Depressie?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Mijn zoontje is nu ruim 6 maanden toen hij geboren was wist ik niet zo goed wat ik met hem aan moest.
Ik weet het het klinkt gek maar ik vondt het maar lastig .
Het geven van borstvoeding vondt ik ook maar niks ondanks het niks aan vinden heb ik het toch tot 5 maanden gegeven wilde het toch wel blijven doen.
Als hij huilden begreep ik niet echt waarom, ik had gewoon niks met hem.
Ik voelde en voel me nog steeds behoorlijk schuldig hier over.
Mijn partner weet hier niks van af en mensen in mijn omgeving ook niet.
Ik zette me gelukkige gezichtje op maar van binnen kon ik wel janken.
Begin de laatste tyd wel bij te komen, begin eindelijk te genieten van me kleine mannetje.
Contact met de buiten wereld heb ik ook niet echt meer omdat ik zo erg met me zelf bezig ben geweest.
Sinds begin dit jaar werk ik weer voor 2 dagen in de week in een heel leuk bedrijfje heb het erg naar me zin en ontmoet leuke mensen.
Begin te begrijpen dat ik uit een dal moet komen en dat ik er nog steeds niet ben,op bepaalde momenten voel ik me niet gelukkig en verdrietig weet niet goed waar dit vandaan komt ,ik ben reuze blij en gelukkig met me partner en kleine mannetje en heb niks te klagen, maar toch er mist iets!
Vraag me af of ik hulp moet vragen of dat ik met me partner moet praten hierover.
Want heb ook het idee dat ik mijn partner verwaarloos,ben boos op hem om de stomste dingen en in sex heb ik al helemaal geen zin.
Ben ik de enige die dit heeft?
Sorry moest dit even van me afschrijven.
groetjes
 
Als deze ongelukkig momenten de overhand hebben zou ik wel hulp gaan zoeken.
Het is zo zonde dat de tijd voorbij gaat en je zo ongelukkig bent, dat oefent ook grote druk uit op je man en je zoon en jullie relatie.
Ik weet wel: hormonen doen hééééle rare dingen met je psychisch welzijn...ik herken het wel iets namelijk. Er mist iets....je voelt je ongelukkig en je weet niet waarom.
Er is al een half jaar voorbij zeg je, ook dan kun je nog veel last van je hormonen hebben.
Maar, zoals ik zei, het lijkt erop dat de ongelukkige momenten bij jou de overhand hebben, en das toch wel lang al een halfjaar.
Je moet over een drempel heen als je hulp wilt zoeken. Het voelt vaak als falen, terwijl je verstandelijk wel kunt relativeren dat je je niet hoeft te schamen en schuldig te voelen.
Maar wat is de rol van je man hierin??? Wat doet hij voor je, praten jullie er samen over, heeft hij en toont hij begrip??? Laat hij veel van de zorg van jullie kindje aan jou over inclusief het huishouden??? (das bij heel veel vrouwen ook een groot probleem, en kan ook leiden tot depressies in combinatie met hormonen, maar misschien heb je wel een geweldige vent).
Denk niet: ik begin uit het dal te klimmen (meestal is dat juist het zwaarste) ik kan het wel zonder deskundige hulp... want dan is er dus niemand die je bij kan sturen als er weer even een terugval is.
Wie weet ben je er sneller weer boven op met behulp van een deskundige (kan ook alleen je huisarts zijn hoor!).
Heel veel sterkte!
 
Nu ik je stukje nog een keer lees begrijp ik dat je er niet met partner over praat???
Das wel héél belangrijk hoor! Heeft hij niet door dat er iets is, vraagt hij wel eens iets aan je in die richting? Is voor hem ook moeilijk natuurlijk!
 
Ik heb al eerder je berichtje gelezen en het liet met niet los, dus vandaar dat ik hierbij toch nog even reageer (man en kind liggen al te slapen).

