Een beetje huiverig zet ik hier mijn verhaal en vragen neer. Het is mijn bedoeling iets te leren/ wijzer te worden en niet mensen overstuur te maken.
Mijn zus en zwager proberen al lange tijd zonder resultaat een kindje te krijgen en hebben het hier erg moeilijk mee. Het werd voor hen nog moeilijker toen ik zwanger werd.
Het is voor hen zo moeilijk dat ze sinds heb begin van mijn zwangerschap alle contact met ons hebben verbroken. Er wordt niet gereageerd op mijn telefoontjes, sms’jes, berichten en als we allebei bij vrienden of familie uitgenodigd worden, komen zij niet omdat mijn zus mijn zwangere buik niet aan kan zien. Omdat contact maken niet lukte en ik hoorde dat ze in therapie gingen heb ik haar een aantal weken de ruimte gegeven en toen een mail gestuurd waarin ik schreef dat ik haar mis en begrijp dat het hen extra verdriet moet doen dat wij krijgen wat zij zo graag willen en dat een buitenstaande ongetwijfeld de verkeerde dingen zal zeggen maar dat ik ook een luisterend oor heb. De weg terug naar “gewoon”contact word steeds moeilijker.
In een eindeloos lange mail terug werd me duidelijk gemaakt dat ik onmogelijk kan begrijpen wat zij voelen, dat het leven voor hen te moeilijk is om contact te hebben en ze mij uit haar leven negeert. Dit wat zij voelen en daar heb ik het maar mee te doen.
Dit is inmiddels een aantal weken geleden en na een zwangerschap die ver van soepel verloopt ben ik ruim 8 maanden zwanger en kan de bevalling zich elk moment aandienen. Eén van de belangrijkste gebeurtenis uit mijn leven kan ik niet delen met mijn zus.
Familie en vrienden zeggen dat ik het zo vlak voor de bevalling los moet laten en me moet richten op mijn gezondheid en die van ons kindje maar dat lukt me niet. Mijn zus en ik konden altijd bij elkaar terecht. Nu kan zij haar verdriet niet bij mij kwijt ( ik kan volgens haar onmogelijk begrijpen hoe zij zich voelt) en ik kan mijn geluk niet met haar delen ( en daarmee bedoel ik niet dat ik elke echo en gekocht baby pakje wil laten zien maar haar vertellen dat ze tante wordt van een meisje en dat het ondanks alle complicaties goed met ons kindje gaat)
In mijn optiek is verdriet universeel, ook intens verdriet. Ze moeten door een “rouwproces” heen omdat hun toekomst plannen in duigen liggen en ze met veel onduidelijkheid, twijfels en een maatschappij die ingesteld is op gezinnetjes te maken krijgen. Precies begrijpen hoe ze zicht voelt, nee, dat kan ik niet. Ik heb echter mijn portie als kind/tiener gehad en weet hoe het voelt als een ander iets zomaar krijgt terwijl jij daar zo hard voor werkt zonder dat het iets oplevert.
Wellicht raak ik hier een gevoelige snaar en denken jullie “wat zeurt ze nou ze KAN ten minste een kind krijgen” maar wat ik me afvraag is het verdriet zo allesomvattend en overheersend dat het niet op te brengen is om iets van blijdschap voor een zus op te brengen? Ik ben inmiddels heel boos maar voel mij tegelijkertijd schuldig omdat ik toevallig wel een kindje kan krijgen en ik geen idee heb hoe ik het verdriet van mijn zus moet combineren met ons geluk. De hele familie ligt hierdoor uit elkaar.
Heeft iemand tips/adviezen vanuit de "ander kant van het verhaal"
Mijn zus en zwager proberen al lange tijd zonder resultaat een kindje te krijgen en hebben het hier erg moeilijk mee. Het werd voor hen nog moeilijker toen ik zwanger werd.
Het is voor hen zo moeilijk dat ze sinds heb begin van mijn zwangerschap alle contact met ons hebben verbroken. Er wordt niet gereageerd op mijn telefoontjes, sms’jes, berichten en als we allebei bij vrienden of familie uitgenodigd worden, komen zij niet omdat mijn zus mijn zwangere buik niet aan kan zien. Omdat contact maken niet lukte en ik hoorde dat ze in therapie gingen heb ik haar een aantal weken de ruimte gegeven en toen een mail gestuurd waarin ik schreef dat ik haar mis en begrijp dat het hen extra verdriet moet doen dat wij krijgen wat zij zo graag willen en dat een buitenstaande ongetwijfeld de verkeerde dingen zal zeggen maar dat ik ook een luisterend oor heb. De weg terug naar “gewoon”contact word steeds moeilijker.
In een eindeloos lange mail terug werd me duidelijk gemaakt dat ik onmogelijk kan begrijpen wat zij voelen, dat het leven voor hen te moeilijk is om contact te hebben en ze mij uit haar leven negeert. Dit wat zij voelen en daar heb ik het maar mee te doen.
Dit is inmiddels een aantal weken geleden en na een zwangerschap die ver van soepel verloopt ben ik ruim 8 maanden zwanger en kan de bevalling zich elk moment aandienen. Eén van de belangrijkste gebeurtenis uit mijn leven kan ik niet delen met mijn zus.
Familie en vrienden zeggen dat ik het zo vlak voor de bevalling los moet laten en me moet richten op mijn gezondheid en die van ons kindje maar dat lukt me niet. Mijn zus en ik konden altijd bij elkaar terecht. Nu kan zij haar verdriet niet bij mij kwijt ( ik kan volgens haar onmogelijk begrijpen hoe zij zich voelt) en ik kan mijn geluk niet met haar delen ( en daarmee bedoel ik niet dat ik elke echo en gekocht baby pakje wil laten zien maar haar vertellen dat ze tante wordt van een meisje en dat het ondanks alle complicaties goed met ons kindje gaat)
In mijn optiek is verdriet universeel, ook intens verdriet. Ze moeten door een “rouwproces” heen omdat hun toekomst plannen in duigen liggen en ze met veel onduidelijkheid, twijfels en een maatschappij die ingesteld is op gezinnetjes te maken krijgen. Precies begrijpen hoe ze zicht voelt, nee, dat kan ik niet. Ik heb echter mijn portie als kind/tiener gehad en weet hoe het voelt als een ander iets zomaar krijgt terwijl jij daar zo hard voor werkt zonder dat het iets oplevert.
Wellicht raak ik hier een gevoelige snaar en denken jullie “wat zeurt ze nou ze KAN ten minste een kind krijgen” maar wat ik me afvraag is het verdriet zo allesomvattend en overheersend dat het niet op te brengen is om iets van blijdschap voor een zus op te brengen? Ik ben inmiddels heel boos maar voel mij tegelijkertijd schuldig omdat ik toevallig wel een kindje kan krijgen en ik geen idee heb hoe ik het verdriet van mijn zus moet combineren met ons geluk. De hele familie ligt hierdoor uit elkaar.
Heeft iemand tips/adviezen vanuit de "ander kant van het verhaal"