De bevalling een week geleden

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vandaag sta ik een stil bij vorige week donderdag. Een week geleden alweer bevallen. De dagen gaan achteraf gezien dan snel. Ik heb moeite met het feit dat ik mijn muisje en mijn zwangerschap in het verleden moet laten. En elke week zal ik een week verder verwijderd worden van het feit dat ik zwanger was.

De dag staat in mijn geheugen gegrift. Maar toch ben ik bang om straks dingen te vergeten. Een week geleden en nu schijnt buiten alweer de zon. We moeten ons leven straks gaan oppakken. Een hele rare gedachte is dat. Ik kan het maar moeilijk verkroppen.

Ik heb een boek besteld "stille baby's" een dezer dagen zal het op de mat liggen. Ik hoop zo dat ik vertrouwen weer krijg in de toekomst. Maar nu lukt het niet.

Voel me inderdaad leeg en wacht nog steeds te ontwaken uit deze nachtmerrie en dan realiseer ik me dit is geen nachtmerrie; het is mijn leven.

Echt ik probeer positief te zijn, maar het lukt niet.

Groetjes
talke
 
Lieve Talke,

Ik wil je als eerste nog veel sterkte en troost wensen voor de komende tijd. Het gaat inderdaad snel de tijd. het is nu alweer ruim een half jaar geleden dat onze dochter Jade is geboren na 23 weken zwangerschap.

Ik kan me nu niet meer herrineren wat  ik de eerste maand na de bevalling  heb gedaan. Ik weet wel een aantal activiteiten, maar die dagen zijn gewoon voorbij gegaan. Blijkbaar.....

Ook ik telde de weken en bedacht me dat over een tijdje Jade langer er niet meer was, dan dat ik zwanger van haar was. Naarmate de tijd echter verstreek, werd dat minder belangrijk en ik  zou nu niet weten welke dag dat was. Een belangrijke en rare dag was de uitgerekende datum. Op deze dag waren mijn man en ik samen, maar er gebeurde niets. Logisch natuurlijk, maar een vreemde ervaring. Die dag kwam het besef dat ik niet meer in de periode zat dat ik zwanger was geweest.
Die periode sloot ik daarmee af en heeft een positief effect op mij gehad.  

Je zal jezelf stukje voor stukje terugvinden.  Als ik in mezelf keek (zo stelde ik het me voor), vond ik  een tijd een klein verdrietig meisje dat alleen maar huilde. Het lachende en nieuwsgierige maisje dat ik normaal ben, was niet meer te vinden. Langzamer aan ging het verdrietige meisje minder hard huilen en stak het vrolijke meisje haar hoofd weer om de hoek. Het verdrietige meisje zit er nog steeds, maar ze huilt niet meer, verdrietig zal ze denk ik altijd wel blijven. Het vrolijke, nieuwsgierige meisje is weer  lekker aan het spelen en ik voel me meer mijzelf.  

Geef het tijd en ga jezelf niet geforceerd positief zitten voelen. Dat is nergens voor nodig.  

Heel veel sterkte.
Janneke

   
 
Lieve Talke,

Ik ken je nog van het 'zwanger worden' forum, inmiddels alweer n jaar geleden...Jeetje wat schrok ik van je verhaal...Kwam hier 'zomaar' even kijken en herkende je naam..

Weet verder niet goed wat ik moet zeggen, maar wil je onwijs veel sterkte wensen meid met jullie verlies!!!!!

Knuf Melanie
 
Hallo meiden,

Vandaag gaat het wel weer. Ik heb net het boek Stille baby's in een ruk uitgelezen. Zo herkenbaar. Blij dat ik het heb besteld. Het geeft me een beetje het gevoel dat ik niet alleen sta. Natuurlijk jullie zullen vaak net zo gedacht hebben. Ik heb behoefte aan verhalen.

Vooral verhalen met een goede afloop. In de zin van dat de mensen de toekomst weer zagen zitten of dat ze opnieuw zwanger zijn geraakt en dat het daarin goed gaat.

Ik weet dat een nieuwe zwangerschap mijn muisje niet terugbrengt maar oo wat zou het toch een pleister zijn op onze wonden. De kinderwens blijft...............