Bespreek het eerst even met je partner zou ik zeggen. Wie weet lucht dat ontzettend op. Samen ben je immers een team. Communicatie is zo belangrijk!!!! Hij is er ook om je te steunen. Weet jij wel wat er in zijn koppie omgaat? Voor hem is ook alles anders nu. Praat echt met elkaar, regel desnoods een avondje oppas en ga uit eten of ga op een zondagmiddag lekker wandelen. Op deze manier kom je ook niet nader tot elkaar.

Vergeet ook niet dat er een heleboel veranderd als je een kind krijgt.  Je bent ineens moeder.  Jij bent niet de enige die aan  je kindje moet wennen, maar je  kindje moet ook aan jou wennen, ja toch? Je hebt nog last van  alle hormonen  én borstvoedingshormonen.  
Een kindje vergt veel tijd, dus aan jezelf kom je misschien niet altijd toe.
Het vergt allemaal een hoop aanpassingsvermogen. Éven een boodschap doen, moet je bij wijze van spreken al opnieuw leren doen, namelijk mét kind(erwagen).

Had je het je allemaal anders voorgesteld van tevoren?
Heb je nog gebroken nachten? Want als iets funest is voor je geestelijk vermogen is het wel slaaptekort.  Probeer dan eventueel 's middags even te liggen.

Je kan het altijd bespreken op het CB, zij zijn er ook om naar je te luisteren en zij hebben een heleboel ervaring op dat gebied. Je bent echt de enige niet! Zij weten dan als geen ander of een afspraak bij de huisarts nodig is.

Laat nog even wat van je horen. Succes met je beslissing.  

Liefs, Wendela
 
hoi wendela
bedankt voor je reactie.
Met me partner kan ik op zich wel praten maar als het om dit soort dingen gaat dan klap ik dicht en vindt ik het behoorlijk moeilijk om het te bespreken.
Ik heb een tyd terug mijn gevoelens een beetje op geschreven maar hij had de brief niet gelezen vondt het geloof ik niet erg belangrijk.
Begrijp me niet verkeerd me partner is geen boeman ofzo hoor maar met dit soort dingen geeft hij niet thuis.
Hij is geweldig met de kleine en met mij kom niks te kort maar ja daar ga ik weer ER MIST IETS.
Zit er elke dag wel over natedenken wat dat dan moet zijn maar weet het gewoon niet.
Ik heb geen slapeloze nachten eigelijk ook helemaal niet gehad.
De kleine slaapt heerlijk door van 19.00 tot 8.30 dus ben niet oververmoeid ofzo.
Voel me wel vermoeid maar ja andere rede dus.
IK moet deze week toch naar het cb dus denk dat het beter is niet alleen voor mij maar ook voor mijn familie dat ik hulp ga vragen denk dat ik je raad maar ga opvolgen want heb nu eigelijk wel door dat ik er iets aan moet gaan doen.
Mijn partner en ik hebben opzich nooit mot, hij vindt wel regelmatig dat ik een rot humeur heb maar dan snauw ik hem maar af.
Terwijl hij ook alleen maar zijn best doet.
Nu ik dit schrijf begrijp ik steeds meer dat ik iets moet doen want straks gaat door mij mijn relatie kapot en dat wil ik zeker niet.
groetjes
 
Zo te lezen weet je partner ook niet goed hoe hij met alles/jou om moet gaan.
Toch lijkt het me dat hij op z'n minst naar je kan luisteren, maar je hebt er mannen bij... Een vriendin van me blijft zeggen: "Die mannen... die komen echt van een andere planeet."

Zoals mijn man het laatst omschreef: "je bent steeds weer bezig een ander ritme te vinden. Steeds verandert er weer iets in de situatie en ben je weer bezig je ritme om te gooien. Dat vergt ook een hoop energie." Hij heeft daarin wel gelijk vind ik.

Wel lekker dat je kindje al zo goed doorslaapt zeg, petje af!

Zelf ben ik nogal een praattype, dus als mij iets dwars zit, ga ik niet eerder slapen voor het is uitgepraat.
Het lijkt me heel moeilijk om dicht te klappen op momenten dat je dat eigenlijk niet zou moeten hebben. Maar misschien sluit je partner alle 'deuren' bij voorbaat door zijn houding of onverschilligheid, dat je daardoor dichtklapt?!
Of misschien zit het probleem bij jou wel veel dieper, misschien heb je allerlei dingen opgekropt zitten die je nog niet hebt verwerkt uit het verleden en dat die dingen er in het begin (en nog steeds) voor hebben gezorgd dat je niet zo goed raad wist met je kindje.

Kon je voorheen wel altijd goed praten met je partner? Heb je geen goede vriendin of moeder met wie je je gevoelens kan delen?

Soms kom je er alleen echt niet uit. Hoe graag we dat allemaal willen in deze harde maatschappij. Er wordt zoveel van je verwacht en we willen laten zien dat we sterk zijn en alles aankunnen. Zelf zie je het  snel als 'zwakte' als het maar niet wil lukken op die manier die je voor ogen hebt. Maar het is nog zwakker om in de put te blijven zitten. En al zoek je geen hulp voor jezelf, doe het dan voor je kindje, want die voelt dat ook echt wel dat jij niet 100% bent.

Nou ja, ik leef in ieder geval met je mee.  
Sterkte en in de tussentijd kun je het misschien een beetje van je afschrijven???

Liefs, Wendela
 
hoi wendela
Mijn partner wil altyd wel dat ik met hem praat als me iets dwars zit maar als ik dan wil praten heeft ie geen tyd of is te moe.
De verzorging van die kleine komt ook grote deels op mijn nek.
Want die 2 tellen die hij per dag met die kleine besteed is niks.
Denk weleens, ,jy wilde toch ook kinderen.
Heb natuurlijk dan nog het huishouden en me werk.
En als er iets gedaan moet worden thuis of iets dergelijks dan doet gekke  brenda het wel even.
Misschien neem ik wel te veel dingen op me nek maar ja partner werkt fultime.
Dus die wil ik(gekke brenda) dan zoveel mogelijk ontzien.
Maar ja hij kan ook weleens wat doen.
Hebben we al over gepraat en voor dat ik was bevallen van die kleine ook afspraken over gemaakt dat niet alles op mijn nekkie kwam maar ja puntje bij paaltje je kent het wel.
Ik heb een beste vriend(weer eens wat anders dan vriendin) maar die is stewerd dus is veel van huis.
En als ie eindelijk thuis is wil ik hem niet vervelen met mijn dingen.
Laten we zeggen dat ik altyd voor mensen klaar sta maakt niet uit waarneer maar als ik eens wat heb wie is er dan voor mij?
Je zal ook wel denken wat een zeikerd.hahahahahah
groetjes
 
Lastig allemaal zeg.
Ergens klinkt het wel bekend. Heb ook een man die fulltime werkt en is ook vaak moe. Gisteren en vandaag is hij verkouden en wil hij al om 21.00 uur in bed liggen... gezellig!!!
Ben je ook perfectionistisch?
Want je wilt natuurlijk dat je partner geen omkijken heeft naar het huishouden en zo als hij thuiskomt, dat heb ik zelf ook. Maar een dag is zo voorbij en als die kleine veel aandacht vraagt...

Je kan in de toekomst misschien wel eens aan hem vragen om minimaal 30 minuten per dag zijn kindje onverdeelde aandacht te geven. Dat vindt jullie kindje ook heel leuk en op die manier leert hij ook zijn zoon kennen.

Als er iets ondankbaar werk is, is het wel het huishouden, want binnen mum van tijd is alles weer vies of moet er weer gewassen e.d. worden. Dat kan wel eens demotiverend werken.

Wanneer komt die steward weer thuis?
Je wilt niet altijd anderen met je eigen problemen opzadelen, maar soms doe je mensen daar juist een plezier mee, want zo kunnen ze jou ook eens helpen. Dat kan ze een heel goed gevoel geven. Ze zullen zich vereerd voelen, omdat je toch vertrouwen in ze toont.

Houd je taai he?!

Wendela
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan