel thuis blijven, maar dat vond ik niet zo'n goed idee, hij was zelf na een behandeling net twee weken ziek geweest. Uiteindelijk gebeurde er gewoon helemaal niets. Dus ben ik na 11 dagen toch nog gecurreteerd. Eerst leek het allemaal goed te gaan, maar toen de verdoving 's avonds uitgewerkt was, wist ik me geen raad. Ik kreeg naweeën. En niet zomaar een beetje. Ik wist me geen raad. Verder kreeg ik koorts en moest ik overgeven. Zo zijn we de nacht doorgehobbeld. 's morgens hebben we rechtstreeks naar het ziekenhuis gebeld. Daar ben ik opgenomen. Ik kreeg wee opwekkers ( 5 dagen lang) en antibiotica. Anderhalve dag na m'n opname, liep de koorts opeens op naar de 40. Ik schrok me helemaal klem!! Gelukkig begon het toen weer te zakken. Uiteindelijk mocht ik de vijfde dag weer naar huis.
In het begin was ik heel slap. En ik snapte helemaal niets van al die vrouwen die na een miskraam het liefst meteen weer zwanger willen worden.
Ik kan me jouw reactie dus heel goed voorstellen. december gecuretteerd, maar denk nu intussen al heel anders. Ik wil nu juist wel weer heel graag zwanger worden, al zal dat dan in mijn hart altijd m'n tweede kindje zijn. Ook al was ons eerste kindje nog maar 11 weken. Ik zal het nooit kunnen vergeten. Op het moment stromen de geboortekaartjes hier binnen. Dan hoop ik zo, dat het bij ons de volgende keer wel goed mag gaan.
Die stolsels die je verliest, dat is normaal. Ik verloor ook van die mega stolsels. Maar in het ziekenhuis zeiden ze dat dat juist goed was. Zo lang je koortsvrij bent, is er niets aan de hand. Als je koorts krijgt, geven ze je medicijnen, omdat er dan nog wat is achtergebleven in de baarmoeder.
Ik heb een miskraam gehad, die ook niet bepaald vanzelf ging. We hadden al een keer een echo gehad, omdat ik een klein beetje bloed verloor. De verloskundige dacht dat het wel mee zou vallen, maar ik mocht voor mijn eigen geruststelling een echo laten maken. Dit hebben we dus gedaan. Alles was goed en het bloeden stopte. Wat ben je dan blij!!
Twee weken later moesten we voor de termijnecho, en toen klopte het hartje niet meer. Het was ook bijna niet meer gegroeid na de eerste echo. Wij zagen het allebei meteen, al voor de gynaceloog iets zei. Wij kregen ook geen keus en dus liep ik elf dagen lang met een overleden kindje in m'n buik. Ik vond het net als jou, vreselijk!! De eerste dagen ging het nog wel, maar na een paar dagen, werd ik er helemaal naar van. Daar komt nog bij dat ik niet goed tegen bloed kan en absoluut niet wist, wat er ging gebeuren, als het spontaan kwam. M'n familie zorgde dat ik zo min mogelijk alleen was, want m'n man moest werken. Hij wilde wel thuis blijven, maar dat vond ik niet zo'n goed idee, hij was zelf na een behandeling net twee weken ziek geweest. Uiteindelijk gebeurde er gewoon helemaal niets. Dus ben ik na 11 dagen toch nog gecurreteerd. Eerst leek het allemaal goed te gaan, maar toen de verdoving 's avonds uitgewerkt was, wist ik me geen raad. Ik kreeg naweeën. En niet zomaar een beetje. Ik wist me geen raad. Verder kreeg ik koorts en moest ik overgeven. Zo zijn we de nacht doorgehobbeld. 's morgens hebben we rechtstreeks naar het ziekenhuis gebeld. Daar ben ik opgenomen. Ik kreeg wee opwekkers ( 5 dagen lang) en antibiotica. Anderhalve dag na m'n opname, liep de koorts opeens op naar de 40. Ik schrok me helemaal klem!! Gelukkig begon het toen weer te zakken. Uiteindelijk mocht ik de vijfde dag weer naar huis.
In het begin was ik heel slap. En ik snapte helemaal niets van al die vrouwen die na een miskraam het liefst meteen weer zwanger willen worden.
Ik kan me jouw reactie dus heel goed voorstellen. december gecuretteerd, maar denk nu intussen al heel anders. Ik wil nu juist wel weer heel graag zwanger worden, al zal dat dan in mijn hart altijd m'n tweede kindje zijn. Ook al was ons eerste kindje nog maar 11 weken. Ik zal het nooit kunnen vergeten. Op het moment stromen de geboortekaartjes hier binnen. Dan hoop ik zo, dat het bij ons de volgende keer wel goed mag gaan.
Die stolsels die je verliest, dat is normaal. Ik verloor ook van die mega stolsels. Maar in het ziekenhuis zeiden ze dat dat juist goed was. Zo lang je koortsvrij bent, is er niets aan de hand. Als je koorts krijgt, geven ze je medicijnen, omdat er dan nog wat is achtergebleven in de baarmoeder.