De tijd gaat zo snel, hoe gaan jullie hier mee om

A

ANONYMOUS_USERNAME

New member
Zoals de titel al aangeeft, het gaat te snel. Sinds de geboorte van onze eerste dochter 3 jaar geleden zit mijn leven in een soort van sneltrein. De dagen, de weken de maanden de jaren vliegen. Ik vind het soms erg moeilijk te begrijpen dat het zo snel gaat, en ik wordt ook steeds banger dat ik er niet genoeg ben geweest, dit heb ik gevoel heb ik ineens heel erg sinds de geboorte van onze 2e dochter, zij wordt binnenkort 10 maanden. Ik merk dat ik erg emotioneel ben.<br />Wie herkent dit? Ik krijg een soort van angst gevoel, en het overheerst merk ik. <br />
 
Wat vervelend dat je je zo voelt. Mijn dochter is 1.5 en vind de tijd ook zo snel gaan!  Mis de baby periode soms wel, maar het js ook zo leuk als ze nieuwe dingen leert. En door corona juist extra veel tijd samen thuis geweest omdat we toch niet veel konden doen, dus dat heb jij vast ook gehad. Ik werk 3 dagen per week en daarnaast dus mooi 4 dagen thuis.  Hoeveel dagen werk je ? 
Ik heb persoonlijk geen angst of iets dergelijks over hoe snel de tijd gaat. Ik hou zo ontzettend veel van haar dat het soms gewoon pijn aan mijn hart doet. Dus mijn angst zit eerder in dat i hoop dat er niets zal gebeuren zoals jn het water vallen  etc. Haha maar dat kan ik wel goed van me af zetten. 
Als je er echt veel mee zit zou ik contact opnemen met psycholoog. Even goed erover praten , cadeautje aan jezelf is dat.
 
Jaa het is echt vervelend, mijn hele zwangerschap geen last gehad met rare moodswings, of dergelijke.
Nu ik officieel ben ontzwangerd krijg ik van dit soort gevoelens, ik hou vreselijk veel van mijn kinderen, al typende ben ik aan het janken. Zit ik in een soort hormoon dip?

Ik werk ook 3 dagen en vind de vrije dagen met de kinderen heerlijk, soms wel zwaar maar dat hoort erbij.
 
Het gaat inderdaad echt snel, maar ik word er niet heel emotioneel van. Wel besef ik nu mijn oudste 4 is geworden hoe vreselijk snel het is gegaan en dat ik eerder minder wil werken dan meer, om haar nog veel te kunnen zien. Ik werk maar 2 dagen, maar zie haar doordeweeks dus maar 3 middagen. Dat vind ik vreselijk weinig.
Mijn jongste is 2 en we zijn dus ook echt uit de baby’s. En waar ik het ook heel leuk vind om de twee zo samen te zien, vind ik het ook moeilijk omdat ik denk dat er geen derde meer gaat komen. De babyspullen wegdoen is ook iets wat ik echt (nog) niet kan.
Dus ik herken het zeker, maar niet zo extreem.
 
Ja de tijd gaat echt snel. Mijn dochters zijn nu 4.5 en 2.5, en het lijkt gisteren dat de oudste geboren werd...maar het is echt al bijna 4.5 jaar terug.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet perse heel erg vindt, dat we nu al jaren verder zijn. Alles wordt alweer makkelijker, het voelt alsof we even in wat rustiger vaarwater zitten nu. Ik vind het eerlijk gezegd ook heerlijk dat m'n oudste nu op school zit. Even wat meer rust in huis, overdag. En ook deze leeftijd is zoooo leuk!

Ik mis niet perse die lange dagen thuis, dat vond ik met 2 kinderen onder de 4 jaar in huis altijd best pittig (ze schelen 21 maanden dus ik heb ze ruim 2 jaar samen thuis gehad) De minuten die weg tikten op de klok, de flesjes en slaapjes en ritmes en al het huilen, eerlijk gezegd mis ik dat gewoon niet en ben ik blij nu 2 'grote' kinderen te hebben.

