Depressie of een dipje?!

A

Anoniem

Guest
Halloo mama's!

Ik zit steeds meer in een dip en als dit zo door gaat dan word het misschien wel een depressie.
Ik geniet heel erg van ons meissie die nu al 3 maand is maar ik kan het niet goed vinden met mijn schoonfamilie, elke keer als we daar heen "moeten" dan ben ik de hele dag depri en ben me aan het voorbereiden wat er nu weer zal komen.
Als we daar zijn dan heb ik bijna nooit ons meissie vast maar hun willen constant haar vast houden en op schoot hebben terwijl ze dat niet eens altijd leuk vind en zodra ze gaat jammeren of huilen dan pak ik haar ook wel maar dan krijg ik meteen commetaar van "pak je haar nu al weer af" zulke dingen pff word er zo moe van..
Laatst ook waren we daar en  mijn schoonmoeder  had haar op schoot en toen liep ze zomaar weg met haar en daarna vroeg ik van wat heb je gedaan en toen zei ze ik heb gekeken of ze een vieze broek had! nou ja dat is haar taak toch helemaal niet! Het is niet hun kind! Zulke dingen en ik heb het vaker gehad dat 1 van hun haar vast hielt en dan lopen ze weg met haar, echt zo van ik loop even weg en dan zie ik  haar niet alsof we haar dan niet in de gaten kunnen houden.
Ik heb er ook zo'n moeite mee als mijn man alleen met ons meissie naar hun toe gaat (is nog nooit voorgekomen ) want mijn man houd haar niet in de gaten net als ik maar die laat haar gewoon de hele avond bij iedereen op schoot zitten (van schoot naar schoot) en als ik erbij ben dan hou ik het in de gaten dat dat niet gebeurd want anders word ze zo onrustig en dan gaat ze huilen enzo
Maarja mijn probleem word alleen opgelost als we daar niet meer heen gaan maar dat kan niet want hun zijn opa en oma en dat niet alleen mijn man kan het goed met hun vinden maar we hebben wel afgesproken dat we niet meer zovaak gaan! (dat scheelt al hihi)
Nou ik kan nog vele verhalen vertellen wat er nog meer gebeurd daar waar ik het niet mee eens ben maar dan ben ik nog wel even bezig..
Heeft iemand tips voor mij hoe ik met dit soortt dingen mee om kan gaan?

xxx meimams
 
Hallo meimama,
heb je er al eens met je schoonfamilie over gesproken waarom je niet wilt dat je kleintje van schoot naar schoot gaat? want ik ben daar zelf ook heel erg op tegen (maar mijn kleintje is ook nog maar 12 dagen...) Ik heb tijdens de zwangerschap al aan mensen uitgelegd dat ik dat zo voel omdat het niet goed voor de kleine is.
als het me nu niet bevalt of als het Dean niet bevalt pak ik hem gewoon weer terug. Eventueel commentaar negeer ik of ik zeg gewoon waarom ik dat doe.

Als mama is het toch je taak om je kleintje te beschermen en niet om iedereen te vriend te houden. Dat zullen ze toch ook begrijpen denk ik... en anders is het jammer dan. Je doet het goed als mama en daar moet je in geloven! laat je niet van je stuk brengen door anderen! (Ik weet dat het moeilijk is hoor, geloof me maar...) maar toch moet je doen wat voor je kleintje het beste is, zelf kan ze het nog niet.

groetjes Mama in aantocht.
 
Ik heb al meer verhalen gelezen over (met name) schoonmoeders, ook tijdens het zwangerschapsforum. Er zijn veel vrouwen die weten wat je meemaakt, inclusief mezelf!

Ik heb ook veel commentaar gehad van mijn schoonouders. Lotte was erg onrustig (zeg maar gerust bijna een huilbaby). We zijn zelfs een week in het ziekenhuis geweest toen ze 6 weken was. Kinderarts, kinderpsycholoog, kinderfysio, haptonomie en osteopatie. Ze is gelukkig nu wel rustig en huilt alleen als ze honger heeft of moe is. Normaal dus. (Ze is nu bijna 14 weken)

Al die tijd hebben wij haar grotendeels afgeschermd, want het probleem bleek al snel dat ze een prikkelbare baby is. Door rust en regelmaat is ze rustig, maar van nieuwe dingen is ze de hele dag van slag en begint weer constant te huilen. Mijn schoonouders hebben zoiets van 'het zal allemaal wel mee vallen' en vinden dat we ons aanstellen.

Hiervan word ik ontzettend boos, omdat ze wel alleen maar klagen. 'We voelen ons geen opa en oma' en 'we zien haar nooit'. Vooral dit laatste komt doordat Lotte heel veel slaapt, zelfs nu nog. En ik vertik het om haar wakker te houden terwijl ze het nodig heeft. Hierdoor kunnen we niet zo makkelijk weg en zien andere mensen haar niet zo vaak. Maar ook door hun houding hoeft het van mij niet zo meer. Als ze ons (en vooral dus Lotte) niet serieus nemen, denk dan maar niet dat ik hen vraag om op te passen of wat dan ook.

Twee weken geleden werd ik heel boos op m'n schoonvader. Ik vertelde hem wat we aan het doen waren (o.a. babymassage en zo) met Lotte en wat de diagnose was (snel overprikkeld) en hij reageerde van 'nou dat zal allemaal wel meevallen'.   Ik zei toen 'De artsen in het ziekenhuis zeggen het, de haptonoom, de osteopaat en ik!, dus zo is het gewoon!'. Hoe durft 'ie! Terwijl hij haar (tegen wil en dank) maar een paar keer even snel heeft gezien! Ik ben toch degene die de hele dag voor haar zorgt???
Op deze manier worden hun privileges als opa en oma behoorlijk gekort hoor!
Gelukkig staat mijn man aan mijn kant, dat scheelt.


Groetjes, Marisa
 


Heey mama in aantocht!

Laatst op een verjaardag heb ik tegen hun gezegd dat ik het niet leuk vind dat ze van schoot naar schoot gaat en dat ze er heel onrustig door word en het enige wat hun zeggen is dat je daar niks aan kunt doen en dat iedereen zo'n pasgeboren baby leuk vind om vast te houden pfff dus daar heb  ik niks aan!
Ik pak haar ook gewoon terug hoor als ze te lang bij iemand zit of als ze gaat huilen enzo en trek me ook niks van het commetaar aan alleen ik weet nooit zo goed hoe ik daar op moet reageren.
Ik bescherm haar wel goed en de volgende keer als we er weer heen gaan neem ik het campingbedje mee of een wippertje want dan kan ze daar mooi in want sávonds heeft ze een huiluurtje dan wil ze niet slapen en we gaan daar meestal sávonds heen omdat mijn man overdag werkt.

xxx meimams
 


Heey marisa!

Mijn meissie is ook snel prikkelbaar en ik denk meerdere baby's als het te druk is of veel nieuwe gezichten noem maar op maar toch houden anderen daar geen rekening mee inclusief de moeders terwijl je zou denken dat die wel dingen herkennen!
Je mag echt van geluk spreken dat je man je helpt want ik heb soms echt het gevoel dat ik er alleen voor sta, mijn man ziet het erge er niet van in bijv van schoot naar schoot en nog meerdere dingen terwijl ik dat echt niet leuk vind.
Net als het flesje dat hebben nu alle opa en oma's nu 1x gedaan en nu doen we dat gewoon zelf want als een ander dat doet dan is ze meer aan het glimlachen en spelen dan het drinken zelf en mijn man en ik zijn heel streng en dringen ook echt door dat ze drinkt dat doet een ander niet en dan heeft ze te weinig gehad maar ook dat word niet gewaardeert want ze vragen elke keer of ze het mogen doen en dan zeg ik gewoon dat ik het zelf doe en dan zijn ze  teleurgesteld.
Nu gaan we gewoon na het flesje en voor de andere weer weg zodat we zeker weten dat ze niet afgeleid word en als het niet anders kan dan geef ik het daar maar dan ga ik even ergens anders zitten.

Het is wat die schoonouders pfff

xxx meimams
 
Owja hoe dneken jullie over als je man alleen naar jullie schoonouders gaat of naar een verjaardag waar hun ook zijn?

Wij hebben binnenkort een verjaardag en ik moet dan werken en mijn schoonouders hebben gezegd dat ze mijn man en onze dochter wel willen ophalen maar ik vind dat niet zo'n goed plan want mijn man houd onze dochter niet in de gaten en dan kunnen hun alles doen met haar dat ze willen en dan gaat ze vast en zeker van schoot naar schoot en na de laatste fles moet ze daar slapenm en dan moet ze weer waklker gemaakt worden noem maar op zoveel dingen waarom ik het niet leuk vind.
Maar wat kan ik tegen hun zeggen, dat we wel een andere keer gaan ofzo?

xxx
 
Hey meimams,

Tja, dat zijn lastige dingen. Ikzelf heb onze kleine nog nooit meegenomen naar een verjaardag of iets degelijks. Dat is vragen om moeilijkheden inderdaad... Wij zijn zondag voor het eerst naar de oma van mijn man geweest (dat mensje is 94, dus die is niet zo druk) en ze was zo onder de indruk (en ze had ook ongetwijfeld last van de warmte) dat ze de hele dag gehuild heeft en pas om 21.30 uur ging slapen.

Heb je je man  wel eens heel goed uitgelegd waarom je het niet wilt? Bij ons was in het begin ook miscommunicatie over waarom ik zo beschermend was en mijn man begreep het niet. Dit naar aanleiding van bijv. de 60e verjaardag van mijn schoonvader. Die was heel belangrijk voor hem en hij bleef maar van alles vragen. Of we een weekendje weg konden met z'n allen, of anders met z'n allen uit eten. Dit alles inclusief de kleine. Nou, nee dus!
Maar dan leg je haar toch in een campingbedje, was het commentaar. Als je kleintje rust en regelmaat nodig heeft, werkt dat dus niet zo simpel. En dat is voor anderen moeilijk te begrijpen.

Ik word daar boos over, want ze blijven zeuren. Maar no way dat er dingen gebeuren die ik niet wil voor haar. Zij is belangrijker en hoewel het heel moeilijk is, hou ik m'n poot stijf. Maar het helpt wel als je man je daarin steunt...

Groetjes, Marisa
 
hier exact het zelfde, wij " moeten" er iedere zondag heen, het is geen verplichting maar moet je eens niet komen......ojee ojee.

ik wil ook niet dat hun hem vasthouden. ik pak hem gewoon direct zelf en laat hem niet meer los, hij word alnog bijna uit mijn handen getrokken hoor. en juist vanwege deze dingen ben ik dus ook de hele zondag al chagerijnig omdat ik weet dat we om half 8 daar weer heen moeten, het is zelfs zo erg dat ik af en toe de flessen zo uitkiem dat hij net om half 8 een fles moet, yes dan hoeven we pas later die kant op.

eiegenlijk erg sneu dat ik zo doe, maar ik voel me er gewoon erg rot, ik wil mijn kindje het liefst voor mijzelf en mensen die ik wil, maja het zijn mijn man zijn ouders dus ik kan er niet onderuit....


maar inderdaad de hele zondag ben ik chagerijnig.

oja, en alles wat op maandag niet goed gaat, komt omdat we zondag daar zijn geweest (ik weet niet wie ik dan voor de gek hou hoor)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan