De andere kant van het verhaal, wie weet raad?

Ook ik moest hard huilen als iemand kwam vertellen dat ze zwanger waren. Ik ben wel afhankelijk van de mmm. Maar uiteindelijk maar 17 maanden voor de oudste aan het tobben geweest. De 2e was met 1 rondje hormonen gelukt. Hoewel ik er nog van baal als iemand zegt dat het heel snel ging bij hun, is het bij mij nooit een reden geweest om ze het niet te gunnen. Ik heb altijd even de tijd nodig gehad om het te verwerken. Om vervolgens heerlijk toch wat kadootjes te kopen om te vieren dat ze zwanger waren. En dan was ik ook blij dat hun veel ellende bespaart is gebleven. Ik snap best dat ze het even moest verwerken, maar dit vind ik toch wel ver gaan. Zou iedereen kinderloos moeten blijven omdat het bij hun niet lukt? Beetje onrealistisch hoor. Maar je hebt je best gedaan. Het is nu aan haar. Probeer van je wondertje te genieten. Het is nu haar gemis van een neefje of nichtje. Niet dat van jou!
 
Lieve Amber,

wat een mooie, eerlijke brief heb je geschreven. Ik kan me jouw gevoel heel goed voorstellen. Tegelijkertijd: ik sta in de schoenen van je zus. Ik merk het bij mezelf ook: Mijn neef met wie ik lief en leed deelde, ga ik uit de weg sinds zijn vriendin zwanger is; evenals mijn nichtje dat ik ook even niet hoef te zien. Hetzelfde geldt voor een goede vriendin die ik al ken sinds de lagere school. Laatst heb ik een poging gewaagd en haar opgezocht. Ik raakte er erg van overstuur. Ik zag hoe ze haar best deed zich in te leven, haar woorden afwoog. Dat deed me pijn. Ik dacht: jij moet nu gewoon genieten. En: Dit zou niet zo moeten zijn. En een onhandige opmerking die ze maakte ('Ik vind het ook jammer dat ik niet met jou over dit gevoel kan praten, maar ja, jij hebt het nooit meegemaakt') heeft zich geworteld in mijn hersenen. Ik hoop heel erg dat mijn vriendin, mijn neef en zijn vriendin,mijn nicht en al die mensen die eerder dan ik zwanger zullen zijn me willen vergeven. Me de tijd willen om de feiten te accepteren. Ik denk dat je dat, als je het op kunt brengen, ook aan je zus moet laten weten:"Neem je tijd. Als je er aan toe bent, staat de deur open." Verder niets.
Heel veel sterkte en geniet van je geluk!
 
Ook hier is het herkenbaar wat hierboven is geschreven. Wij voelden soms boosheid, frustratie, onmacht, verdriet etc als er weer iemand zwanger was in onze omgeving...maaaaar ik heb altijd geroepen, de hele wereld kan niet gaan stoppen met het krijgen van kindjes omdat het bij ons niet wil lukken.....dus ik ben nooit iemand uit de weg gegaan. Iedereen wil ditzelfde geluk en iedereen is net zo blij met hun kindje, dus wij deelden daar graag in mee. Bij thuiskomst lieten wij ons verdriet weer toe en konden we huilen...

Gelukkig is onze wens wel uitgekomen na een lange heftige strijd van 4 jaar. Na een moeilijke zwangerschap is 7 weken geleden een prachtig meisje geboren..

Meid ik hoop dat je eruit gaat komen met je zus, maar persoonlijk vind ik dat zij te overdreven reageert, ik bedoel wat verwacht zij als zij wel zwanger raakt? Dat jij dan alles zomaar vergeeft en vergeet?? Pfff aan jouw kant staan is ook niet makkelijk. Ik heb het nu met een vriendin die een baby is verloren die een paar weken ouder zou zijn geweest dan onze dochter, het is vreselijk, maar wederom gaan we elkaar niet uit de weg, maar steunen elkaar. Daarvoor heb je toch familie en vrienden??

Sterkte meid, ook met je naderende bevalling!
 
Lieve allemaal,

Wat mooi dat jullie allemaal zo eerlijk en openhartig reageren, jullie verhalen doen me echt wat! Ik besef nog meer wat voor wonder een kindje krijgen is.

Dat het jullie lukt om, ondanks de pijn die het brengt, toch een beetje blij voor een ander te zijn geeft me hoop. Misschien heeft mijn zus gewoon meer tijd nodig. Ik zal haar zeker laten weten dat de deur open staat en ze welkom is als ze er aan toe is.

Nogmaals bedankt!

Groetjes,
Amber
 
Beste Amber,

wat heb je het respectvol en mooi verwoord. Ik voel direct met je mee, wat een vreselijke situatie voor je zus en wat zou jouw situatie fantastisch moeten zijn.
Ik heb me eigenlijk op geen enkel moment zo gevoeld zoals je zus. Ik wilde heel graag kinderen, maar ik leefde op als een vriendin of buurvrouw zwanger was. Meer ook met de gedachte van de onzekerheid en de belasting van de behandelingen en onderzoek, wens je niemand toe.
En ook ik wil niemand voor het hoofd stoten, want mijn zus (zelfde schuitje), heeft ook heel veel moeite met 'zwangeren' terwijl zij zelf al 5 jaar wacht op haar tweede wondertje. En zij heeft zelfs moeite met het feit dat wij nog door 'kunnen' met behandelingen, terwijl zij al uitbehandeld is. Want nu hebben wij nog wel een kans en zij niet...
Het is heel lastig en moeilijk te bevatten hoe mensen hierin kunnen staan.
Ik hoop voor je dat je enorm gaat genieten van je kleine meisje en dat je zus bij draait omdat ze tante wordt van een ongelooflijk gewenst kindje! (mijn zus past inmiddels op ons kleintje als ik werk, dus de wonderen zijn de wereld zeker niet uit!!!)

Lieve groet,
Krista
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan