Denken jullie er wel nog eens aan?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Aan de bevalling bedoel ik dan.
Iedereen zegt altijd: Zodra de baby op je buik ligt, ben je alles vergeten, ook de pijn. Maar is dat echt zo?

Ik denk nog vaak terug aan de keizersnede en de bloeding die mij bijna het leven kostte daarna.
Ook aan de pijn, maar ook aan het geluk.
Ik ben heel blij met mijn kindje, maar vraag me af ooit nog zo iets mee te willen maken. Elke bevalling is anders, maar nog een kindje, ik weet het niet hoor.

Hebben jullie dat ook? Dat je soms denkt: pff wat was het zwaar, nooit meer? Of ben ik daar de enige in?
 
Hoi hoi
Daar ben je denk ik zeker niet de enige in!
Ik heb hetzelfde, alhoewel het nu wel steeds minder word. Ik heb een hele heftige en snelle bevalling gehad, zelfs de gyn vond de bevalling heftig en die zijn toch wel wat gewend zou je zeggen. Ik heb er wekenlang echt elke dag aan gedacht en er ook weleens een traantje om gelaten, maar sinds een week of 2 denk ik er niet zo vaak meer aan. Wij hebben nu 2 kindjes, een dochter en nu dus een zoontje en we hebben (vantevoren al) besloten datt het zo goed is. Ik heb een hele zware zwangerschap en bevalling gehad dus ik vind het mooi zo. Maar zoals je zegt iedere bevalling is anders, de bevalling van mn dochter zou ik zo weer doen, maar deze wil ik nooit meer meemaken!
Dus je bent zeker niet de enige!
Heel veel succes en geluk met je kleintje en ik hoop dat je het (net als ik) snel een plaatsje kunt geven
Liefs,
 
Hai Bibi,

Ik denk dat het er ook mee te maken hee hoe jouw bevalling is verlopen. Je hebt zoiets heftigs meegemaakt, dat blijft in je hoofd zitten. Heb je daar hulp bij? Zou ik wel verwachten, is helemaal niet gek.

Ik zie net dat Baby Blues ook e-mail en telefoniwche consulten doet.. http://www.babyblues-domstad.nl/home

Persoonlijk denk ik er niet veel meer aan na 8 weken. Wel kan ik bozig en verdrietig zijn over de knip en hoe het nu daar voelt. Hard en trekkerig. De gyn zei tijdens de nacontrole dat het misschien te strak gehecht is. Daar kan ik boos van worden en geeft me met terugwerkerkende kracht een mind fijn gevoel over de bevalling.

Sterkte en neem je gevoel serieus, het was echt heel heftig wat je mee hebt gemaakt.
 
Ik heb bij mijn eerste een hele heftige bevalling gehad en ik kan uit ervaring zeggen dat de herinneringen door de tijd heen minder heftig worden. Het slijt dus. Uiteindelijk kom je op een punt dat de wens voor een volgend kind groter is dan de ellende van een bevalling. Uiteindelijk duurt een bevalling natuurlijk maar een beperkte periode en je krijgt er enorm veel voor terug.
Mijn tweede bevalling vond ik veel minder heftig terwijl ik daar echt tegenop zag, maar voor mij is het goed zo, met 2 mooie kinderen.

 
Hoi,

Hier een augustus-mama die ook even meeleest.

Ik denk dat het heel normaal is dat je nog regelmatig terugdenkt aan de bevalling. Helemaal in jouw geval, als het zo heftig is geweest! En de daarbij horende twijfels zijn ook niet vreemd, zo'n bevalling kan best traumatisch zijn. En aangezien je lichaam je ook vaak herinnert aan de gebeurtenis, denk je er automatisch vaak aan.

Ikzelf denk nog vaak terug aan de bevalling, maar niet op een negatieve manier. Tegenovergesteld, ik wil het graag nog eens meemaken. Ik kijk er eigenlijk alweer naar uit om zwanger te worden en weer om het af te sluiten met zoiets wonderlijks als een bevalling. Ik heb dan ook een topbevalling gehad, supersnel maar het ging allemaal zo relaxed dat ik er positief op terugkijk. Ondanks dat ik er nog steeds niet helemaal van hersteld ben (15 weken geleden bevallen!).
Afgelopen week zijn een vriendin en mijn schoonzus bevallen, en ik ben bijna jaloers dat ik het niet was haha.
Ik wil de komende tijd erg mijn best gaan doen om weer lichamelijk fit te worden (wat afvallen en aansterken...) en hopelijk kunnen we daarna voor een tweede kindje gaan!

Maar meid, je bent niet de enige die dus nog regelmatig aan de bevalling denkt! Geef het de tijd om het een plaatsje te geven, het is zoiets overweldigends! Met de tijd ga je er misschien wel anders over denken.
 
Ik voel precies hetzelfde als jij!
Ik had er altijd 2 gewild, maar na deze bevalling moet ik er niet aan denken!
Ben zo bang voor weer een vroeg geboorte, of weer een keizersnede, en maanden ziekenhuis, of weer dat lange herstel.
Mijn bevalling was vreselijk. Lisa kwam bijna 11 weken te vroeg, en ik was altijd als de doods voor een keizersnede en riep steeds: als het niet nodig is, dan echt niet hoor!!! En tja dan gebeurd het toch. Ik vind het nu na 5 maanden nog steeds raar voelen, en als ik er aan terug denk kan ik nog emotioneel worden. Ik wil dit nooit weer! En ook al is de kans klein, hij is er, en dat blijft altijd in mijn hoofd!
 
Ook ik vind het niet raar. De bevalling is voor mij niet zwaar geweest, wel de weeënstorm waar ik in kwam. En ook wel het bloedverlies na de bevalling, teveel, maar lang niet zoveel als jij bent verloren! (en ik heb ik er nog steeds wel eens last van, draaierig worden doordat het nog niet helemaal op peil is etc... laat staan jij! denk ik dan..)
Toch denk ik niet veel meer aan de bevalling, al heb ik wel nog het ongeloof dat IK ben bevallen en het heb doorstaan en nu een mooie zoon heb. We willen in de toekomst graag een tweede kindje. Gezien het geluk wat ik nu van ons kindje heb, heb ik het er allemaal weer voor over. Maar als ik verder nadenk, over hoe lastig de zwangerschap is geweest (bekkeninstabiliteit en onverklaarbare extreme vermoeidheid)... dan krab ik nog wel even achter m'n oren of ik dat wel wil. Want als de zwangerschap weer net zo zwaar zal zijn, hoe moet ik dan in hemelsnaam voor onze zoon nog kunnen zorgen op dat moment etc. En dan komen ook de echte herinneringen van de weeënstorm weer terug die ik gewoon o.a. door die vermoeidheid echt niet aankon. Dus nee, ik ben het echt niet allemaal over 1 dag en 1 nacht vergeten en ik heb het vermoeden dat het nog wel langer zo blijft. Maar het gaat er denk ik meer om hoe je zelf met die gedachten etc. omgaat. Als je er dag en nacht mee bezig blijft dan is dat ook niet echt goed voor je denk ik... Maar dat zal de verwerking dan wel zijn aangezien jouw bevalling wel heel erg heftig is geweest!!
 
Bibi.
Ik denk dat dat voor iedereen anders is..
Ik heb bij mijn eerste zwangerschap het HELLP syndroom gehad en ik was zo ziek..dat ik bijna het loodje legde..daarop volgde een spoedkeizersnee met 35 weken en mijn dochter kwam op de neonatologie en ik op de ic.
Na 3 dagen zag ik mijn kindje pas..(had het wel eerder gezien maar door medicatie kon ik me daar niks van herinneren)
Afschuwelijke tijd en veel angst.
Toch wist ik al snel dat ik graag nog een kindje wou.
En na een jaar was ik in verwachting..Ik was meer bang voor de ziekte maar ging er met gezonde geest voor..extra controles enz..
Die zwangerschap ging perfect en ik beviel met 41 weken op de natuurlijke manier.
Nu bij mijn tweeling zwangerschap was mijn bevalling eigenlijk ook een ramp..maar ik ben gewoon te nuchter denk ik om daar over in te zitten.(gewoon bevallen en daarna met spoed een keizersnee, waarop mijn kind niet ademde...)


Geef jezelf de tijd...je lijf is nog zwaar aan het ontzwangeren..vol met hormonen en onzekerheden..
Straks na een jaar zal je zien dat alles er heel anders uit ziet en dat je het grootste enge geoel wel kwijt bent.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan