Ik begrijp helaas ook hoe jij je voelt, ik heb niet hetzelfde meegemaakt. Hier komt mijn verhaal.
In 2000 heb ik een miskraam gehad. Bij de echo met 12 weken bleek er geen leven te zijn (nooit geweest), het was met 6 weken niet gaan leven. Mijn lichaam pakt dit signaal niet op (of veel te laat).
Direct daarna eind 2000 was ik weer zwanger (zat 1 menstruatie tussen). Ik kreeg weer een miskraam begin 2001. Ik ben toen weer een halfjaar aan de pil gegaan, wij waren er even zat van. Ik dacht het is vast gekomen omdat ik te snel direct weer wilde zwanger zijn.
In de loop van dat jaar probeerden wij het weer en hup weer zwanger....en weer een miskraam.
Deze drie miskramen waren allemaal hetzelfde, een aanlegfout en daarom kwam het niet tot leven met 6 weken. Mijn lichaam pikt dat signaal te laat op en gaat pas na 14 weken afstoten. Chromosomenonderzoek heeft niets uitgewezen.
Wij zijn gezond.
Een jaar na de laatste zwangerschap (ik hebn toen geen pil gebruikt) was ik weer zwanger.
En ineens ging alles goed! Ik ben dan ook na een fantastische zwangerschap in 2003 bevallen van onze eerste!
Na 1,5 jaar stopte ik weer met de pil en na 16 maanden was ik pas weer zwanger (had wel weer een rare cyclus gehad een paar keer maar geen positieve testen).
Alles leek weer goed te gaan deze keer, met 7 weken, 10, 12 en 14 weken goede echo's en toen pofff met 16 weken bleek de baby te zijn overleden.
Wij weten inmiddels dat het kindje een chromosomale afwijking had en dus ziek was. Dat maakt mijn verdriet om het verlies niet groter, maar wel beter te accepteren.
Nu laden wij weer op om het opnieuw te proberen, dat valt niet altijd mee.
Je blijft toch vrezen voor het ergste. Maar ik heb van onze gyn begrepen dat wat ons overkomt niet te voorkomen is.
Zoals zij concludeert, wij hebben nu eenmaal meer pech op dit gebied dan een ander.
Dat is wel vervelend vind ik, maar weet je, dat betekent ook dat het een keer goed kan gaan. Onze zoon is daar het bewijs van. Zij gelooft ook niet dat hij een toevalstreffer is geweest.
Misschien moeten we nog 100 keer op het doel schieten en nog meer verdriet ondergaan, maar eens zal het nog een keer goed gaan.
Als er bij jullie geen oorzaak is gevonden, dan is het misschien voor jullie wel hetzelfde. Een aanlegfout is helaas niet te voorkomen, maar geeft wel heel veel verdriet.
Veel sterkte!
In 2000 heb ik een miskraam gehad. Bij de echo met 12 weken bleek er geen leven te zijn (nooit geweest), het was met 6 weken niet gaan leven. Mijn lichaam pakt dit signaal niet op (of veel te laat).
Direct daarna eind 2000 was ik weer zwanger (zat 1 menstruatie tussen). Ik kreeg weer een miskraam begin 2001. Ik ben toen weer een halfjaar aan de pil gegaan, wij waren er even zat van. Ik dacht het is vast gekomen omdat ik te snel direct weer wilde zwanger zijn.
In de loop van dat jaar probeerden wij het weer en hup weer zwanger....en weer een miskraam.
Deze drie miskramen waren allemaal hetzelfde, een aanlegfout en daarom kwam het niet tot leven met 6 weken. Mijn lichaam pikt dat signaal te laat op en gaat pas na 14 weken afstoten. Chromosomenonderzoek heeft niets uitgewezen.
Wij zijn gezond.
Een jaar na de laatste zwangerschap (ik hebn toen geen pil gebruikt) was ik weer zwanger.
En ineens ging alles goed! Ik ben dan ook na een fantastische zwangerschap in 2003 bevallen van onze eerste!
Na 1,5 jaar stopte ik weer met de pil en na 16 maanden was ik pas weer zwanger (had wel weer een rare cyclus gehad een paar keer maar geen positieve testen).
Alles leek weer goed te gaan deze keer, met 7 weken, 10, 12 en 14 weken goede echo's en toen pofff met 16 weken bleek de baby te zijn overleden.
Wij weten inmiddels dat het kindje een chromosomale afwijking had en dus ziek was. Dat maakt mijn verdriet om het verlies niet groter, maar wel beter te accepteren.
Nu laden wij weer op om het opnieuw te proberen, dat valt niet altijd mee.
Je blijft toch vrezen voor het ergste. Maar ik heb van onze gyn begrepen dat wat ons overkomt niet te voorkomen is.
Zoals zij concludeert, wij hebben nu eenmaal meer pech op dit gebied dan een ander.
Dat is wel vervelend vind ik, maar weet je, dat betekent ook dat het een keer goed kan gaan. Onze zoon is daar het bewijs van. Zij gelooft ook niet dat hij een toevalstreffer is geweest.
Misschien moeten we nog 100 keer op het doel schieten en nog meer verdriet ondergaan, maar eens zal het nog een keer goed gaan.
Als er bij jullie geen oorzaak is gevonden, dan is het misschien voor jullie wel hetzelfde. Een aanlegfout is helaas niet te voorkomen, maar geeft wel heel veel verdriet.
Veel sterkte!