Toch ben ik 25 weken zwanger nu van een 3e dochter. Met 2 kinderen was ons gezin toch echt nog niet compleet. De jaren zijn wat dat betreft wel te snel gegaan en we hadden toch echt wel het verlangen om nog 1x een baby te mogen krijgen, nog 1x zo'n frummeltje..♡ ook al betekent dat weer een paar jaar lang terug in ritmes, huilen en flesjes en nog meer gebroken nachten (want na deze 4.5 jaar slapen we nog steeds zelden door helaas)..
Na 2 kinderen was ik er nog niet klaar voor om alle babyspullen weg te doen. Straks na de 3e wel denk ik. Ik voel aan alles dat 3 genoeg is, dat we dan compleet zijn. Ik ga er nog 1x keihard van genieten (en afzien haha) met zo'n klein baby'tje...en daarna komt het echt nooit meer terug. Maar stiekem kan ik daar ook al nu naar uitkijken, het moment dat ze alle3 op school/peuterspeelzaal zitten en ik weer een beetje tijd voor mezelf krijg in plaats van het gesjouw met kinderen in de supermarkt en de speeltuin, hihi. Want hoe mooi het ook is, kleine kinderen.. het zijn de meest intense jaren uit m'n leven en ik weet nu al dat ik er ook keihard van ga genieten als ik weer wat meer tijd voor mezelf heb over een paar jaartjes.
 
Ik herken het wel een beetje hoor. Zeker in dat eerste jaar dat ik nog aan het ontzwangeren was. Ik was nog zo bezig met de bevalling en de eerste maanden, voor je het weet is dat eerste half jaar voorbij. Voor anderen is het allemaal al oud nieuws. Maar voor mij was het allemaal nog zo vers. En je knippert een keer en ze wordt 1. Ik kon daar echt wel even van huilen. Dat ik de geschiedenis nog even vast wilde houden ofzo. 
Nu ben ik 35 weken zwanger van de tweede en de eerste wordt bijna 2. Dit is ook mega snel gegaan. En als ik eraan denk dan steekt het wel. Veel op de zwangerschap gefocust, maar de oudste was er ook. En andersom. De zwangerschap is deze keer minder bijzonder en er is minder tijd om er intensief mee bezig te zijn. Juist door de oudste. Moest ik er niet meer van genieten? Ik ben gewoon nu al bezig met de gedachte of het verantwoord is om met 40/41 jr nog een derde te willen, omdat die jonge jaren zo voorbij vliegen. Dat parkeer ik wel omdat ik ook mega hormonaal ben haha!
Maar tegelijk vind ik de leeftijd 1-2 jaar wel veel leuker! Die babytijd vond ik maar zwaar. Nu kletst ze lekker, we kunnen dingen samen doen, ze loopt en helpt enzo. Ik zie er ook wel tegenop om die eerste 6 maanden weer te moeten doen. Sinds mn oudste echt haar eigen persoontje wordt is dat gevoel van geschiedenis vast willen houden wel iets gesleten. Maargoed. Als ik erover nadenk hoe snel het gaat en dat ze straks gewoon volwassen is, of ik mee mag maken dat dat gebeurt... Dan stromen zo de tranen weer hoor. Sinds mijn eerste bevalling jank ik sowieso sneller dan voorheen ?
Hoe ik ermee om ga?
- fotoboekjes maken met alle belangrijke momenten en die zo af en toe terug kijken
- bedenken hoeveel leuker het elke dag wordt. Dat deze leeftijd leuker is dan jonge baby zijn. En dat er nog heel veel leuke momenten komen die dan weer mogelijk zijn. Straks dagjes weg, vakanties met kinderen die dat volledig meemaken. Zelfs volwassen: ik doe superleuke dingen met mijn moeder. Elke leeftijd heeft wat leuks. 
- soms gewoon even lekker nostalgisch zijn en haar knuffelen met tranen in mn ogen
- niet teveel werken, er zoveel mogelijk zijn. Want eerlijk? Mn werk is echt nummer 2 geworden. Vind het niet zo belangrijk meer. Mijn grootste hobby is mijn dochter en straks 2 dochters ♥️
 
 
Ik had tot 1,5 ofzo ook echt wel moeite met elke vooruitgang die meer afstand betekende. Bijvoorbeeld niet meer in de cosleeper willen slapen rond 8 mnd. Iedereen sliep beter. En toch miste ik haar zo naast me. En dan gingen de gedachtes... Er komt steeds meer afstand. Hopelijk gaat ze niet verhuizen naar australie als ze groot is ofzo!! Kon ik echt melodramatisch van worden ?
 
Bedankt voor alle reacties, het zal er allemaal wel bij horen.
En fijn dat ik niet de enige ben, ik vind dit soort forums altijd zo prettig, ben niet echt iemand die dit soort gevoelens snel uitspreekt, en hier echt over praat.
Ik geniet elke dag van m’n kinderen, en vind elke fase mooi.
De peuterpuber uitbarstingen iets minder, maar zelfs daar zitten dingen in en bij waar ik veel van leer.

Fijne zondag allemaal ☀️

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan