@Fieke, moeilijk hè! Ik heb de eerste twee maanden (voordat ik wist dat ik pcos heb) alle verschijnselen zitten uitpluizen. Elk pijntje of dingetje dat ik voelde. Ik was er constant mee bezig.. Toen ik hoorde dat ik pcos heb en met medicatie ging beginnen, werd de controle zoeken over iets waar ik echt geen controle over heb een ding. Zeker met veel vriendinnen om me heen die zonder pardon twee kids kregen. Na 2 maanden hiervan werd ik zo gek van mezelf dat ik besloot dat dat het niet waard is. Ik hield geen leven meer over. Vanaf dat punt veranderde het wel echt. In mijn geval is loslaten niet echt mogelijk gezien ik dagelijks van alles moet monitoren, (werken met donor) danwel in het ziekenhuis loop. Maar dat is ok. Ik heb inmiddels geleerd om niet teveel te verwachten, om signalen gewoon op te pikken maar niet meer te analyseren. Ook niet als ze anders zijn dan anders. Want wat er ook gaande is in je lijf, het gebeurt of het gebeurt niet ??
En soms heb ik echt goede dagen en weken en kan ik er goed mee omgaan. Dan voel ik me best sterk en heb ik een gezonde dosis hoop. En soms wil ik drie dagen huilen van wanhoop, of het ooit wel goed komt! En dan heb ik dus drie kutdagen. Mijn beste ‘advies’ zou zijn: ben niet te hard voor jezelf hierin en geef het tijd. Je begint aan iets wat super spannend is! Hoe je daarmee omgaat is een proces denk ik? De afleiding is fijn en zoek gewoon naar momenten waarop dat lukt. Elk moment is er een, of het nou 5 minuten of een uur is. En als het even niet lukt, dan lukt het even niet…