Ik hoop dat we het alsnog mogen meemaken. Ik heb het gevoel dat weer zwanger worden mijn gemoedstoestand wat tot rust brengt. Zeker zullen we dan veel zorgen hebben, maar ik heb het er voor over.

dikke kus talke
 
Hallo Talke,

Het is inmiddels bijna drie jaar geleden dat vreugde en verdriet bij ons naast elkaar lagen. Ook ik ben mijzelf hard tegen gekomen. Ik heb de draad weer opgepakt en ben verder gegaan. Ik ben weer zwanger geworden en ik kan je vertellen dat dat een hele spannende tijd was. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan en zijn wij nu de gelukkige ouders van een dochter en een zoon. We hebben het er zelfs over gehad om nog een poging te wagen om een wondertje op de wereld te zetten.
Als je wilt mag je me mailen. sigridrichardensterre@hotmail.com
Verder wens ik je heel veel sterkte.

Veel liefs Sigrid.

P.s Toen ik ben bevallen van mijn dochter Luna* Hebben we spinazie met een bal gehakt gehad en dat vergeet ik nooit meer.
 
Hoi Talke,

volgens mij hebben we ooit wel tegelijk op het zwanger worden forum gezeten, en mijn verhaal is dan wel anders dan die van jou, maar wel een verhaal met een positieve afloop.

Eind april twee jaar geleden ben ik na 18 weken zwnagerschappen bevallen. Het kindje was al overleden, ik hoefde dus godzijdank geen moeilijke beslissing te nemen. Zo'n bevalling is moeilijk, want je wil helemaal niet, en je vraagt je steeds af waarom wij, waarom ons kind. Bij ons is er geen enkele afwijking gevonden, en het was dus een raadsel oftewel domme pech.

Ik wilde gewoon were snel zwanger worden, niet om dat kindje te vergeten, je vergeet het nooit, maar ons doel was niet ebriekt wij wilde nog een kindje, en dara moest je toch echt weer zwanger voor worden. Gelukkig ging dat vrij vlot en in juli testte ik positief. Vroig jaar begin april ben ik bevallen van een gezonde knul en nu ben ik alweer ruim 32 zwanger van weer een april kindje.

Ik wete niet of de afwijking die jouw kindje had verhoogde kansen geven voor een volgende keer, maar ik weet wel dat je gewoon moet blijven dromen. Dromen zijn namelijk de hoop voor je toekomst.

Je zal altijd verdriet blijven voelen, maar de scherpe kanten gaan er van af. En hoe moeilijk het ook is, zeker op dit moment, maar je moet ook los kunnen laten. Nu zal je nog denken, ja maar hoe, en misschien zelfs wel, maar dat wil ik niet. Maar ergens is dat zonnestraaltje voor jou, dat speciaal schijnt voor jou en als je dat straaltje vindt en pakt dan kun je weer geluk voelen.

Ik wens je heel veel sterkte.

Liefs
Miep

 
Dat doet me zo goed dat jullie weer verder in het leven zijn.


Ik kon me je inderdaad herinneren Miep. Maar wist je voorgeschiedenis niet.

Ons kindje had trisomie 9 (ik vind het een vreselijk woord) maw het was niet met leven verenigbaar. Het is geconstateerd bij na een vruchtwaterpunctie na de de twintig weken echo. volgens de arts was de herhalingskans klein, Het was zeer zeldzaam.

Na de bevalling zijn de mensen van de klinische genetica geweest 2 verschillende doktoren hebben inderdaad bevestigd dat het niet erfelijk was en dat we ons niet hoefden te laten onderzoeken, omdat mijn man weet dat ik een onzeker type ben heeft hij er toch op aangedrongen en hebben ze bloed afgenomen, over 9 weken krijgen we hier de uitslag van. Ben hier bestwel bang voor. ik kan het niet meer in perspectief zien en denk dat ze zeker iets zullen vinden.

Ik vind het heel moeilijk om positief daarover te zijn, alhoewel daar alle aanleiding toe is. Ik ben bang dat onze kinderwens niet in vervulling gaat. Vandaar dat ik behoefte heb om te horen dat mensen na hun verlies nog een gezond kindje op de wereld hebben mogen zetten.

Ik probeer mijn droom vast te houden. Al valt me dat op dit moment zwaar

bedankt dat jullie je verhaal hierneer zetten.

kus talke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan