De kriebels/zorgen

O ships Twijfels vieren hier hoogtij. Niet voor wat betreft mijn zwangerschap want ik voel me prima. Ik maak me geen zorgen om de baby, die vermaakt zich wel in mijn buik. Maar over 4 maanden is hier een klein mensje die totaal afhankelijk is van ons . Man wat een verantwoordelijkheid. Hebben we er wel goed over nagedacht? Hele uitgebreide gesprekken hebben we niet gehad. Wel dat ons leven gaat veranderen, maar verder niet echt. In ieder geval gaat mijn dagelijks leven er totaal anders uitzien en aan de ene kant kan ik niet wachten en aan de andere kant denk ik o wat heb ik gedaan?? Hebben we er wel goed over nagedacht? Snap ik straks wel hoe ik de baby moet verzorgen? Kan ik me geduld bewaren als het kind het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Ben ik als het kind straks in de pubertijd is niet te oud zodat ik belangrijke signalen mis, niet weet wat er speelt, pffffff. Heeft iedereen last van de twijfels? Lag er gisteren wakker van. O als ik maar geen muts wordt die het alleen maar over voeding heeft en billenuitslag.

Mijn vriend heeft zoiets van, ach je gaat het geweldig doen en we zijn met zijn tweeën, maar toch. Ik ben zo gewend om dingen zelf te doen, dat ik nu al gestoord word omdat ik gewoon dingen vergeet zoals de was uit de machine te halen, hoe moet dat straks met de baby? We kunnen niet meer terug.

Hebben jullie dit soort gekke gedachtes ook?
 
He TIl, dit hoort er bij ;-)
Ik had het bij de eerste en nu ook weer hoor...

Ik denk persoonlijk alleen maar goed, want je wilt het goed doen, het is niet zo maar iets

en ja het gooit je hele leven om, maar het is zo GAAAAAAAFFFFFFF

aanpoten - genieten
druk - en soms zo relaxt
gezellig - hectisch
humeurig - vrolijk

eigenlijk alles.... het geeft zo veel moois, het is alleen zoals ik het ervaren heb, het eerste jaar wennen/aanpassen en daarna heb je een ritme, gaat het soepeler....


en voor d erest kan ik je de tip geven..... er zit geen handleiding bij, doe wat je goed lijkt op dat moment en soms zal het best anders gaan dan je hoopte maar ook dan kom je er uit!

SUCCES
 
Zo nuchter mogelijk in de opvoeding stappen is denk ik een belangrijk punt. Je weet toch niet van te voren wat voor kind je krijgt, misschien is het wel een krijsertje of juist een heel rustig en gehoorzaam kindje. Je weet het niet... En vertrouwen op je partner, dat hij je zal aanvullen waar jij tekort schiet en dat is andersom ook zo. Maar ik ken die gevoelens wel ja... M'n vriend vergeet soms ook de meest domme dingen waarbij ik denk; heb jij soms ook last van zwangerschapshormonen? En dan ben ik zo bang dat het straks ook zo gaat als de baby er is. Maar dan wordt het ineens allemaal anders en krijg je dat vader/moederinstinct. Maar probeer ondertussen die gevoelens en gedachten die je nu hebt uit te schakelen... Dat gaat zo makkelijk nog niet!
 
Lastig lijkt me dat, ik heb nog geen twijfels over wat er straks gaat komen, maar eerder over alles voor die tijd. We gaan ons huis nog verbouwen, we hebben nog steeds geen meubels voor de babykamer en geen kinderwagen, op het werk moet ik nog heel veel doen in weinig tijd, ga zo maar door... Vooral die verbouwing lig ik wakker van maar komt vast allemaal goed. En als de baby er is ontwikkelen we vast een soort moederinstinct! De baby geeft het zelf ook wel aan als er wat is dus niet teveel over in zitten!
 
Hebben we er wel goed over nagedacht?
Het krijgen van een kind kun je jaren over praten, maar het blijft droogzwemmen. Als je allebei realiseert dat het je leven even flink op z'n kop zet, maar er verder ook heel veel dingen hetzelfde blijven komt het vast helemaal goed.

Snap ik straks wel hoe ik de baby moet verzorgen?
Ja en nee tegelijk. Het ene moment gaat het vanzelf en het volgende moment vraag je je af welk zalfje toch waar moet en wanneer mag je nou een zetpil geven??
Gelukkig zijn miljoenen vrouwen je voor gegaan en is er altijd wel iemand in de buurt die je kan vertellen hoe bepaalde dingen "moeten/kunnen"

Kan ik me geduld bewaren als het kind het bloed onder mijn nagels vandaan haalt?
Ja en nee tegelijk, er zullen vaak genoeg momenten zijn waarop je, je geduld niet kunt bewaren, maar ook heel veel momenten waarop het wel lukt.

Ben ik als het kind straks in de pubertijd is niet te oud zodat ik belangrijke signalen mis, niet weet wat er speelt, pffffff.?
Vast niet en ja misschien ga je signalen wel missen, maar loslaten is liefhebben en in de pubertijd is de grootste en beste leerschool, vallen en opstaan voor een puber. Als je maar klaar staat bij de landing dan komt het vast wel goed.

O als ik maar geen muts wordt die het alleen maar over voeding heeft en billenuitslag!!!
haha ja die onderwerpen zullen vast aan de orde komen tijdens gesprekken, maar zolang je interesses verder gaan dan dat, blijft er ook genoeg ander gespreksvoer over.

Algehele conclusie:
Als moeder wil je altijd het beste voor je kind en wil je als moeder altijd alles op de beste manier doen.
Die intentie is geweldig en kun je ook echt wel vasthouden, maar bedenk bij elke keer dat je toch even iets anders reageerde dan dat je gehoopt had dat je ook gewoon mens bent die wel een prachtig kind op de wereld heeft gezet, maar daarbij geen gebruiksaanwijzing hebt gekregen waardoor het soms gewoon even ploeteren is.

 
haha ja ik heb hetzelfde meegemaakt alleen was ik met de eerste 23 heb nu 2 puberzonen van 11 en 13 en ben nu 36 en zwanger van de derde ,maar het komt allemaal goed je leert het vanzelf soms met vallen en opstaan haha .
succes
 
Mijn vriend heeft dit gevoel ook af en toe. Hij vraagt zich steeds af of hij wel een goede en leuke vader zal zijn. Een onzekerheid die denk ik pas weggaat als hij de kleine leert kennen.

Ik heb er het volste vertrouwen in.

Mijn zorgen zitten meer in de combi moeder/werken. Het lijkt me zo'n malle molen waar ik in terecht ga komen. Terwijl ik graag echte aandacht aan mijn kindje wil geven.
 
Komt mij bekend voor, maar het komt altijd goed.
Ik heb inmiddels een dochter van 6, gescheiden van m'n eerste man en inmiddels weer de leukste liefste, meest eigenwijze man die er bestaat.
Ik heb samen met haar diepe dalen gekend, betreft scheiding en gezondheid, maar wat ben ik trots op mezelf.
Opvoeden is moeilijk, er is geen handleiding wat hoort bij je kindje en samen met je partner moet je het schip besturen. Maar als je naar je eigen gevoel luistert komt het echt wel goed! Als je twijfelt zijn er altijd wel mensen in de buurt die je kunnen adviseren. Huisarts, consultatiebureau en vriendinnen en je (schoon-)moeder.
Wat ik vooral geleerd heb is geef het kind vrijheid, laat hem/haar lekker de wereld ontdekken. En boem is HO! Duik er niet meteen bovenop, maar laat hem/haar even aanmodderen.
Mijn dochter is nu zo lief, gehoorzaam en beleefd dat ik echt hoop dat onze 2e kindje ook zo is. Dan mag ik mezelf onwijs in de handen knijpen....
De puberteit komt nog wel, maar daar heb ik wel vertrouwen in, vooral omdat mijn partner mij steunt en achter beslissingen sta.
 
Terug
Bovenaan