Lieve meiden,
Dit zijn de momenten dat ik zo blij ben met het forum (anders ook wel hoor....). Het doet me zo goed om nu al jullie reacties te lezen. Erg lief hoor en ik raak er een beetje ontroerd door.
Wat vanmiddag betreft; het was bepaald geen lolletje, Mijn God, wat deed dat een pijn. Ik heb gewoon liggen huilen van de pijn op de ok. De anaesthesist werkte via een röntgenapparaat en ik lag zodanig, dat ik mee kon kijken. Op zeker moment, toen hij de contrastvloeitstof inspoot, zag je hoe dicht hij met de naald bij de zenuw zat, dus was het ook niet zo raar dat ik zo'n pijn had. Het schoot echt door mijn rechterbeen heen. Vreselijk! Hij besloot de naald iets terug te halen, omdat het zo pijnlijk was en toen hij de pijnstillende vloeistof inspoot zakte het langzaam weg. Pffffff......ik heb nog geroepen: "En ik dacht dat een bevalling zeer deed !!!". Ze moesten er om lachen in de o.k. Ik weet natuurlijk nog dat dat ook geen pretje was, maar ja dat slijt, dat zie je wel weer en voor mij is het al meer dan 3 jaar geleden, want bij Siebe had ik een sectio.
Na de behandeling moest ik nog een kwartiertje op de uitslaapkamer van de o.k. blijven en omdat mijn hartslag erg laag was (60) kwamen ze vragen of ik me wel goed voelde en of ik niet misselijk was, maar nee hoor, niks aan de hand. Ik ben wel tot een uur na de ingreep erg emotioneel geweest. Zodra men vroeg hoe het ging (men zag natuurlijk dat ik had gehuild), kwamen de waterlanders weer, stom hoor. Er kwamen ook veel emoties los, omdat ik steeds moest denken aan de sectio en de dingen die destijds allemaal zijn gepasseerd. Daarna mocht ik al weer naar de afdeling en om 17 uur mocht ik naar huis. Weliswaar met een rechterbeen dat aanvoelde of het sliep en daardoor was het moeilijk om te lopen, maar dat was rond 19.00 uur weer weg. Nu lig ik in bed, omdat ik het toch even rustig aan wil doen. Mijn rug en been voelen moe, maar tot dusver goed aan, maar ik juich nog maar niet. Over 8 weken moet ik terug komen bij de anaesthesist. Ik mag alles gewoon doen en hij wil dan horen hoe het is gegaan. Als het maar 2-3 dagen werkt is dit niet de juiste weg, maar betekent dat wel dat we op de juiste plek zitten. Hoe verder zien we dan weer. Als het b.v. een week of 6 aanhoudt, wordt het nogmaals herhaald, maar hopelijk is het voldoende geweest dat ik er langere tijd mee door kan. Het is even afwachten nu.
Ik hoop dat ik nu na 8 jaar eindelijk van die verdomde pijn af ben en een zo normaal mogelijk leven kan gaan leiden zonder pijnstillers (ik ben een slechte pilleneter, maar soms kan het niet anders!). Niet dat ik niet probeerde een normaal leven te leiden, maar die stomme rug was wel vaak een spelbreker en ik moest veel te vaak rekening houden met de activiteiten die ik wilde gaan doen. Om maar niet te spreken van al die keren dat ik geheel 'buiten werking' was en mijn ouders, zus en verdere familie in moest schakelen om mijn kindjes te verzorgen en mijn huishouden draaiende te houden. Vooral ook sinds ik er alleen voor sta. Ik heb in die 8 jaar ook zeker goede periodes gekend en dan kon ik erg veel dingen wel doen, maar steeds ging het weer fout.
Ik heb jullie weer een beetje bijgepraat en nogmaals dank je wel voor jullie lieve reacties!
Groetjes Fonske.