dag lief meisje

A

ANONYMOUS_USERNAME

Na 19 weken en 5 dagen is jou hartje gestopt met kloppen.
Dinsdag ben je uit mijn buik gehaald, en ik voel me zo alleen.
Niemand begrijpt hoeveel pijn het me doet, niemand heeft ook jouw kleine schopjes gevoeld. Mijn lichaam doet overal zeer, mijn borsten doen pijn, mijn bekken doen pijn, maar mijn hart nog het meeste. Het lijkt wel alsof ik toch een echte bevalling heb meegemaakt, of is het mijn lichaam dat afscheid van je neemt. Je broer (10 mnd) snapt er helemaal niks van.. en is ook helemaal van slag.
Dag lief meisje, in mijn hart zal je altijd deelnemen aan ons gezin.
 
Heb net je verhaal gelezen en kreeg er helemaal kippenvel van. Heb zelf een miskraam gehad bij 8 weken. Is natuurlijk niet te vergelijken met wat jij nu doormaakt maar kan me ongeveer wel voorstellen hoe je je voelt. Wil je ontzettend veel sterkte wensen met dit grote verlies.
 
Dag Glenda,

Ik wil je graag laten weten dat ik begrijp hoe jij je voelt. Ik ben afgelopen dinsdag bevallen van een kindje van 14 weken (ik was 17 weken zwanger). Het is zo oneerlijk om te zien dat zo'n mooi kindje dat al zo af was, helaas niet meer verder groeit.
Mij lichaam doet niet heel veel pijn, maar mijn hart wel. Ik kan geen dag verder zonder verschrikkelijk te huilen over het verlies van dit kindje dat wij zo graag wilden hebben. Overdag probeer ik mij groot te houden en ben ik afgeleid door ons ventje van 3 die niet de hele dag met een mama die huilt geconfronteerd mag worden. Maar 's avonds.....dan zijn mijn man en ik er helemaal stuk van.

En geloof mij, ik weet niet hoe jij bevallen bent, maar jouw lichaam heeft een heuze bevalling meegemaakt. Daarom doen je borsten ook zo'n pijn. Mijn borsten staan stijf van de stuwing, maar ja mijn lijf weet dan ook niet dat deze zwangerschap zo verschrikkelijk is geeindigd.

gr Sandra
 
Wat kan ik me dit allemaal voorstellen, wij hebben afgelopen donderdag de 20 weken (+ 3 dagen)  echo gehad, daaruit bleek dat het met ons kindje niet goed is. ze blijkt een open ruggetje te hebben en haar hersen vocht brengt de kleine hersenen nu al zo in de verdrukking dat dit lieve meisje geen kans van leven heeft. we hebben de moeilijkste keuze van ons leven moeten maken en hebben ervoor gekozen de zwangerschap te beeindigen, dit zal aankomende week gebeuren.
Morgen moeten we een afspraak maken wanneer ik opgenomen kan worden, het kon al wel geregeld worden maar aangezien mijn moeder en siefvader in het buitenland wonen wil ik graag wachten tot sowieso mijn moeder hier is.
En wat zie ik er tegen op.....ik ben zo super bang hoe die bevalling moet verlopen, opzich hebben we wel vrede met onze keuze maar er komt zoveel op je af...

Mag ik vragen wat er bij jullie mis was met de baby's?
Hebben jullie voor een begravenis of crematie gekozen?

Heel veel liefs en sterkte voor jullie Randy
 
Dag Randy,

Wat een verschrikkelijk nieuws is dat zeg! Wat zullen jullie het gevoel hebben gehad dat het niet kan dat dit jullie overkomt en net alsof alles even stilstaat en aan je voorbij gaat. En wat een moeilijke en moedige beslissing.
Ik kan jou niet adviseren wat jullie moeten doen. Ik kan alleen zeggen wat wij hebben gedaan. Aangezien onze baby 14 weken oud was, voelt dit voor ons als een late miskraam. Wij hebben al een zoontje van 3 en wilden het verlies van dit kindje, want zo voelt het wel, niet te concreet maken. Wij waren bang dat wij het dan onnodig moeilijk krijgen later. Niet dat het nu niet moeilijk is, maar ja je moet een keuze maken. Omdat ons kindje 14 weken was en wij het graag willen laten onderzoeken hebben wij besloten om het kindje ook niet zelf te cremeren. In onze gedachten zal dit kindje altijd erbij zijn.
Ik weet niet of dit uiteindelijk de juiste is, dat zal de tijd moeten leren. Wij hebben de baby daarom ook geen naam gegeven. Wel hebben wij hele mooie foto's omdat ik op natuurlijke wijze ben bevallen van ons kindje. Daardoor heb ik toch het idee dat wij dit kindje samen hebben leren kennen en ook samen afscheid konden nemen. Ook is het voor mijn idee prettig om te weten dat dit kindje met liefde is ontstaan en ook omringd daarmee afscheid van ons kon nemen. Dat klinkt misschien gek, maar het voelt zo goed.

Ik denk dat je nu vooral naar je gevoel moet luisteren en doen wat jullie denken dat goed is.

Wij weten nog niet wat er mis was, dat horen wij bij onze controle afspraak medio december.

Ik wens jullie heel veel sterkte komende week (hoe ga je bevallen??) en succes met alle te nemen beslissingen.

gr Sandra
 
Hallo Sandra

Ik krijg een normale bevalling, een infuus waardoor het kindje in mijn
buik overlijd en waar ik weeën van krijg.
Ook zal ik een ruggenprik krijgen tegen de pijn, ik ben bijna 22 weken zwanger
als de inleiding zal zijn, wij gaan het kindje dus sowieso cremeren.

Ook ons kindje gaat eerst naar een Academisch ziekenhuis voor onderzoek, dit is ons eerste kindje en we willen wel weten of dit kindje iets heeft wat misschien erfelijk is en wat een invloed kan hebben op een volgende zwangerschap.

De uitslag zal inderdaad lang duren, maar dat is helaas niet anders.
Ik kan jullie besluit ook goed begrijpen, wij hebben deze keuze gemaakt omdat het
kindje toch een centimeter of 28 zal zijn en ik 2 weken van de datum afzit dat je de
keuze niet eens hebt.
 
Beste Glenda en Sandra,

Ook ik herken jullie pijn en verdriet. Na een zwangerschap van 19 weken ben ik 4 september bevallen van  ons eerste kindje een  zoontje, Sven. Een vleesboom (1,5-2  cm)  heeft bij mij bloedingen veroorzaakt, dat uiteindelijk de baarmoeder zo heeft geprikkeld dat ik weeen heb gekregen. Met ons kindje was niets mis, mijn lichaam liet het afweten. Hij was zo klein, maar zo compleet. We hebben veel foto's gemaakt en hebben ook afdrukjes van zijn handjes en voetjes. Wij hebben Sven gecremeerd en ook aangegeven bij het gemeentehuis.

Het is nu 2 maanden geleden en de pijn is er niet minder om geworden. Het lijkt wel of ik steeds meer ga beseffen wat ons is afgenomen. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom. De uitgerekende datum komt ook steeds dichterbij (29 januari).

Ook ik ben op de natuurlijke manier bevallen. Het ziekenhuis vond het niet menselijk om mij de volledige pijn van de bevalling te laten voelen, dus ik heb wel een ruggeprik gehad en iets morfine-achtigs. Ik had de pijn van de bevalling ook niet zelf kunnen dragen. Ik wilde niet bevallen en mijn lichaam was er ook nog helemaal niet klaar voor. Ook zat ik binnen een uur op weeen van om de anderhalve minuut.

Na de bevalling heb ik wel  iets tegen de melkproductie gekregen en gelukkig heb ik daar geen last van gehad.

Aankomende donderdag wordt die vleesboom weggehaald en hoop ik dat ik een hoofdstuk kan afsluiten.

Ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen met het verlies. Randy heel veel sterkte met de bevalling, neem afscheid zoals jullie willen.

Groetjes,
Ivanka
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan