Dit is nu mijn derde zwangerschap.
Ik merk vooral dat er mensen helpen met boodschappen van het karretje in de auto te tillen (wat fijn is in het laatste trimester) en dat er niet per se veel van je verwacht wordt.
Als we met de hele familie samen komen is het vaak dat iedereen wat eten mee neemt en ook een handje helpt waar nodig. Bij mijn zwangerschappen merk ik dat ik vooral hierin "ontzien" wordt (minder helpen/mee hoeven nemen).
Na mijn eerste twee zwangerschappen was ik vrij vlot weer op de been (binnen een paar dagen kon ik rustig aan zelf al wat dingen doen zoals koken, trap lopen, vaatwasser in-/uitruimen etc.) Dan zeiden ze ook tegen mij steeds: rustig aan, je bent kraamvrouw etc. Dat voelde soms wel betuttelend (vooral toen ons zoontje opgenomen werd op de spoedeisende hulp, ik mocht niet eens zelf lopen maar werd in een rolstoel met de maxi cosi op schoot door het ziekenhuis gereden).
Nu met deze zwangerschap hebben we te horen gekregen dat ons kindje niet levensvatbaar is, sindsdien wordt er door sommige ineens hetzelfde verwacht als op het moment dat ik niet zwanger ben, terwijl ik nog steeds zwanger ben. Ik ga binnenkort van deze baby bevallen, tijdens de bevalling zal het komen te overlijden (bevalling wordt opgewekt omdat uitdragen voor mij een risico is). Sommige kijken naar mijn buik, dan naar mij (in mijn ogen) en dan kijken ze weg zonder wat te zeggen (terwijl ze anders dingen zeiden als: je gaat het al zien, wat leuk of ze toonden interesse in de zwangerschap en in mij). Gelukkig reageert niet iedereen zo en wordt er door anderen ook wat van gezegd als dit gebeurd.
Als het je echt dwars zit kan en mag je er best wat van zeggen (rechtstreeks of via een algemeen bericht wat je stuurt). Meestal is het lief en zorgzaam bedoeld en hebben ze niet door dat het soms fijn is om dingen gewoom zelf te doen.
Ik merk vooral dat er mensen helpen met boodschappen van het karretje in de auto te tillen (wat fijn is in het laatste trimester) en dat er niet per se veel van je verwacht wordt.
Als we met de hele familie samen komen is het vaak dat iedereen wat eten mee neemt en ook een handje helpt waar nodig. Bij mijn zwangerschappen merk ik dat ik vooral hierin "ontzien" wordt (minder helpen/mee hoeven nemen).
Na mijn eerste twee zwangerschappen was ik vrij vlot weer op de been (binnen een paar dagen kon ik rustig aan zelf al wat dingen doen zoals koken, trap lopen, vaatwasser in-/uitruimen etc.) Dan zeiden ze ook tegen mij steeds: rustig aan, je bent kraamvrouw etc. Dat voelde soms wel betuttelend (vooral toen ons zoontje opgenomen werd op de spoedeisende hulp, ik mocht niet eens zelf lopen maar werd in een rolstoel met de maxi cosi op schoot door het ziekenhuis gereden).
Nu met deze zwangerschap hebben we te horen gekregen dat ons kindje niet levensvatbaar is, sindsdien wordt er door sommige ineens hetzelfde verwacht als op het moment dat ik niet zwanger ben, terwijl ik nog steeds zwanger ben. Ik ga binnenkort van deze baby bevallen, tijdens de bevalling zal het komen te overlijden (bevalling wordt opgewekt omdat uitdragen voor mij een risico is). Sommige kijken naar mijn buik, dan naar mij (in mijn ogen) en dan kijken ze weg zonder wat te zeggen (terwijl ze anders dingen zeiden als: je gaat het al zien, wat leuk of ze toonden interesse in de zwangerschap en in mij). Gelukkig reageert niet iedereen zo en wordt er door anderen ook wat van gezegd als dit gebeurd.
Als het je echt dwars zit kan en mag je er best wat van zeggen (rechtstreeks of via een algemeen bericht wat je stuurt). Meestal is het lief en zorgzaam bedoeld en hebben ze niet door dat het soms fijn is om dingen gewoom zelf te doen.